Histori

“Ka një mesazh për ty” vijoi me rastin e një gruaje të re, nënë e dy fëmijëve e cila ka qenë në të kaluarën, pre e dhunës në familje. Ajo ka pasur një martesë 14-vjeçare ku është dhunuar vazhdimisht dhe sistematikisht nga bashkëshorti i saj.

Lisaveta ka bërë kompromis me këtë gjë për hir të fëmijëve, dhe për shkak të mentalitetit në zonën ku jetonte. Megjithatë ajo sot jeton e qetë me fëmijët e saj, dhe ka ardhur në studio për të falënderuar motrën Dashurien.

Lisaveta: Unë jam Lisaveta, kam lindur në Pogradec, rritur në një fshat të Lushnjës, dhe martuar po në një fshat të Lushnjës. Nga kjo martesë unë kam dy fëmijë por për fat të keq, martesa ime nuk rezultoi e suksesshme. Përfundoi për 14 vjet martesa.

Ardit Gjebrea: Pas 14 vjetësh, përfundoi gjithçka. Pse?

Lisaveta: Arsyet janë të shumta. Ai që në fillim ishte një person jo i dashur, jo i respektueshëm. Nuk humbiste asnjë rast pa më ofenduar qoftë edhe në sy të njerëzve. Vazhdova me të për shkak të paragjykimeve, mendoja se çfarë do të thonin njerëzit. Ishte e papranueshme që unë të divorcohesha.

Kisha hallin e prindërve të mi dhe të mentalitetit përreth. Ishte shumë e vështirë Ardit. Një rast që ishte i patolerueshëm, ishte në dasmën e një kushërires sime. Ishim në valle, mami, motra edhe unë. Duke kërcyer, në dasmë. Dhe ai ngrihet më tërheq nga krahu, më thotë dil nga vallja ose do të të hedh nga kati i dytë.

Ardit Gjebrea: Po pse?

Lisaveta: Për shkak se erdhi burri i motrës më kapi mua për dore në valle. Siç ishin motrat me radhë, unë isha e fundit, e vogla. Dhe ai erdhi në fund, mbas meje. Për këtë gjë, ai erdhi më nxorri mua nga vallja, më tha dil ose do të të hedh nga kati i dytë. Dhe unë e lë vallen, ulem.

Ai nuk u mjaftua me aq. Filloi pastaj, më gjuante me shkelma, thoshte mos e ngri kokën, shiko vetëm pjatën. Dhe në momentin që mbaron vallja dhe ulet burri i motrës, ai i thotë: me ty s’dua të kem të bëj më fare! As për gëzim as për hidhërim. Për vite me radhë unë nuk kam folur me motrën time.

Pastaj dhuna vazhdonte, psikologjike, fizike. Për vite me radhë nuk kam pasur kontakte me motrën e madhe. Edhe kur linda djalin, unë bëra drekë, ajo nuk ishte e pranishme. Ishte një gjë shumë e dhimbshme por nuk e shmangnim dot. Pastaj filluan konfliktet, sa vinin dhe rëndoheshin.

Paragjykimet ishin të shumta. Ai ishte emigrant në Greqi, kur vinte njerëzit fillonin i flisnin atij. Kam qenë 6 muajshe shtatëzënë, nuk e di se çfarë i kishin thënë njerëzit, dhe ai më kap për fyti, më rrëzon. Dyshonte se fëmija në bark nuk ishte i tij. Edhe në sy të të tjerëve nuk përtonte të më dhunonte. Nuk linte rast pa më ofenduar dhe pa më poshtëruar.

Ardit Gjebrea: Familja jote çfarë bënte ndërkohë?

Lisaveta: Familja ime rrinte e tërhequr Ardit. Babai ndërhynte, vinte e këshillonte. I jepte fjalën, një ditë, dy ditë ndryshonte, të tretën fillonte prapë. Por guximin nuk e merrja që të ikja që aty. Nuk mund të ikja për hir të fëmijëve.

I pari që erdhi në jetë ishte djali. Quhet Arsen. Arseni ka qenë prezent në sjelljet e të atit.

Ardit Gjebrea: Si e jetonte këtë sjelljen e babait ndaj nënës së tij?

