Histori

Nga: Hasan Ulqini

Duke shfletuar fondin e antikuarit në Bibliotekën Kombëtare në Tiranë, hasa në një libër me titull “Le Grand Castriotto d’Albanie”1 (“Kastrioti i madh i Shqipërisë”). Libri është një nga variantet e shumtë të shkurtuara të Historisë së Skënderbeut të shkodranit Marin Barleti.

Dhe më shumë se për vlerat historike (ndoshta ky është shkaku që libri gjer tani ka kaluar thuajse në heshtje), ai merr vlera të veçanta për një letër që Skënderbeu i dërgon Sulltan Mehmetit (viti 1461).

Sipas autorit, ajo është shkruar në gjuhën shqipe. Në një shënim, autori tregon gjithashtu edhe vendin ku ajo është arkivuar.

Letra, e përkthyer nga frengjishtja, është kjo:
“Sulltan i turqve, mora letrën tënde dhe kjo është përgjigja ime. Të them të vërtetën, nuk të dua shumë, po dua të kesh shumë shëndet dhe mirësi. Për simpatinë që ti thua se ke për mua, të jam shumë i detyruar, por nuk e dua miqësinë tënde.

Po të pranoja të isha një herë miku yt, do të isha përjetë. Po paqen e dua shumë, jo për vullnetin tim, por që të tregoj tek populli, – zot i të cilit jam nga e drejta e lindjes, e perëndisë dhe e shpatës dhe nga dashuria e zemrës sime, – se nuk mendoj mbi kurriz të jetës dhe të lumturisë së tij.

Nuk njoh tjetër famë për një kryetar, përveçse lumturisë së popullit të vetë. Kur ti do të mendosh kështu, ndoshta atëherë do të gëzohesha me miqësinë tënde. Dora e perëndisë le të jetë ajo, e cila do të udhëheqë ty në vepat tuaja. Mirupafshim”.

E ka shkruar me të vërtetë shqip këtë letër Skënderbeu? Siç thamë, ajo është e vitit 1461. Një vit më vonë, një nga bashkëpunëtorët më të ngushtë të tij, Pal Engjëlli (rreth viteve 1417-1470) do të shkruante formulën e pagëzimit që, siç dihet, është një nga dokumentet më të hershme të shkrimit të shqipes.

Ndërsa në një letër tjetër që Skënderbeu i ka dërguar princit të Tarantos, Giovani Antonio Orsinit (30.10.1460), përmend “kronikat tona”. Për “kronikat tona” do të flasin më vonë edhe Barleti e Muzaka, megjithëse nuk sqarojnë gjuhën me të cilën ato janë shkruar.

Duke e gjykuar Skënderbeun si një humanist të madh për kohën e vet (dhe si i tillë ai ishte një njeri poliedrik dhe i shquar, jo vetëm në artin ushtarak), mund të mendojmë që ai e ka çmuar “vernacula lingua” – gjuhën e popullit, që, ashtu si edhe Pal Engjëlli, edhe e ka shkruar. Ndonëse në korrespondencën kryesore të tij, që ruhet në arshivat e huaja, mbizotëron gjuha latine (dhe kjo është e kuptueshme), duhet të mendojmë dhe për letra në gjuhën shqipe, siç është dhe rasti i kësaj letre, që i dërgohet Sulltan Mehmetit.

Pas vdekjes së heroit, çdo monument që lidhej me emrin e tij, turqit osmanë e dogjën dhe e shkatërruan. S’qe një rastësi dhe asgjësimi i gjithë librave dhe dokumenteve të Katedrales së Krujës, arshivës kryesore të Skënderbeut, që ishte një humbje e madhe për historinë dhe kulturën shqiptare. Një fat të tillë të ngjashëm patën edhe qytetet e tjera shqiptare që, për vite me radhë, i rezistuan vërshimit osman pas vdekjes së Skënderbeut.

