“- Qesh, dhe e gjithë bota do qeshë bashkë me ty, ;- Qaj, dhe ke për të qarë i vetëm !”
Para se të bija të flija dëgjova tim bir të thoshte se dita e djeshme kish qenë dita botërore e buzëqeshjes, thashë ta merrja telefonin dhe të zbavitesha duke shkruar diçka mbi rastin, por truri që e kish marrë rrugën për në gjumë më bëri shenjë – Tung, e mbylla për sot, qesh nesër po deshe sa të plasësh
– ndërkohë që sot për dreq qëlloi e hënë, pra dita që me statistikë është dita me më pak buzëqeshje ndër ditët e mia, natyrisht për shkak të punës e cila sa vete dhe m’i heq të gjitha arsyet për të buzëqeshur, kështu që tani kur mora telefonin në dorë, ndjeva që nuk më erdhi hiç të shkruaja për buzëqeshjen por për mungesën e saj, dhe u kujtova se kam kohë që nuk qesh me gjithë shpirt, se edhe kur buzëqesh e bëj ose me dhimbje e ose me ironi, dhe kështu në vend se të ndriçohem, errësohem, dhe nuk di të them nëse kjo më vjen ngaqë kam kuptuar se në xhungël nuk të lejohet të buzëqeshësh por vetëm të qëndrosh me shqisat në alarm (- Nëse nuk gaboj, Coelho diku ka thënë se në këtë botë i mbrojtur është vetëm mediokri, ndërsa ti tjetri duhet të jesh gjithmonë gati për të pritur sulmin, e në këtë rast nuk ke alternativa të tjera përveçse të asgjësohesh ose të tregosh se je më i miri) apo u plaka dhe sytë më kanë parë aq shumë gjëma saqë ma kanë vrarë përgjithmonë buzëqeshjen, por sidoqoftë ngushëllohem duke menduar se kështu u ndodh të gjithëve e kudoqofshin ata, sepse sipas një statistike në nivel planetar, një fëmijë buzëqesh mesatarisht rreth 400 herë në ditë ndërkohë që një i rritur rreth 15 herë, gjë kjo që më bën të mendoj se fajin e ka kjo jetë muti, e cila ditë pas dite na i ngrin muskujt që e lejojnë fytyrën të buzëqeshë, duke filluar nga sytë tanë që dikur ishin plot dritë e tani janë bërë si puse të thellë ku hidhen kufomat e ditëve tona, dhe tani që e thashë këtë u rrënqetha ngaqë mendova vdekjen, e cila më tremb, por duke qenë se kur trëmbem edhe bëhem trim, them se duhet të buzëqeshim edhe përpara saj, e mbase edhe këtu e kish fjalën Coelho kur na këshillonte të bëheshim gati për ta përballuar sulmin që do na mbrinte se s’bën një ditë nga diku, dhe prandaj e vetmja ulërimë që më vjen është ;
– More po mua ma hanë karin vdekja dhe trishtimi bashkë !, – dhe prandaj mos të guxojë asnjë bir kurve të më pyesë : – Po ti pse qesh kot kur këtu nuk shoh asgjë për të qeshur !?, – por vetëm të habitet duke pyetur veten i strukur si skuth ; – Po ky pse nuk po qesh sot mor vlla !?