Lisaveta: Ai e jetonte shumë keq Ardit. Kohët e fundit ai po rritej po kuptonte më shumë. Sa herë vinte i ati nga puna, ai mbulonte kokën, bënte sikur po flinte. O ma erdhi babi më thoshte, mos i thuaj që unë jam zgjuar. Sepse nuk e duroj dot thoshte kur bërtet. Dhe nga mësimet, ra. Ka qenë nxënës shumë i mirë.

Pastaj erdhi edhe vajza në jetë, fëmija i dytë. Prapë mendova se gjërat do të rregulloheshin, me ardhjen e fëmijës së dytë, por ndodhi e kundërta. Gjërat u përkeqsuan.

Ardit Gjebrea: Cili ishte momenti që ti vendose të ndahesh?

Lisaveta: Ka qenë një moment, kur ky më ka përzënë në orën 10.30 të darkës, sepse unë kisha lyer flokët pa lejen e atij. Dhe vjen fillon konfliktet dhe debatet.

Pse ke lyer flokët, kush të dha leje, pa më thënë mua, pa lejen time. I thashë që bojën ma ka blerë djali dhe më tha “ma nuk ti shoh dot flokët pa lyer, dua që t’i lyesh”. Dhe unë për t’i plotësuar dëshirën djalit, i leva.

Ai ishte mësuar që unë t’i merrja leje për çdo gjë atij. Më thotë mua zhduku shporru dhe i merr të gjitha rrobat që më kishte blerë ai, i hedh nga dritarja. Më thotë zhduku tani, me gjithë fëmijët e tu, më tha. Unë u largova të nesërmen në mëngjes, mora fëmijët dhe rrobat e mia.

Por ai dërgonte nënën të më lutej. Më lutej që unë të kthehesha. I dhashë edhe një mundësi. Por torturat vazhdonin. Ika përsëri dhe pas shumë mundimesh arrita të marr fëmijët me vete, pasi familja e tij nuk më lejonte. Gjykata m’i dha në kujdestari të përkohshme derisa divorci përfundoi.

Ardit Gjebrea: Më trego pak, për çfarë e ke thirrur motrën sot?

Lisaveta: Motrën e kam thirrur, sepse ajo ishte mbështetja ime më e madhe. Ajo është një përkrahje qoftë shpirtërore, qoftë morale. Ajo ka qenë një ndihmë e jashtëzakonshme për mua, dhe unë dua ta falënderoj shumë, sepse nëse unë jam kjo që jam sot, vjen vetëm falë saj.

Unë u zhvendosa në Durrës. Fillimet ishin të vështira, por motra dhe familja e saj më ndihmonin shumë.

Mesazhi në studio: E dashur motër, të falendëroj që ti ke ardhur këtu sot, dhe dua të të falënderoj me gjithë shpirt, për gjithçka që ti ke bërë për mua. Ty edhe familjen tënde, sepse keni qenë një mbështetje shumë e madhe për mua, në momentet më të vështira të jetës sime.

Unë sot kisha ftuar edhe burrin tënd, Shkëlqimin, për ta falënderuar edhe atë. Doja t’i thoja edhe diçka tjetër, që ai të vijë më shpesh në shtëpinë timë. Ai është distancuar. Kjo ndoshta edhe për shkak të paragjykimeve të shumta. Do t’i kërkoja që edhe të të lejonte ty të vije pak më shpesh, dhe fëmijët në shtëpinë time. Ju e dini që unë vetëm juve ju kam.

Motra e Lisavetës, Dashurie: Të premtoj që do të bëj më shumë se ç’kam bërë. Do të të ndihmoj me aq sa mundësi kam, besoj se do t’ia dalim.

Lisaveta: Unë dua vetëm prezencën tuaj, asgjë tjetër.
Mes shumë emocionesh Dashuria i premton motrës që do ta ketë gjithmonë mbështetjen e saj.

Rastet e familjeve që jetojnë në varfëri janë të panumërta në Shqipëri, por rasti i familjes Kume në fshatin Sarasel të Gramshit duket se kalon çdo kufi të minimumit jetik.

Gjashtë pjesëtarët e familjes jetojnë në një banesë të rrënuar, ku ushqimi i përditshëm për ta është buka e thatë dhe uji.