Duke u bazuar te Legrandi 3, autor i librit është Stefano Zannowich (1715-1786), njeri i kulturuar dhe me ide të përparuara për kohën, një iluminist. (Me këtë rast të bëjnë përshtypje porositë që Skënderbeu i lë të birit, Gjon Kastriotit, në prag të vdekjes).
Autori e tregon historinë thjesht. Në të vetmin rast që vë një shënim, është pikërisht ai që ka të bëjë me letrën në gjuhën shqipe të Skënderbeut. Sipas autorit ajo është e arkivuar në kishën katedrale të Shën Venerandës në Cetinjë, ku janë dokumentet e familjes së Stefan Çernoviçit, që ishte martuar me të motrën e Skënderbeut, Marën. Studiuesi kosovar Mark Krasniqi thotë se në Mal të Zi ka ende familje shqiptare (Kuçët), që e mbajnë veten të larguar nga Kruja pas vdekjes së heroit si dhe si pasardhës të drejtpërdrejtë të familjes së tij. Kështu që, në gjithë këtë kontekst historik, këtë letër të Skënderbeut mund të mos e marrim si një rastësi apo trillim artistik të autorit, por si një realitet që vjen gjer në ditët tona në një gjuhë tjetër, frengjisht. Si e tillë ajo përbën një dokument tjetër të hershëm të shkrimit të gjuhës shqipe.

————————————-
1. Titulli i plotë i librit është “Le Grand Castriotto, surnommé le Scanderberg, roi d’Albanie grand-duc d’Epire – Histoire (Kastrioti i Madh, i mbiquajtur Skënderbeg, mbret i Shqipërisë dhe dukë i madh i Epirit. Histori).
2. Po japim origjinalin frëngjisht: “Voici la copie de la lettre qu’il’adressa Mahomet par son ambasadeur. Elle etait écrite en langue arnaute”, f. 51. Dhe shënimi, po në frengjisht: “La lettre en langue arnaute se trouve dans les archives de la maison Czernovich – Castriotto Montenegro, deposés dans l’eglise Cathedrale d’Sta. Veneranda à Cetigne”, f. 52.
3. EMIL LEGRAND, “Bibliographie albanaise”, vepër postume e kompletuar me shënime dhe e publikuar nga HENRI GUYS, Paris – Athinë, 1912. Ai thotë se autori i librit “Le Grand Castriotto d’Albanie” është Stefano Zannowich (1715-1786).

Një tragjedi e madhe, pasi një nënë i mori jetën tre vajzave të saj të bukura dhe më pas u përpoq të vriste veten tronditi mëngjesin e 9 marsit 2014, Lecco-n. Një tmerr që shokoi të gjithë komunitetin.

Dhe vuajtja e një babai i cili humbi tre dhuratat e tij më të mëdha në një natë.

Tani, Bashkim Dobrushi, ka bërë një jetë të re, por kurrë nuk harron, as për një të dytë, tre dashuritë e tij.

Masakra e mbyllur

Babai i tre vajzave të vogla të vrara në Chiuso në 2014, Bashkim Dobrushi, do të bëhet përsëri një baba. Në prill, 49 vjeçari ishte i martuar me Aferditën, një tjetër Shqiptare. Tani çifti është në pritje të një fëmije djalë që do të lindë më 3 prill, ditën që Simona, fëmija më i madh do të kishte ishte 17 vjeçe. Simona vdiq në duart e nënës Edlira Copa atë natë e përgjakshme e tre vjet më parë dhe me sytë e saj të mbyllur përgjithmonë.

Fjalët e Bashkim Dobrushit

Sytë e Bashkim Dobrushit janë të mbuluara me lot kur flet për vajzat e tij dhe mbështetjen që ka pasur nga populli i Lecco. “Simona Ajo ishte një lojtare volejbolli dhe të gjithë thanë se ishte një grua e vogël. Ndërsa Keisi pëlqente valle klasike dhe ndiqte oratorinë. Sidni ishte gjithmonë i dashur”, thotë ai me lotë në sy. Gruaja e re gjithmonë ka provuar të mbështesë burrin e saj në luftën e tij të përditshme kundër dhimbjes së humbjes së tri vajzave të tij. “Muret e shtëpisë sonë në Lecco janë plot me fotografi të vajzave të mia. Qyteti i Lecco është qyteti im dhe Italia është vendi im. Njerëzit e Lecco janë bashkëqytetarë të mi. Dëshiroj t’i falenderoj. Unë do të doja t’u tregoja atyre se ndihma e tyre ishte thelbësore “.

Një jetë e re

Dhe tani në fund një rreze dielli, ardhja e një jete të re. Një dhuratë që nuk mund ta fshijë dhimbjen, por kjo do të ndihmojë zemrën e këtij njeriu që ka vuajtur shumë, për të rrahur përsëri, çdo ditë. “Do të jetë një djalë, për mua gjëja më e rëndësishme është se ajo është e shëndetshme”.

