“Dje gjithçka ishte shumë e çuditshme. Nuk kisha forcë për të dalë nga shtrati. Më duhej të bëja nevojat e mia, por nuk munda të ngrihesha kështu që njeriu me të cilin jetoja vendosi të më nxirrte jashtë nga krahët. Dola nga shtëpia, më vendosi në tokë dhe për fat të keq unë urinova.
Unë kurrë nuk do të kisha bërë kurrë atje, nuk është vendii duhur, por ne të dy vendosëm të bëjmë një përjashtim nga rregulli. Njeriu im e pastroi rrëmujën. U ndjeva e zënë ngushtë. E shikoja atë dhe ai më tha: “A doni të ecni përsëri, mik?”. U përpoqa të ecja por ishte çuditërisht e vështirë. Kur arrita në fund të parkut, koka ime po varej. U përpoqa të ngjitesha në kodrën e vogël, por pothuajse rashë.
Unë nuk mund ta kuptoja saktësisht se çfarë po ndodhte. Ai më mori përsëri në krahë për të më çuar në shtëpi. U ndjeva mirë edhe pse isha ende e hutuar. Kur u ktheva në shtëpi, isha shumë e lumtur që mund të rrija në shtratin tim. Ndërkohë që njeriu më përkuli, ai më siguroi duke thënë “Unë do të kujdesem për ty, shok!”. U ndjeva vërtet i sigurt!
Ndërsa ai më përqafoi dhe më pyeti, “A ke ftohtë?”. Kisha kaq shumë ftohtë. Ai e mori menjëherë telefonin dhe filloi të dërgonte disa mesazhe.
Pak minuta më vonë, arriti një person. Ai ishte një nga njerëzit e mi të preferuar. Emri i tij është Jay. Ai më përkuli dhe i tha njeriut tim të marrë një batanije. Më mbulojnë. Ishte bukur. Unë isha duke pushuar nën batanije me dy njerëz që mië fërkonin. Papritmas, megjithatë, ata fillojnë të qajnë. Unë e urrej kur ata qajnë. Detyra ime është t’i bëj ato të lumtur, por isha shumë e lodhur.
Çdo herë që bija në gjumë, kur u zgjova, gjithmonë i gjeja atje, gati për të më ndihmuar. Gjatë ditës, njeriu im ka bërë disa thirrje telefonike, por gjithmonë pranë meje. Në një nga thirrjet, e kam dëgjuar atë të thotë “në orën 9 nesër… Ajo …. Ok …. Do t’ju tregoj nëse situata ndryshon, falë Dr. MacDonald. ”
Ai telefonoi një person tjetër dhe tha: “Më vjen keq, nuk mund të vi sonte.” Teksa fliste, e dëgjova përsëri të qajë. “Në mbrëmje erdhën të na vizitonin edhe njerëzit e mi të preferuar: ata ishin të gjithë kaq të ëmbël me mua. I pashë lotët e tyre kur më afroheshin. Gjëra të ëmbla pëshpëriten për mua. Pak më vonë u ndjeva mjaft mirë që të ngrihesha dhe të shihja nëse dikush do të vinte. Ishte shumë e lodhshme.
Kam dëgjuar njerëzorin tim duke thënë “është hera e parë që ngrihet sot!”. Gjithkush ishte shumë i lumtur që më shihte jashtë shtratit tim. Në fakt unë isha shumë! Por shpejt pas kësaj, unë isha shumë e lodhur sërish. Kur të gjithë kishin ikur, njeriu im më kishte nxjerrë për të bërë nevojat e mia. Sapo po kthehesha në shtëpi, nuk po mundja të ngjisja shkallët: Ato dukeshin më të larta dhe më të gjata se mbaja mend.
Shikova njeriun tim. Ai po më shikonte “Mos u shqetëso, mik!” Dhe ai më çoi lart. Isha e lumtur sepse atë natë më lejoi të fle në shtratin e tij. Unë nuk kisha për të fjetur vetëm. Unë do të flija me të !! Mendova “i përkas atij, nuk do ta lë kurrë!”. Nuk ndihesha mirë. Kisha vështirësi të marr frymë.
