Deri para pak kohësh Ermal Meta qëndronte i veçuar, duke shkruar këngë për të tjerët. Tani, pas suksesit në Sanremo, shfaqet në TV dhe mbush sheshet. Dhe pavarësisht ndarjes së dhimbshme nga e dashura e tij historike, ai dëshiron të rifillojë përsëri: “Në jetë nuk ka përfundime, vetëm fillime”.
Ermal Meta gjithmonë ka kitarën me vete, duart e tij mbështeten në tingujt e saj “Të luaj është gjëja e parë që bëj në mëngjes, kur ngrihem”, shprehet Meta në një intervistë për revistën italiane “Donna Moderna”.
Ai buzëqesh, duket pak i lodhur, ka muaj që nuk ndalon, përkundrazi vite. Në tre vitet e fundit i ka ndryshuar jeta: nga Sanremo Giovani di Odio deri këtë vit kur u ngjit sërish në skenën e Ariston si fitues, së bashku me Fabrizio Moro, me këngën ” Non mi avete fatto niente”.
Këngët që ai shkroi për të tjerët tani janë të tijat dhe këndohen nga mijëra fansa, që e kanë duartrokitur në TV, tek “Amici” dhe e ndjekin atë në mediat sociale.
Ermal luan para se të fillojë intervista. Këndon në mes dhe në fund. Duke vendosur se deri në çfarë pike të tregojë për veten, si gjithmonë. Preferon që të tregojë të jetë muzika.
Kur nuk i pëlqen të flasë për jetën personale, pasi e ka kënduar në albumin e fundit “Non abbiamo armi”.
Është gjithçka ndarja pas 9 vitesh me spikeren radiofonike Silvia Notargiacomo; dhimbja që provoi për Caro Antonello; dëshira për të ecur përpara në këngën e re “Io mi innamoro ancora”.
Le të fillojmë nga këtu. A jeni dashuruar përsëri ?
Sigurisht, jeta vazhdon. Kjo këngë flet për dëshirën për të filluar. Çfarë tjetër mund të bëjmë? Ka pjesë të udhëtimit që bëni me disa njerëz dhe që ndonjëherë përfundojnë. Por për mua nuk ka përfundime, vetëm fillime. Karriera ime është provë e kësaj: deri në dy vjet e gjysmë më parë po shkruaja këngë për të tjerët, u mbylla në gropën time. Unë kurrë nuk e kisha imagjinuar arritjen e qëllimeve të tilla të mëdha.
Çfarë efekti të bën sot?
Ka një përzierje të kënaqësisë dhe mosbesimit. Kam luftuar për të arritur këtu. Ndonjëherë bëja hapa mbrapa, por gjithnjë për të arritur diku. Ashtu si kur mendova se fati im ishte vetëm një autor, pasi me grupet e së kaluarës nuk kishte funksionuar. Por, le të themi se në këtë Silvia ishte thelbësore.
Në çfarë kuptimi?
Më ndihmoi të mos i besoja fatit tim. Më mbajti në krahë kur nuk isha në gjendje të ecja. Është merita më e madhe që ka pasur.
Është normale, shpesh, të mos ia dalësh vetëm.
Nuk mund t’ia dalësh kurrë i vetëm. Dhe takimet e duhura janë gjithashtu të dobishme: thjesht mendoni për “jo”-të që kam marrë para se të arrij në kompaninë time të tanishme diskografike, Mescal. Kështu që mësova të them: “Ok, nuk jam i kënaqur”. Në punë, për shembull, unë them se si duhet bërë diçka, por nuk u jap kohë të tjerëve për të kuptuar se si e dua. Ka shumë pak njerëz që i besoj: problemi është se nuk bëhet fjalë vetëm për muzikën.
Si ia bëni atë atëherë?
Besimi sillet rreth familjes sime dhe asaj lloj dashurie që duket si një lehtësim që ju mban dhe ju mbron.
Duke folur për familjen: e juaja është nga Shqipëria. Ju jeni kthyer kohët e fundit nga Tirana për një koncert të madh. Çfarë provove?
Ishte shumë bukur, kishte 100,000 njerëz në shesh. Më dhanë çelësin e qytetit. Në atë moment kuptova shumë gjëra: ndoshta shumë vite më parë kam shkruar “Sperare” për të arritur në këtë moment. Për t’u kthyer, në anën e kundërt, kur unë isha larguar. U ndjeva një hero, pa qenë kështu: në fund të fundit, jeta e vetme që arrita të shpëtoja deri më tani ishte e imja.
Historia juaj është një histori shumë aktuale në një periudhë të porteve të mbyllura.
Nëse ajo që po ndodh tani në Itali të kishte ndodhur 24 vjet më parë (Ermal arriti në Bari nga Shqipëria me nënën e tij, një vëlla dhe një motër në vitin 1994, kur ishte 13 vjeç), unë nuk do të isha këtu për të shkruar këngë, të bëja muzikë, të shkojë në TV dhe të luajë në koncerte. Dhe si unë, shumë të tjerë. Kufijtë ekzistojnë. Por e di që ekzistojnë njerëzit para kufijve, duhet të japim një shans për jetën. Më lëndoi të lexoja disa gjëra kohët e fundit. Nuk ekziston një e drejtë lindjeje më shumë se një tjetër. Sot është një pjesë e botës që vuan dhe përpiqet të shpengojë ekzistencën e saj, të mos vdesë. Shumë vite më parë, kjo pjesë e botës ishte për mua, sepse isha në të. Megjithatë, zgjidhjet nuk duan të gjenden. Ky mendim më frikëson.
Mendimi juaj, megjithatë, ku është tani?
Tek fjalët. Unë tashmë kam njëzet këngë. Dhe po shkruaj një libër, një lloj ditari reflektimesh, gjysmë poezi, tekstesh që kurrë nuk do të bëhen këngë. Tani për tani, unë jam plotësisht i përkushtuar koncerteve ‘live’ momenti më i rëndësishëm për mua. Por, vitin e ardhshëm do bëj një pushim që të jem në gjendje të bëj një disk të ri./atsh