GMB Akash, reporteri i njohur bën gjithnjë bujë në rrjete sociale me historitë e veçanta që poston.

Postimi i tij më i fundit bën fjalë për një person të varfër dhe shumë punëtor i cili bëri një sakrificë të madhe për të bërë të mundur shkollimin e fëmijëve të tij, meqenëse ai vetë kurrë nuk mundi të shkonte.

Historia ka prekur zemrat e mijëra njerëzve në mbarë botën.

Kjo është ajo që ky njeri kishte për të thënë:

Asnjëherë nuk ua tregova fëmijëve të mi se cila ishte puna ime e vërtetë. Unë kurrë nuk kam dashur që ata të ndihen të turpëruar për shkakun tim. Kur vajza ime më e vogël më pyeste se çfarë bëja, i tregoja me hezitim që isha thjesht punëtor.
Çdo ditë, para se të kthehesha në shtëpi, shkoja dhe lahesha në banjot publike në mënyrë që ata të mos ia kishin idenë për punën që bëja. Nuk doja gjë tjetër, vetëm t’i dërgoja vajzat e mia në shkollë, t’i edukoja.

Doja që ato të qëndronin para njerëzve me dinjitet. Unë kurrë nuk kam dashur që dikush t’i shihte me përbuzje apo me përçmim, ashtu siç kanë bërë me mua. Njerëzit gjithmonë më kanë vënë në siklet duke më bërë të ndihem i turpëruar.

Kam investuar çdo qindarkë të të ardhurave të mia për arsimimin e vajzave të mia. Kurrë nuk bleva një këmishë të re, por përdorja paratë për të blerë libra për shkollimin e vajzave.

Gjithçka kam kërkuar që ato të fitojnë për mua është respekti.

Unë isha një punëtor pastrimi.

Një ditë para datës së fundit të pranimit në kolegj të vajzës sime, nuk ia arrija dot të paguaja tarifën për t’u pranuar në kolegj. Nuk mund të punoja dot atë ditë.

Isha ulur pranë plehrave, duke u përpjekur fort që të fshihja lotët e mi. Të gjithë kolegët e mi më shikonin, por askush nuk erdhi të më fliste. Kisha dështuar dhe isha zemërthyer.

Nuk kisha asnjë ide se si të përballesha me vajzën time, e cila do të më pyeste për tarifat e pranimit sapo të kthehesha në shtëpi.

Unë kam lindur i varfër. Besoja se asgjë e mirë nuk mund t’i ndodhte një personi të varfër.

Pas punës, të gjithë kolegët e mi erdhën tek unë, m’u ulën pranë dhe më pyetën nëse i konsideroja si vëllezër. Para se të mund të përgjigjesha, ata më dorëzuan të ardhurat e tyre ditore.

Kur u përpoqa të refuzoja, ata mu kundërvunë duke më thënë: “Ne do të vdesim urie nëse është e nevojshme, por Vajza Jonë duhet të shkojë në kolegj”.

Nuk mund t’i kundërshtoja ata.

Atë ditë nuk bëra dush, u ktheva në shtëpinë time ashtu siç isha, si një punëtor pastrimi…

Vajza ime do të përfundojë shumë shpejt studimet në universitet. Tri prej vajzave nuk më lejojnë të shkoj më në punë. Njëra ka një punë me kohë të pjesshme dhe tri të tjerat shkollohen. Por shpesh ajo më dërgon në vendin ku kam punuar dikur.

Na bën të gjithëve bashkë dhe na shtron për të ngrënë, mua dhe të gjithë kolegëve të mi së bashku me mua.

Ata qeshin dhe e pyesin se përse i ushqen aq shpesh. Vajza ime u thotë:

Të gjithë ju ndenjët pa ngrënë për mua atë ditë, që unë të bëhem kjo që jam sot, lutuni për mua, që të mund t’ju ushqej çdo ditë, të gjithëve”.
Sot nuk ndihem sikur jam një njeri i varfër. Si mund të jetë i varfër dikush që ka fëmijë të tillë!”

Ky njeri bëri kaq shumë për vajzat e tij dhe mund të jetë një shembull për të gjithë ne. Ne ndonjëherë harrojmë shpejt se çfarë sakrifikojnë prindërit tanë në mënyrë që të mund të kemi një të ardhme më të mirë.

Shpresojmë që ata ta marrin mirënjohjen që meritojnë.

