Ëndrra dhe lule
Lule të vesitura ngelen ëndrrat.
Dashurin e tyre aq shumë e këndojmë.
Kjo esencë që marrëm me frymë në ajër.
Që e përpunojmë as vetë se kuptojmë.
Ekstazë që ke dehur vena dhe zëmër.
E na shoqëron nga do që të shkojmë.
Pikëloti tashmë tharë e harruar.
Kjo zhurmë e gazuar qetësin peshon.
E dashurinë të gjithë e duam.
Këtë dhe foshnja vetë e disponon.
S’di nëpër hapa pse më vjen zbjaduar*.
E vetë humanin më abandonon.
Moj hija e shpirtit të lashtë të bekuar.
Ngelen mbas hallet e çfarë ke shkuar.
Fëmijët të gjithë që vdekja të muar.
Kanë zënë një vënd në zëmër shtrënguar.
Zëmrën të gjithë, jo s’më toksikon.
Kjo përcjell dashuri deri sa jeton.
Jo s’ kthehesh më e kaluar me naze.
Kam Gjuhëmëmën lëndina e oaze.