E gjitha filloi disa muaj më parë: ndërsa isha duke luajtur, mua më ra të fikët. Nuk e di pse. Unë munda të dëgjoj njeriun tim duke thënë emrin tim. Nuk mund të lëvizja. Mund ta shihja, por nuk mund të bëja asgjë tjetër. “Mik, a je mirë?”, ai më pyeti. Unë nuk mund të përgjigjesha. Ai më shikoi dhe më tha: “Mos u shqetëso, mik! Unë jam me ty”. Pas momenteve të pavetëdijes, unë rifitova shqisat e mia. Ne shkuam te disa mjekë për të gjetur se çfarë më kishte ndodhur. Mbaj mend kamdëgjuar fjalët e reja si “kardiomiopatia”, “kancer” dhe “dështimi i veshkave”. E di që ndonjëherë jam mirë, ndonjëherë jo.
Që nga ajo ditë, njerëzit e mi kanë filluar të më japin disa tableta. Këtë mëngjes e ndjeva qenien time njerëzore dhe po më bënte një dush. U ndjeva shumë mirë. Ai donte të më ndihmonte të ngrihesha, por unë mund ta bëja vetë. Arrita tek shkallët, dukeshin të pafundme. Ai më kuptoi dhe më kapi. Ai më nxori për të bërë nevojat e mia dhe shkuam menjëherë në shtëpi. Ai më dha të ha. Ishte aq i mirë. Jay erdhin. Çfarë surprize e bukur. Ai dhe njeriu im dukeshin shumë të shqetësuar. Ajo dukej si një shfaqje, në të cilën aktorët pretendonin të ishin të lumtur. Menjëherë pas kësaj, një person tjetër arriti. Ishte mjeku. Unë u përkula pranë saj.
E dëgjova duke folur. Pa mishrat e mi dhe preku putrat e mia. Dëgjova doktorin të thoshte: “Është vendimi yt. Unë nuk dua t’ju kushtëzoj, por duke shikuar ngjyrën e tij, jam shumë i befasuar që arriti të ngrihej../”. Njeriu im dhe Jay u larguan për të folur. Kur u ktheva, dëgjova personin tim duke thënë “Jam dakord. Nuk dua që ajo të vazhdojë të vuajë “. U ndjeva shumë keq, edhe pse unë isha ngritur. U ndjeva e ftohtë.
Mjeku tha: “Do ta injektoj këtë në muskujt e tij, është një qetësues. Ju mund të qëndroni dhe ta përqafoni derisa të bjerë në gjumë “. Ai më përqafoi dhe më puthi. Nuk i mbajti lotët. E pashë atë dhe mendova: “Unë gjithmonë do të jem me ty!”. Ai dhe Jay më përqafuan dhe më thanë gjëra të ëmbla si: “Isha një qen i mirë” “Kam bërë një punë të mirë” dhe ata më kujtuan sa mirënjohës qenë për mua që më kishin në jetën e tyre. Pas një kohe unë ndjeva marramendje.
Njeriu im, duke mbajtur lotët, më tha “E di, ai jeton në mua, është qenia më e devotshme që kam takuar ndonjëherë”. U bashkuam me kokat tona dhe mbylla sytë. U ndjeva mirë. Ne përsëri pamë njëri-tjetrin. Doja të qëndroja e përqendruar, por kështu isha mirë! E ndjeva që ai dhe Jay më puthën. Më duan shumë. Unë jam shumë me fat. Ndjeva mijëra duar që më përkëdhelnin. Të gjithë njerëzit që kisha njohur ishin atje, më përkëdhelën. Ishte fantastike! Ndërkohë që të gjithë më përqafonin, Doktori më vuri një gjilpërë në këmbën time.
Gjithçka ishte zhdukur. Kanceri im u shërua, veshkat ishin mirë dhe zemra ime mbeti e paprekur. Unë u shërova! Njeriu im u lehtësua, por shumë i trishtuar. Shikonte trupin tim. Unë shikova atë gjë që më ngjante. Mendoj se ishte i trishtuar për atë gjë të shtrirë që ishte trupi im. U hodha dhe vrapova nëpër dhomë si një klloun, por dukej sikur donin të përqendroheshin në atë gjë. Njeriu im ishte patjetër i trishtuar. I mbështetur në të, si gjithmonë, por nuk ishte e njëjta gjë. Iu afrova njeriut tim dhe i thashë” Unë kurrë nuk do të largohem. Ti e di”. Kjo është letra që i shkroi qeni Benny zotit të tij, John Pointer.