A ndiheni mirënjohës ndaj prindërve tuaj?

Dy ish – shokë vijnë nga Bilishti në rubrikën “Shihemi në gjyq” të “E Diela Shqiptare” pasi Xhumai i ka borxh një shumë të konsiderueshme parash Astritit dhe nuk ka mundur t’ia shlyejë prej vitesh.

Xhumai rrëfen jetën e tij të vështirë dhe të gjithë peripecitë me ish – bashkëshorten e tij. Ai tregon se nuk shkonte mirë me bashkëshorten, ndaj në vitin 1990 vendosi të ndahej, por për hir të fëmijëve i dha një shans të dytë. Në vitin 1992 u detyrua të emigrojë në Greqi për të fituar para, të cilat ia dërgonte familjes nëpërmjet shokut të tij të ngushtë, Qirjakos. Por Xhumai zbuloi se bashkëshortja e tradhtonte me shokun e tij të ngushtë, ndaj nga inati dhunoi rëndë këtë të fundit. Ai u arrestua dhe pas 6 vitesh burg u kthye në shtëpi për t’u përballur me të dashurin e ri të bashkëshortes, me të cilin bashkëjetonte. Xhumai vendosi të ndahej përfundimisht dhe ligjërisht, duke menduar që secili të vazhdonte jetën e tij.

“Ajo futi dashnorin të më sulmonte me makinë, ku më gjente më shante se donte që të ikja nga shtëpia. Unë ndërroja rrugën, ai më zinte rrugën. Një ditë rastësisht më ndodhi që të shpëtoja dy fëmijë që kishin dy bomba nëpër duar. I mora, i futa në xhep për t’i hedhur diku. Atë ditë më zuri prej gryke, më nxori nga lokali. Unë nuk u përmbajta më, i futa bombën në xhep se s’kisha çfarë t’i bëja më, ai ishte më i fuqishëm. Plasi bomba, Zoti mua më shpëtoi, atë e mori andej matanë. Unë shkova në spital me policët, ai shkoi në punë të vet … aty ku e kishte marrë Zoti!”

Për shkak të ndodhive që ndodhën në vitin 1997, Xhumai nuk u arrestua, ndaj shkoi në Shkodër te disa të afërm. Në vitin 2000 u rikthye në Bilisht për të marrë pjesën e tij të shtëpisë sepse nuk kishte më asnjë të ardhur ekonomike, por u arrestua dhe qëndroi për rreth 13 vite në burg.

Pasi u lirua, i biri e çoi në një shtëpi me qira në mënyrë që të mos kishte më konflikte. Astriti ndërhyn dhe i thotë: “I kam dhënë 4 milion e 800 mijë lekë dhe ti s’e mohon se të fus të gjallë në dhe. Unë s’kam më besim tek ty”. Xhumai thotë se në vitin 2014 vendosi që të çonte në gjyq bashkëshorten për çështjen e ndarjes së shtëpisë.

Xhumai – Ky i paguante paratë, nuk e mohoj.

Eni Çobani – Ky të ndihmonte për gjyqin?

Astriti – Për gjyqin, për operacionin që bëri, nëpër spitale, nëpër avokatë … Unë i paguaja këto.

Eni Çobani – Në total sa lekë i keni dhënë?

Xhumai – Po të lutem shumë, lërmë rehat t’i shpreh një herë këto e pastaj … Unë të drejtën tënde nuk e mohoj, por s’kam çbëj tani.

Astriti – Ça, nuk të kam dhënë lekë për avokatë?

Xhumai – Atëherë të var edhe unë veten tani se kështu …

Astriti – Po ik o mbytu! Çfarë të duash bëj!

Xhumai – Faleminderit!

Astriti – Po si, të lej hallin tim e të shikoj tëndin?
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=aMxpUz42LFY]
Xhumai thotë që priste ndihmë nga tre fëmijët e tij, por ata i kthyen krahët, ndaj i kërkoi para borxh Astritit. Ky i fundit shprehet se nëse do të fitohet gjyqi, ish – shokut të tij i takojnë vetëm 3 milionë e gjysmë lekë.

Astriti – Ku do t’i gjejë ky të m’i japë mua? Ky s’më ka borxh vetëm mua, i ka edhe të tjerëve. Unë kam besim vetëm tek ju zonja Eni. Jam shumë i stresuar se ka vite që s’po mi jep lekët.

