May 12, 2018

Në shtëpinë e Lin Zmalit ka pllakosur mjerimi dhe varfëria gdhijnë e ngrysin ditët 8 frymë.

“Nuk kemi as energji elektrike, as ujë. Nuk kam as KEMP kam pas një djalë me KEMP , ndihmën ekonomike na i kanë hequr në janar. Pasuri tjetër s’kam, jam pa kurrë farë leku. Nga kushtet më ka vdekur edhe vajza” thotë Lini.

Buka e grurit është luks në këtë shtëpi. “Kena mbet pa miell, bukë misri hamë vetëm , patatet i bëjmë gjellë. Kaq hamë ”

Fëmijët e Lin Zmalit janë të izoluar nga bota. “Shkolla është një orë larg nga këtu, më dhimbsen këta fëmijë, këta nuk janë as në punë as në shkollë”

Ka ndodhur që të gjithë pjestarët e familjes kanë qenë sëmurë rëndë e në shtëpi nuk kanë pasur asnjë ilaç. “Për një aspirinë të thjeshtë këtu vdes, se për mjekë nuk bëhet fjalë këtu. As një paracetamol nuk kisha në shtëpi kur më vdiq vajza.”

Varfëri dhe dashuri, lotët që nuk munden t’i ndalojnë për motrën e tyre, duan të largohen prej aty, një thirrje sikur duan t’i largohen. Edhe banesa vetë mbart burim sëmundjesh. Fëmijët e Linit shtyjnë ditët të pashpresë dhe pa asnjë të ardhme në fshatin Berishë e Epërme

“Kam pasur dëshirë të kisha shkollën e lartë, të gjeja një punë dhe të ndihmoja familjen. Jeta këtu është e vështirë sidomos në dimër. Bie dy metra dëborë është ftohtë. As bukë nuk ke ku të marrësh” thotë Pranvera 19 vjeç. Ëndrra e tyre është të vazhdojnë shkollën, të sigurojnë një punë e të shpëtojnë nga ferri i përditshëm. Fëmijët e Linit thonë se e urrejnë këtë vend. “Vetëm thjesht mendoj te largohemi nga ky vend qe nga dita qe me ka vdekur motra e urrej shume ketë vend po ku te shkoj? S’ke ku shkon.”

Fëmijët e vuajnë humbjen e së motrës, dhimbjen e thellë të babait. Pranvera e mban mend mirë atë ditë të zezë dimri kur i ati u kthye me motrën e vdekur në shtëpi.

“E kishin nisur për në spital e kishin marre se këtu nuk dilte mushku kishte 1 metër e pak bore, erdhi ambulanca me fadromen dhe e kishin nisur motren babi xhaxhi pastaj motra ka vdekur ne rruge. Dolen duke qare atje larte, e kuptuam qe motra kishte vdekur pastaj kur erdha ne shtepi sollen motrën. Ishte dite shume e keqe”. Pranvera do që lotët e të atit të thahen. I jep forcë duke i qëndruar pranë.

Sot një  tjetër vajzë e Linit  dergjet në spitalin pediatrik.  Lumturia, 11 vjeç jetën e dytë e ka  falë ndërhyrjes së mjekeve të QSUT –së. Lini arriti ta sjelle në spital. Vajza jeton falë mjekëve që nuk mbërriti dot kurrë. Prindërit e saj Lini dhe Lindita nuk mund të qeshin më “Më dhëmb shpirti, kurrë nuk do ta harroj atë fëmijë, nuk më zë gjumi prej saj nuk e përballoj dot të shkoj në atë vend. Kam frikë se do më vdesin fëmijët e tjerë”/News24

“Shqiptarët për shqiptarët” shkoi të vizitonte një familje, e cila ka një histori përtej imagjinates. Familja është e rrethuar mes malesh, e vetme, dhe me plot dhimbje.

Kjo është një histori tronditëse, dhimbjen e së cilës e dinë vetëm malet përqark.  Berishë e Epërme, është një fshat i thellë malor, në veri të Pukës, në Bjeshkë.  Këtu mjerimi ka rrokur edhe shpirtin e atyre pak banorëve. Varfëria e heshtja ulëret frikshëm, mes malesh, luginash e përrenjsh. Rruga gjarpëron, mes pyjesh, makina tronditet fort, diku mezi ngjitet e diku mezi zbret, e për të arritur në fshat duket gati-gati një mision i pamundur.  Pas 6 orësh udhëtim që nga Tirana, këtu rruga ndërpritet .