Samuel Eto’o ka zbarkuar prej pak ditësh në Turqi për të veshur fanellën e skuadrës së tij të 12-të (Konyaspor) dhe ka qenë protagonist i një intervistë shumë interesante, që është publikuar në faqen e internetit “Abidianshow”.
Gjatë bashkëbisedimit me portalin e Bregut të Fildishtë, ish-sulmuesi i Inter dhe Sampdorias ka zbuluar një anekdotë të veçantë të dhjetë viteve më parë.

“Në atë periudhë kam qenë në Bregun e Fildishtë dhe një ditë, pasi kisha bërë shopping me gruan time, një person kërceu sipër taksisë ku isha unë, – ka rrëfyer Eto’o. – Mendova se donte të më sulmonte dhe u tremba, por ai më qetësoi me mirësjelljen e tij. Dua të të pyes vetëm për një gjë, – më tha, – më pas do të jesh i lirë të thërrasësh policinë, por nuk jam këtu për të të sulmuar”.

“Më shpjegoi se parkonte makinat, se kishte disa projekte dhe ëndrra, por se askush nuk donte ta ndihmonte ekonomikisht, – ka kujtuar Eto’o. – Pasi e dëgjova, i dhashë një cek prej 4.500 eurosh dhe i thashë të këmbenim numrat e telefonit sepse do të kthehesha në Abidjan pas 12 muajsh dhe nëse do ta kishte shumëfishuar shumë që i dhashë do ta ndihmoja me të vërtetë”.

“Dy muaj para se të kthehesha në Bregun e Fildishtë, në 2008-ën, më telefonoi dhe më tha se i kishte shumëfishuar paratë. E takova përsëri në Abidjan dhe më tregoi dyqanin që kishte hapur me vegla pune dhe që e drejtonte vetë. U ndjeva krenar për të, njerëz të tillë të shtyjnë t’i ndihmosh. E ndihmova përsëri dhe ai punësoi 25 të rinj aty”.

Në një kasolle në fshatin Lifaj të njësisë administrative Krutje në Lushnje jeton një nënë me dy vajza të sëmura.

Streha e tyre është në kushte më të mjerueshme se një stallë bagëtie dhe tre gratë vuajnë për bukën e gojës por edhe për mjekime.

Dy djemtë që jetonin dikur së bashku me ato janë larguar. Njëri i shtruar në spital psikiatrik dhe tjetri nuk dihet se ku.

“Keq jemi, pa shtëpi, do na zërë poshtë. Këtu ha, këtu rri, këtu pi. Kam dy vjet që jetoj këtu, marrim leket e këtyre, kalojmë, që hamë bukë. Pa zjarr pa dreq. Keq jemi”, thotë 70-vjeçarja Zylfie Cemeri..

Bashkëfshataret thonë se u ndihmojnë shpesh por vajzat e 70-vjecares Zylfie Cemeri kanë nevojë për përkujdesje mjekësore pasi vuajnë nga çrregullime të shëndetit mendor.

“Shteti të marrë masat se këta s’janë në gjendje për t’u ushqyer për vete. I ati u vdiq. Këto ua kemi bërë ne po kjo s’është zgjidhje”, thotë një fqinj i tyre.

“Kemi bërë të pamundurën por këto duhen çuar në një qendër të kenë përkujdesje. Nuk janë të dhunshëm. Nuk kanë nevojë vetëm për pjesën ushqimore por një strehë ku të fusin kokën”, thotë një tjetër.

Të vetmet të ardhura që familja ka janë pensioni i fëmijëve të sëmurë por nuk është i mjaftueshëm.

Ndërsa banorët i tremb e ardhmja kur ndoshta nëna e vajzave të mos jetë më.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=hCs7MBavVY0]

I ftuar në emisionin ‘Shqiptarët për shqiptarët’ në News24, aktori i njohur Mirush Kabashi vlerësoi iniciativën e emisionit për të ndihmuar njerëzit në nevojë. Kabashi u shpreh se shqiptarët e kanë treguar humanizmin e tyre dhe Nënë Tereza s’është rastësisht shqiptare.

Ai rrëfeu edhe një histori prekese që i kishte ndodhur me një adoleshent që ecte me karrocë, pasi nuk i kishte këmbët.

“Kam pasur një problem timin dhe isha në Dajt. Duke ecur kur dëgjoj një adoleshent që ishte me karrocë, pasi nuk ecte dhe që thërriste: ‘o xhaxhi xhaxhi…”. I thashë nuk kam para të vogla dhe vazhdova rrugën, por ai vazhdonte të thërriste.