Unë e kam ndihmuar me gjithë zemër se më ka ardhur shumë keq për hallin e rëndë që i ka ndodhur. Por jo të më gënjejë në këtë mënyrë, të më thotë që do t’i jap lekët, kur nuk ka mundësi t’i gjejë.

Xhumai – Unë nuk kam gënjyer njeri dhe nuk gënjej kurrë në jetë!

Astriti – Ore, ku do i gjesh lekët?

Xhumai – Halli më detyroi …

Astriti – Po mir mo, halli. Të gjithë njerëzit me halle janë, pse vetëm ti ke halle? Si do m’i lash lekët ti mua? Më thuaj vetëm një mënyrë!

Xhumai – Do t’i gjej unë, prandaj kam ardhur këtu. Në qoftë se nuk gjej drejtësi do t’i paguaj me gjakun tim! Nuk do të dorëzohem unë!

Astriti – Po ti je pa punë, pa shtëpi, ku do t’i gjesh?

Xhumai – Në qoftë se do të jepet drejtësia të marr atë copë që më takon, do ta jap ty e unë do të rri rrugëve vetë pastaj.

Astriti – Nuk t’i fal njeri lekët sot me këtë kohë që ka ardhur!

Xhumai i është drejtuar rubrikës “Shihemi në gjyq” sepse kërkon drejtësi, pasi të gjithë e hodhën poshtë. Ajo çka u vërejt gjatë kësaj seance ndërmjetësimi ishte emocioni i Xhumait, i cili u përlot disa herë.

Juristja Eni Çobani shprehet se më 20.07.1998, Lindita Nake, ish – bashkëshortja e Xhumait, e ka paditur këtë të fundit në Gjykatën e Shkallës së Parë Korçë për “pjesëtim pasurie”. Gjykata ka vendosur që të Xhumai të marri 3 milionë e gjysmë lekë për pjesën e tij të shtëpisë, duke gjykuar që Lindita sëbashku me fëmijët të qëndrojnë në shtëpi.

Por Xhumai thotë se nuk është në dijeni të këtij vendimi, pasi ka qenë në burg dhe shton se as familjarët e tij nuk janë lajmëruar për këtë pjesëtim pasurie. Ai tregon se gjyqtari që ka ndjekur padinë e ish – bashkëshortes, Selaudin Pysqyli, është po i njëjti që ka gjykuar dënimin e tij.

Xhumai i nervozuar thotë se nuk e kupton si mund të jetë marrë ky vendim mbi këtë çështje kur ai nuk ka qenë prezent dhe as nuk ka firmosur. Të njëjtën pyetje ngre edhe juristja Çobani, pasi i padituri nuk ka patur as përfaqësim ligjor dhe ky vendim është marrë vetëm me palën paditëse.

Ky vendim ka hyrë në fuqi sepse nuk ka patur kush ta ankimojë, por në nenin 122 thuhet se njoftimi është i pavlefshëm kur nuk janë zbatuar dispozitat që kanë lidhje me mënyrën dhe personin, të cilit i duhet dorëzuar kopja e aktit të njoftimit.

Zonja Eni thotë se Xhumai mund të ngrejë një padi në momentin që merr njoftimin se kur është marrë ky vendim. Ajo e përmbyll duke thënë se edhe akt – ekspertimi me vlerën 6 milionë lekë të vjetra sipas saj, nuk mund të jetë i saktë.

Publiku i “E Diela Shqiptare” i dha të drejtë Xhumait në këtë seancë ndërmjetësimi.

Astriti propozon që shtëpinë e Xhumait, të cilën gjykata e ka vlerësuar me 6 milionë lekë, ta blejë me 9 milionë lekë si dhe 3 milionë lekë për Xhumain.

Ardit Gjebrea – Mirë do të ishte zonja Eni ta kishit pritur në zyrë dhe ta kishit mbyllur atje se duke shtuar zoti Astrit mund të përfitojmë edhe ne ndonjë gjë!

Astriti – Megjithatë unë nuk e kam parë hyrjen.

Ardit Gjebrea – Bëj shaka.

Astriti – Ndoshta ke nevojë edhe ti. Shaka nuk është kjo. Me këtë kohën e sotme nuk i dihet, njeriu ngryset pa lekë e gdhihet me lekë!

Kjo seancë ndërmjetësimi mes dy ish – shokëve përfundon me sukses, pasi Astriti pranoi të presë vendimin e gjykatës apo ish-bashkëshortes Lindita.

