Shumë prindër, nëna dhe baballarë, shqetësohen më shumë kur fëmijët nuk reagojnë me dhu në ndaj shokëve të tyre, që i ngacmojnë, sesa kur arrijnë të shmangin ng acmimin e shokëve me inteligjencë dhe kurajo.
Këtë mënyrë, prindërit nuk e vlerësojnë, madje ju duket e turpshme dhe fëmija i tyre frikacak. Prindërit shkojnë deri aty sa i fyejnë dhe i rra fin pse fëmija nuk reagon me të njëjtën mënyrë. Në këtë histori më nxitëse dhe agr esive janë nënat.
Ato, nënat, kur fëmija u përgjigjet:- po ata janë shokët e mi dhe ne po luanim.- nëna e para dhe babai i dyti, shkojnë deri aty sa dyshojnë për fëmijën e tyre, mos ka ndonjë çrregullim.
Ky perceptim i dh unës si forcë, është një perceptim gjymtues dhe jo vetëm për fëmijët, por për gjithë shoqërinë.
Prindërit, mësues, të rritur në përgjithësi, përpiquni; të shmangni këtë sjellje si me fëmijët po kështu edhe me njëri tjëtrin. Përpiquni; të kontrolloni zemërimin tuaj dhe reagimet me d hunë edhe pse keni të drejtë.
Duhet të dini se e drejta dhe e mira nuk janë gjithnjë krah për krah.
Ne duhet të bëjmë më të mirën për fëmijët tanë, dhe më e mira nuk është ti nxitim për dhunë. Të përpiqemi të gjithë, të veprojmë pasi kemi shmangur zemërimin dhe ta mendojmë gjën ashtu siç dëshirojmë vërtetë për fëmijët tanë, që të bëhen të njerëzishëm dhe qytetarë të mirë.
T’bn u mësojmë fëmijëve që dhu na është tregues frike dhe jo trimërije. Të kujtojmë të gjithë shprehjen e urtë popullore “Trimi i vërtetë nuk dhu non, nuk v ret”.
Prindërit që nxitin fëmijët e tyre për të mbrojtur veten nëpërmjet dhu nës, janë prindër që vijnë nga eksperienca dhu ne dhe kanë mbetur peng i dh unës. /