Stafit të emisionit “Shqiptarët për shqiptarët” iu deshe të ecnin edhe për një orë e gjysmë  tjetër në këmbë. Mjetet dhe kamerat u transportuar me kafshë. Rrugë në këto anë nuk ka, vetëm shtigje ku mund të ecin dhi të egra. . Në këto shtigje kaluam edhe ne drejt destinacionit tonë.  Në fshatin Berishë e Epërme na pret Lin Zmali, 61 vjeç, i tronditur nga ajo çka i ka ndodhur dhe i pashpresë për të ardhmen. Këtu dimri është i egër, për gjashtë muaj banorët izolohen nga dëbora. Asnjë rrugë komunikimi me qytetin, e ndërsa Tirana për ta është një vend sa l largët, aq edhe i pamundur.

“Kisha fëmijën shumë të sëmurë, në këtë kohë kisha edhe fëmijët e tjerë të sëmurë. Njeriu është i fortë në zemër” thotë Lini. Kjo rrugë është e vështirë për Linin, sa herë që kalon këtu, i dhemb shpirti. Burri na ndalon papritu në një shteg të ngushtë dhe prek tokën me dorë. “Ja këtu më ka vdek çika. E kemi ulur me barelë, këtu. Ishte një metër deborë. Isha duke e transportuar vajzën nga shtëpia këtu pranë  bashkë me vëllain tim. Qëndruam dy minuta e kthyem në shtëpi të vdekur” thotë Lini i përlotur nga dhimbja.

Lini nuk pati mundesi ta çoje vajzën e vogël as ne spital nga largësia, i vdiq rrugës, nuk mundi as t’a varrose, sepse u desh të çoje fëmijet e tjere urgjent ne spital.

Ashtu i lodhur, zemërthyer, e i lënduar, Lin Zmali, çdo ditë merr  një rrugë mespërmes pyllit. Vjen në këtë vend , pranë vajzës së tij të dashur, ledhaton gurin e varrit dhe nuk i përmban dot lotët nga dhimbja.

“Sot u zgjova  në 4 të mengjesit, nuk më zinte gjumi, dola nga shtëpia kam ardh te varri” thotë Lini.

Dy muaj më parë, e shihte në shtrat duke lënguar nga ethet e të  përvëluar nga temperatura që po e torturonte prej ditësh, por nuk kishte si ta ndihmonte… këtu mes maleve.

“Ta shikosh fëmijën në atë gjendje, por nuk kisha mundësi ta ndihmoja . Në zor të madh isha, veç s’kam vdekur,  s’kam as force në trup asgjë”.

Ai e kujton çdo ditë Anisën. E bija, 13 vjeç iu shua në krahë në këto shtigje të mbuluar me dëborë. “ Ka qenë fëmijë i shëndetshëm, kurrë më parë nuk ka shkuar të spital. E kam dashur më shumë se fëmijët e tjerë. U sëmur, thanë ka temperaturë. Ne jetojmë këtu mes maleve, ishte dëborë e madhe, shpresuam se do i kalonte ajo gjendje, as pas 10 ditësh nuk i kaloi temperatura” thotë Lini

Nuk arriti dot kurrë ta çonte në spital. Gjithë jetën do i mbetet peng.

“Vajza vdiq rrugës për në spital, 200 metra larg shtëpisë. Edhe 100 vjet të jetoj tërë jetën do më mbetet merak, që nuk pata mundësi ta çoja të paktën deri në spital” thotë 61 vjeçari.

I zhytur në dhimbje babai rrëfen se dritën e syve, gëzimin e shtëpisë, Anisën e bukur nuk arriti ta varroste dot, as t’i hidhte një grusht dhe mbi arkmort. E ktheu vajzën pa jetë në shtëpi ndërsa vetë vrapoi në spital tek tre djemtë dhe vajza tjetër të sëmurë që po luftonin për jetën.

“Nuk kishim mundësi as unë as gruaja ta varrosnim vajzën, ishim në Tiranë. Të të vdesi fëmija e mos të jesh vetë…është shumë e vështirë”. Dhimbja e tij është madhe, Anisën e humbi, por ai trembet se mos humbet edhe tjerët. “Vetëm fëmijët të shpëtojnë, nuk dua kurrë gjë tjetër” pëshpërit burri.