Një histori e denjë për telenovela ajo e Blerinës, vajzës e cila është detyruar të prostituojë nga ish-bashkëshorti dhe është braktisur nga e ëma.
Ajo u fejua në moshën 13-vjeçare pasi sipas zakoneve familja vendosi ta martonte me dikë që nuk e njihte.

Ndonëse i ati i saj, Ganiu dëshironte që e bija të ndahej nga i fejuari i saj që dukej se nuk ishte një njeri i denjë, atëherë vetëm një adoleshente, Blerina vendosi të martohej me Adriatikun për shkak të opinionit në fshat.

Pas martese ajo solli në jetë dy djem, por aty nisën edhe problemet me Adriatikun , i cili e dhunonte dhe nuk e linte të dilte nga dera e shtëpisë.

Jo vetëm kaq, por shumë shpejt ai filloi ta trafikonte si prostitutë duke e detyruar të shkonte me meshkuj për të fituar para. Blerina “punoi” për rreth 4 muaj, derisa një person e ndihmoi për ta denoncuar bashkëshortin. Ajo i la një vendtakim atij për t’i vërtetuar policisë gjendjen e saj, por Adriatiku e kuptoi dhe u largua. Pas 6 muajsh policia arriti ta arrestonte dhe e dënoi me 19 vite burg, por Blerina duke menduar për fëmijët e saj e fali dhe u kthye me të. Adriatiku vazhdoi ta dhunonte dhe prostituonte, ndaj ajo vendosi që të largohej dhe shkoi sëbashku me fëmijët tek e ëma. Kështu Adriatiku u fut përsëri në burg ku është akoma, ndërsa Blerina vazhdoi jetën e saj ku u njoh me një burrë tjetër, me të cilin lindi edhe një djalë. Ajo ishte e detyruar të punonte në një lokal nate për 3 vite si valltare për të fituar para që të mund të mbijetonte e të rriste djemtë e saj.

Por sipas saj edhe ai sillej përsëri keq tregoi ajo në rubrikën “Ka një mesazh për ty” në “E Diela Shqiptare”.

Ajo u shpreh:

Rashë nga shiu në breshër. Edhe ai sillej keq pasi linda djalin. Para një muaji, kur më dhunoi shumë keq, mora fëmijët dhe ika. Tani nuk jam më me të.

Blerina rrëfehet se i ati i saj, Ganiu nisi të pinte shumë alkool kur mësoi se çfarë i kishte ndodhur të bijës nga bashkëshorti i parë, pasi e përjetoi shumë keq.

Ajo tha:

I thoja çdo natë, edhe mbrëmë i thashë: ‘Ba, mos pi, rri i qetë sepse çdo problem unë e kam kaluar dhe unë do t’i kaloj. Ti mos e vrit mendjen sepse kur i kam kaluar disa gjëra edhe më të vështira në jetë, do t’i kaloj edhe këto!”

Ajo tregon se e do shumë njerkën e saj, Vjollcën sepse ajo e ka mbështetur dhe e ka pranuar në shtëpi, ndryshe nga e ëma që e dëboi kur kishte më shumë nevojë për të. Ndaj Blerina premton se do ta respektojë sa të jetë gjallë.

Blerina tregoi:

Nëna më dëboi nga shtëpia kur u ndava nga bashkëshorti sepse ishte nusja e djalit në shtëpi. Nëna tha: Nesër, pasnesër ti martohesh, ikën e sheh jetën tënde, unë prapë ngel me djalin. Më mirë ti ik nga shtëpia, unë mbaj djalin. Kam marrë dy fëmijët e vegjël dhe kam fjetur poshtë urës 2 ditë e 2 netë. Babi, unë jam sot këtu vetëm për ty dhe Vjollcën. Ti për mua ke bërë gjithçka. Një kërkesë kam për ty, vetëm alkoolin mos ta përdorësh sepse ty po të shkatërron gjithçka. Kurse Vjollcës i them që e dua shumë dhe ka zëvendësuar vendin e nënës. Unë asnjëherë nuk kam për t’ju lënë. Të flasë kush të dojë, le të flasin pas kurrizit, por unë jam kjo. Kur ta them fjalën që jam me ty, unë jam me ju dhe kam për të qenë sa të jem gjallë.”