Më pas unë u ndala dhe ai më dhuroi një mollë dhe më tha se më kishte parë në një film. Më besoni se mu duk vetja milingonë në atë moment. Pra kur të vijë çështja për ndihmë ne duhet të japim për të tjerët”- tha aktori i madh Mirush Kabashi.

Klevisi është një djalë i ri, me ëndrra dhe dëshira për një jetë më të mirë, por vështirësitë ekonomike me të cilët përballet ai dhe familja e tij, ia pamundësojë këtë gjë. Pasioni më i madh i tij është boksi. Prej 7 vitesh Klevisi ushtrohet në këtë sport, me ëndrrën për t’u bërë një ditë i famshëm.Pse jo, për të shpëtuar prej jetës së zakonshme dhe varfërisë së lagjes “Çole”.

Por kjo nuk duket aq e lehtë. Edhe vetë Klevisi e kupton këtë. Ndaj ai i është drejtuar emisionit “Shqiptarët për Shqiptarët” në “News24”. Edhe nëna e tij, Vasilika rrëfen mes lotësh kushtet në të cilat ndodhen, duke treguar se banesës së tyre i mungon thuajse gjithçka.

Edhe vetë Klevisi thotë se në situatën në të cilën ndodhet, është e vështirë që të bëhet ai që dëshiron.

“S’është kollaj të bësh boks në këto kohë, do shumë kushte”, thotë djali.

Ai jeton në një shtëpi të varfër të lagjes “Çole”, ku problemet e përditshme, bëjnë që bëmat e ’97-s të duken jo shumë të largëta. Familja e tij është mbytur në borxhe, pa marrë asnjë ditë siguracion nga punët çfarëdo.

Klevisi mundohet të ndihmojë familjen e tij me ç’të mundet. “Çfarë kam fituar, në shtëpi i kam sjellë, por e vështirë shumë”.

Varfëria i ka mundur aq sa vetë nuk ia dalin dot më. E megjithatë Klevisi e ruan ende një shpresë të vakët: ndoshta ndonjë ditë boksi do të bëhet vërtet shpëtimi i tij.

Por kërkesat e tyre për ndihmë, duket se kanë gjetur një zgjidhje. Nga studio e emisionit “Shqiptarët për shqiptarët”, Elvis Naçi dhe Sidrit Bejleri i kanë ofruar Vasilikës një pension mujor, elektro-shtëpiake, si dhe ushqime.

Ish-Komandanti i Forcave Detare, që ka udhëhequr negociatat e ndarjes së kufirit detar me palën italiane, Vladimir Beja, tregoi se si Shqipëria u tërhoq nga shtrirja 15 milje në vitin 1990.

Beja tha se Shqipëria ishte shtrirë 15 milje, në kundërshtim me të drejtën ndërkombëtare në periudhën kur ishte anëtare e Traktatit të Varshavës.

Por, në fund të viteve ’80, vendi ynë mori një ultimatum.

Ai tregoi në “Të paekspozuarit:

Në 1975 qeveria shqiptare vendos t’i shtrijë ujërat në 15 milje në kundërshtim të plotë me çdo shtet. Ka qenë akt paradoksal. Ky ligj u kthye mbrapsht, por Shqipëria vazhdonte me 15 milje, deri në vitin 1989 kur erdhi nota amerikane.
E kam pasur mbi tavolinë kopjen e notës së qeverisë amerikane nëpërmjet ambasadës franceze, ku thoshte në mënyrë ultimative; tërheqja nga 15 milje në 12 milje.

Morëm një ultimatum nga SHBA që të tërhiqemi në 12 milje në atë kohë dhe në vitin 1990, qeveria e asaj kohe u tërhoq në 12 milje”.

Beja kujton dy momente nga negociatat me italianët.

Ai deklaron:

Së pari ishte tërheqja nga 15 miljet dhe pranimi i vijës bazë dhe së dyti ishte statusi i ishullit të Sazanit. Italianët pretendonin se ishte i pabanuar.
Kjo ka qenë një fazë e vështirë e negociatave dhe them sot se nëse ne do të pranonim propozimin e italianëve për Sazanin, do të humbnim 100 milje det”.