Histori

Një 54-vjeçar ka marrë urdhër mbrojtje nga Policia, pasi e dhunonte psikologjikisht ish-gruaja e tij 12 vjet më e vogël.

Sic thuhet në njoftimin e Policisë, Komisariati Nr. 6, më datë 28.12.2017, u plotësua kërkesë-padia për lëshimin e Urdhrit të mbrojtjes së menjëhershme, për shtetasin G.H, vjeç 54, pasi dyshohet se ish-bashkëshortja E.P, vjeç 42, banuese në Tiranë, ka ushtruar dhunë psikologjike ndaj tij, shkruan “Panorama”.

Materialet i kaluan Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë. Ligji nr.9669, datë 18.12.2006, “Për masa ndaj dhunës në marrëdhëniet familjare”.

Dora rrëshqiti vetë tek numri yt i telefonit këtë mëngjes. Nuk e di në kërkonte thjesht një konfirmim prej heshtjes së stërgjatur në anën tjetër, apo priste të dëgjonte sërish zërin tënd. Përshëndetjen e zakonshme. Frymarrjen e rënduar.

Nuk e di ç’kërkonte, kur fjalët prej kohësh kishin filluar të pakësoheshin. Pyetjet e tua të përhershme… Përgjigjet e mia të shkurtra…

Vetëm tani e kuptoj sa gjëra lamë pa i thënë njëri-tjetrit, sepse dy burra mund të diskutojnë për gjithçka, por kurrësesi nuk mund të flitkeshin për gjëra kaq të thjeshta: Se përse ti nuk besoje kurrë se unë do arrija diku, apo se dje gjeta fijen e parë të bardhë mes flokëve dhe teksa shihja veten ne pasqyrë, befas m’u kujtove ti.

Por, tani nuk ka më kohë. Siç thoshe edhe ti gjithmonë prej mëse dy vitesh, teksa jetoje me sëmundjen që rritej brenda teje dita-ditës: “Jetoje jetën, se ndryshe ja… më shih mua!”

Vetëm një orë përpara se ti të ndaheshe nga jeta qëndrova i ulur në errësirën e dhomës sime duke u përpjekur të mblidhja një e nga një kujtimet që kisha prej teje, ndonëse ishte e vështirë.

I shihja teksa vraponin dhe unë i ndiqja pa ditur se ku. Në fund nuk ngelën shumë siç thoshe edhe ti, “vetëm ato më të rëndëshishmet…” I mblodha dhe u përpoqa t’i ruaj, për të mos i humbur nga pak me çdo psherëtimë dhimbjeje.

Herën e fundit nuk i thamë shumë njëri-tjetrit. Ti nuk flisje dot si dikur dhe unë nuk të shihja dot aq të pafuqishëm.

Ti, që me shaka e quaje veten “perpetum mobile,” dhe unë e ndiqja shakanë vetëm me një buzëqeshje. Vetëm një ekran qelqi na ndante, edhe në mes një oqean i tërë nuk na la të përqafoheshim, ashtu siç rrallë, sa rrallë kemi bërë, sepse “burrat nuk përqafohen”.

Por tani s’ka më kohë. Ato pak orë të mbrëmjes që më ngelën i kaloj duke shfletuar një nga një fotografitë e tua, teksa mosbesimi ia lë vendin trishtimit, trishtimi inatit e ky i fundit psherëtimave të ngadalta, sepse në fund, vetëm ato ngelen.

Është e çuditshme se si njeriu mund të jetojë vetëm në pak fjalë, disa imazhe apo një buzëqeshje.

Një shëtitje me makinë gjithmonë do të shndërrohej në një bisedë për jetën, për letërsinë apo në dy tri shaka, të cilat mua dhe Fionën na bëjnë ende të buzëqeshim, sepse vetëm kështu mund të të kujtojmë.

Një njeri që nuk e humbi kurrë sensin e humorit ndonëse sëmundja e brente çdo ditë pak e nga pak. Tashmë teksa unë dhe Fiona mbajmë në duar biletat për të ardhur atje, u munduam sërish të të kujtonim. Aeroporti nuk do të jetë më aq i ngrohtë dhe e përhershmja, “Tuçii i babit!”

Ajo vazhdon të shpresojë se pasi të hyjmë në shtëpi, do të gjejmë sërish tek pozicioni yt i zakonshëm në kolltuk.

Shumë gjëra na mbetën pa i thënë njëri-tjetrit. Megjithatë teksa i kaloj një e nga një në mendje, bëhen përherë e më pak.

Aq sa mund t’i mbledhësh në një grusht dhe mund t’i hedhësh tej në ajër me shpresën se ti diku do të mund t’i mbledhësh.

Në fund mbeten vetëm gjërat më të rëndësishme. Se si nuk i thamë dot njëri-tjetrit “mirupafshim”. Sikur koha të mund të kthehej pas qoftë edhe vetëm për pak minuta, unë dhe Fiona vetëm kaq do të donim të të thoshim: Mirupafshim!

Po e mbyll me kaq. Siç thoshe ti gjithmonë, “askush nuk do të dëgjojë fjalime të gjata dhe të mërzitshme.

Aq më tepër në një varrim. Se ç’ka diçka mes dheut të lagësht dhe gurëve të ftohtë që na bën të gjithve të ndjehemi keq.

Sikur bartim rrahjet e një ore të padukshme mbi shpinë. E për më tepër sepse në fund, “s’kemi ç’themi më”. Koha është e pakët. Mjafton vetëm për gjërat më të rëndësishme.