Shqiptaro-amerikani u bën thirrje myslimanëve në SHBA të kryejnë sulme terroriste

“The Atlantic” ka botuar sot një speciale të gjatë për djalin e pronarit shqiptar të një picerie në New Jersey që është vënë në krye të Shtetit Islamik të Sirisë dhe Irakut (ISIS).
Ka pasur edhe raste të mëparshme shqiptarësh të përfshirë në terrorizëm dhe në radhët e ISIS, po asnjë nuk ka arritur në nivelin e Zulfi Hoxhës.

Hoxha njihet tani si një nga komandantët kryesorë të Shtetit Islamik dhe një nga fytyrat e përpjekjeve të grupit për rekrutim.
Sipas të dhënave federale, ai u largua nga SHBA në 6 prill 2015 dhe katër ditë më vonë ndodhej në një kamp stërvitor të ISIS. Për gjashtë muaj sipas disa zyrtarëve të rendit dhe sigurisë, ai ishte personazh në një video të tmerrshme.
Këto rrjete janë të rëndësishme për rekrutimin e të rinjve për t’u dërguar në Irak e Siri. Disa prej tyre, si Zulfiu janë lidhur nëpërmjet internetit dhe pastaj me anë të kontakteve të reja, lidhen me ndihmës të ISIS që i sigurojnë udhëtimin drejt Sirisë.
Sot, ISIS është duke humbur gjithnjë e më shumë terren dhe pyetja që vijon është ku do të shkojnë këta njerëz që po humbasin luftën?

Në maj 2017, zyra e medias së ISIS, në provincën Nineveh, në Irak lëshuan një video 45-minuta me titullin: “Ne do t’i kthejmë me siguri në rrugët tona”. Ashtu si shumë video nga ISIS edhe në këtë shfaqen disa luftëtarë vullnetarë nga vende të ndryshme. Një nga njerëzit e maskuar është një amerikan që e quan veten “Abu Hamza al-Amriki.”

Duke folur me theks amerikan, ai kritikon Amerikën dhe u bën thirrje besimtarëve në SHBA që të bëjne sulme brenda vendit: “A nuk jeni në gjendje që t’ia ngulni thikën një kafiri? Ta hidhni poshtë nga një ndërtesë? Ta shtypni me makinë? Çlirojeni veten nga zjarri i Ferrit duke vrarë një kafir”.

Më pas ai tregon para kamerës disa raketahedhëse, prodhim amerikan, që thotë se ua kanë marrë grupeve të armatosura kurde dhe Shiite pasi ISIS i ka mposhtur në fushëvbetejë.

Pas një hetimi dyvjeçar të kuadrove amerikane që kanë udhëtuar për në Siri dhe Irak, agjentët federal më në fund kanë zbuluar se Abu Hamza al-Amriki i videos është Zulfi Hoxha.

Në kohën e regjistrimit të videos Hoxha ishte rreth 25-vjeç. Duke qenë se ka shkuar në Siri më pak se tre vjet më parë, ngjitja e tij në krye të ISIS ka qenë shumë e shpejtë. Ai nuk dihet se ku ndodhet sot, por nisur nga videoja e majit 2017, duhet të ketë qenë në atë kohë në Irakun veriperëndimor.
Kjo është hera e parë që agjensitë amerikane të zbulimit arrijnë të gjejnë identitetin e një prej amerikanëve që janë shfaqur në videoklipet e propagandës së ISIS-it. Edhe kur zbulohen emra nuk është politikë e qeverisë amerikane që të bëjë publike emrat e luftëtarëve nga SHBA. Mirëpo, Zulfi Hoxha është rast më ndryshe për shkak të statusit të lartë që ka si komandant në ISIS.
Ai mund të ketë qenë personazhi edhe i një videoje në tetor 2015, në të cilën një amerikan ia pret kokën brutalisht një ushtari kurd të peshmergës, “për t’i dërguar mesazh Obamas”.
Ekspertët nuk e dinë se si ka mundësi që Zulfi Hoxha u ngjit kaq shpejt kaq lart në strukturën e hierarkisë së Shtetit Islamik. Ndoshta u ka lënë mbresë udhëheqësve të organizatës me gatishmërinë e tij për të marrë pjesë kaq shpejt në prerjen e kokës së një ushtari armik.
Ajo që dinë me shumë saktësi tani është se cilët njerëz e kanë ndihmuar për t’u larguar drejt Sirisë si dhe veprimtarinë e tij në rrjetet sociale ku ka shprehur dukshëm pikëpamjet e tijk të sakjshme në përkrahje të ISIS-it.