Bjorni & Fiona

Shënim: Bjorni Runa ka punuar për një periudhe kohore si video-editor në “TemA”.

Naim Frashëri është poeti më i madh i Rilindjes Kombëtare. Ai shkroi gjithë jetën për vendit e vet, por ndërroi jetë në Turqi.

Për të nderuar veprimtarinë e tij, eshtrat u sollën nga Stambolli në atdhe, në vitin 1937. Italianët i ndërtuan një varr monumental e për rrjedhojë i riorganizuan një ceremoni tjetër në 1940 në Tiranë, që dëshmohet nga këto foto të arkivit italian “Luce”.

Të njëjtën praktikë do të ndiqnin edhe komunistët të cilët do të organizonin edhe dy ceremoni të tjera rivarrimi; herën e parë për ta vendosur në lulishten pranë kryeministrisë e herën e dytë për ta vendosur pranë dy vëllezërve të tij.

Duro Shehu, vellai i ish kryeministrit shqiptar Mehmet Shehu ka ndare ne media përjetimet e trishta nga dita e mortit të të vëllait, vdekja e të cilit vijon të mbetet një nga ngjarjet më misterioze të regjimit komunist.

Ju ndodheshit jashtë shtetit kur vrau veten Mehmet Shehu?

Jo, kisha vetëm dy ditë që isha kthyer nga Austria.

Kuroheshit në Austri…

Kisha shkuar aty nga fundi i tetorit 1981. Pra, në kulmin e konfliktit midis Enverit dhe Mehmetit, që edhe pse i rezervohej opinionit, përflitej gjithkund në mjediset e zyrtarëve partiakë. E ndeva këtë edhe në Vjenë, madje që në takimin e parë me personelin e Ambasadës që më priti ftohtë. Acari i marrëdhënieve të tronditura në Tiranë kishte mbërritur edhe atje. Diplomatët, për natyrën e punës që kryejnë, me sa duket ishin njoftuar për këtë histori të pazakontë.

Se bëhej fjalë për përplasjen e numrit Një me numrin Dy të regjimit. Me ambasadorin Musin Kroi dhe sekretarin e parë të Ambasadës Engjëll Koloneci, pinjoll i familjes së Teki Kolonecit, krushkut të Enver Hoxhës, isha njohur dhe më parë dhe kisha pasur raporte të mira, po me sa duket këtë radhë ata ishin futur në njëlloj sikleti. E kuptoja shumë mirë pozicionin e tyre dhe mundohesha që të kisha kontakte sa më të pakta, jo vetëm për t’i ruajtur, por edhe për t’i shpëtuar syrit të njerëzve të Sigurimit, që më gjurmonin ngado nëpër Vjenë. Se të them të drejtën kam pasur jo pak provokime nga njerëzit e këtij kallëpi.

Ju kanë provokuar njerëzit e Sigurimit në Vjenë?

Ata më kanë gjurmuar këmba-këmbës gjatë gjithë kohës që qëndrova aty. Po nuk kanë munguar dhe provokimet nga sejmenët e tyre…

Kur thoni ju kanë provokuar, çfarë keni parasysh?

Më kanë ndodhur ngjarje nga më befasueset gjatë qëndrimit në Vjenë. Ngjarje që inicioheshin nga profesionistët e zbulimit sekret. Mjafton t’ju kujtoj një të tillë për të kuptuar sjelljen misterioze të këtyre njerëzve që dirigjoheshin nga zbulimi politik i Tiranës. Më 29 nëntor 1981, Ambasada jonë atje organizoi një pritje me rastin e festës së çlirimit. Si zakonisht, në të tilla evente ishin ftuar diplomatë të akredituar në Vjenë, miq të Shqipërisë dhe bashkëkombas që jetonin atje. Njëri nga punonjësit e Ambasadës më njoftoi dhe mua të merrja pjesë.

Fillimisht hezitova, por këmbëngulja e tjetrit më bindi dhe shkova. Shkova, por më doli ajo që nuk e prisja. Një çast, gjatë ceremonisë, teksa qëndroja me familjarët e personelit të Ambasadës, m’u drejtua një burrë shtatlartë me mustaqe. Si u përshëndetëm, më pyeti për Mehmetin. “Si e kemi Kryeministrin me shëndet, se kemi dëgjuar që ka qenë sëmurë?”. Aty për aty u mundova të dredhoja, duke i thënë se më kishte ngatërruar me ndonjë tjetër. “A s’jeni ju Duro Shehu, vëllai i Kryeministrit?!”, ma ktheu ai me një shqipe të pastër të dialektit kosovar. Mbeta ngushtë dhe nuk dija çfarë të bëja.

Në rrëmujë e sipër u largova pa rënë në sy. Tërë natën nuk e vura syrin në gjumë. Çfarë ishte ky kosovari që interesohej për shëndetin e Mehmetit. Të nesërmen pyeta një shok të Ambasadës se kush ishte ai kosovari që u takua me mua. Ai më tregoi se është një mik i mirë nga Kosova që kishte ardhur bashkë me vëllain nga Gjermania. Kjo ngjarje e papëlqyeshme më bëri që të kërkoja kthimin në Tiranë, mirëpo zyrtarët tanë atje më detyruan të vijoja kurimin. Ashtu bëra. Në Tiranë u ktheva më 15 dhjetor 1981. Gjatë gjithë udhëtimit jam ndjekur nga afër nga njerëzit e policisë sekrete…