Në studion e “Top Show Magazine”, Lorik Cana, ish-kapiteni i kombëtares shqiptare të futbollit, nuk i përmbajti dot lotët.
Arsyeja ishte tatuazhi që Lekë Dobruna, ish-luftëtar i UÇK-së, ka bërë në këmbën e tij. Vizatimi tregon momentin kur Lorik Cana mbërtheu poshtë tifozin serb që hyri në fushë gjatë ndeshjes Serbi-Shqipëri.
“Ishte akt spontan ndaj një tifozi që nuk kishte çfarë kërkonte në fushë. Leka ka qenë krenar me aktin tim, ndërsa unë jam krenar me atë që përfaqëson ky njeri. Kur më ftuat në emision, isha i sigurtë që do më ndodhte kjo”, tha Cana duke shpjeguar lotët e tij.
Në lidhje me jetën si “pensionist”, Cana tregoi: “Po merrem me disa shokë në SHBA për të pasur një biznes që do të ndihmojë edhe Kosovën, ndërkohë që po ndihmoj edhe babanë tim që sapo është bërë Presidenti i Vllaznimit të Gjakovës”.
Ka pasur një përplasje në rrjetet sociale mes Ermal Mamaqit dhe Skerdi Farias, doktorit të Vip-ave.
Faria kishte postuar në profilin e tij në Instagram një video, ku gazetarja pyeste një të re në lidhje me dhurimin e gjakut. Po Ermali edhe në këtë rast gjente vend të bënte humor me mbajtjen e mikrofonit.
Kjo nuk i ka ardhur aspak mirë Farisë, i cili thumbon se në rast se do të rrisë faqen të shkojë dhe të dhurojë gjak fillimisht.
PJESË NGA DEBATI:
Ermal Mamaqi: Kur mer ne intervist duet me majt mikrofonin nga vetja pastaj nga qytetari o shpirti vogel
Skerdi Faria: O çun me humor te holle e te rafinuar. Or çun qe verdallosesh duke bere komente tek faqja ime qe te kapesh ndonje folloëer. Nuk po bej shaka une ketu, behet fjale per dhurim gjaku. Do t’kapesh folloëers ti? Eja e dhuro gjak, merr edhe ca shoke e shoqe e te ndihmoj une ta besh faqen e madhe, ok?
Ermal Mamaqi: Kush tha qe un nuk kam dhon gjak un jam cdo her po jo tek klinika jote gjithesi un dhash mendimin tim qe mikrofoni nuk mahet ashtu si gazetare amatore ma mir e mban zogu i tiranes 😘
Skerdi Faria: a ma jep emer e mbiemer ne DM te kontrolloj tek qendra trasfuzionale nese dhuron? Nese po, te ndihmoj te rritesh faqen.
E gjithë vëmendja mediatike është tek ajo. Pasi duke qenë një nga personazhet më të dashura të ekranit dhe muzikës shqiptare, gjithçka ndodh edhe në jetën e saj private ngjall kërshëri.
Këngëtarja dhe moderatorja e njohur Eneda Tarifa, pas 18 vitesh bashkë, ka mbyllur një histori të gjatë dashurie me muzikantin Erjon Zaloshnja.
Eneda akoma nuk ka folur për median lidhur me ndarjen, ama herë pas here ajo poston mesazhe që na lënë vend për të interpretuar.
Është hamendësuar shumë për shkaqet e ndarjes së çiftit dhe konfliktet mes tyre, ama mbrëmë Eneda ka publikuar në InstaStory një mesazh të shkurtër, por domëthënës: “Por…”.
Çka nënkupton që Eneda e ka një “por…” dhe urojmë që shumë shpejt të shërohet zemra e saj dhe të ndajë me fansat që e mbështesin aq fort gjithçka ndjen për të ndarë me ta lidhur me këtë histori kaq të rëndësishme.
Me ish-partnerin e saj Eneda ka një vajzë, Arian.
Tarifa dhe Zaloshnja ishin një ndër çiftet më jetëgjatë mes personazheve shqiptarë.
Në intervistat e mëparshme Eneda e kishte komentuar marrëdhënien e tyre, dashuri të vërtetë. Kurse Zaloshnja dikur e shihte Enedën si muzën e tij.
E guximshme nga ana e saj! Ajo shkruan për tematika që në shoqërinë shqiptare vështirë të thuhen me zë të lartë nëpër biseda tavolinash, apo ca më tepër në emisione dhe formate televizive. Gazetarja Zhaklin Lekatari, i thotë të gjitha në bloggun e saj tabu.al, pa doreza e frenime. Tematikat që sjell janë tejet të larmishme dhe aspak klishe.
Pikëpyetjet në lidhje me seksin, kënaqësitë, frikërat, etj ajo i trajton më së miri në bloggun ku gjithsecili prej nesh mund të marrë një përgjigje haptazi, pa pasur frikën a drojën që këtë pyetje t’ja bëj prindërve, partnerit, shoqes, kolegëve, etj. Intervista e mëposhtme zbulon shumëçka!
Zhaklin, ti njihesh ndryshe si bloggerja e parë shqiptare e seksit. Çdo të thotë kjo për ty?
Unë në fakt jam gazetare, por padyshim dhe termi bloggere seksi më përshtatet, të paktën për momentin, ndonëse do preferoja të thoja “person që promovon vlera seksuale pozitive”. Të flasësh për seksin në Shqipëri është e vështirë sepse pjesa më e madhe e atyre që e dëgjojnë mendojnë që promovon antivlera, lakuriqësi apo imoralitet o amoralitet. Ndërkohë ajo që unë bëj është padyshim e kundërta, promovimi i respektit dhe dashurisë ndaj vetes. Edukimi seksual dhe barazia gjinore, janë element që ecin së bashku dhe objektivi apo rruga që ndjek blogu Tabu. Pra, si përfundim kjo për mua do të thotë shumë, është e rëndësishme sidomos sepse nëpërmjet Tabu, shkrimeve, dhe eksperiencave që ndaj, unë fuqizohem dhe vetëdijësohem, dita ditës. Kjo shpresoj që të ndodhi më të gjithë ndjekësit e mi.
Mendon se ke thyer sadopak tabutë, në një shoqëri si e jona që priret të paragjykojë shpesh herë?
Në fakt më duket sikur gjthë jetën kam thyer tabu. Që në gjimnaz, me natyrën ekstravagante dhe moskokëçarëse që më karakterizonte, më pas në të gjithë njëzetat e mia, kur isha duke kërkuar rrugën dhe duke gjetur veten, dhe tani që jam grua me Tabu. Ndonëse Tabu nuk ka patur si qëllim fillestar thyerjen e tabuve, por krijimin e një platforme të sigurtë me informacion të filtruar mbi edukimin seksual. Por, normal që seksi është një çështje për të cilën pjesa më e madhe kanë turp apo siklet të flasin. Nga ana tjetër, të gjithë kemi lindur nga një marrëdhënie seksuale dhe duhet ta celebrojmë këtë jo paragjykojmë.
Ka pasur më shumë komente negative apo pozitive lidhur me këtë nismë tënden?
Tabu është një projekt mbi të cilin punoj, ose tentoj të jetësoj prej vitesh, që në kohën që jetoja në Kosovë. Është një projekt tek i cili besoja dhe një projekt shumë i rëndësishëm sepse ka nisur nga disa ngjarje apo situate personale. Duke qënë dhe vetë pak paragjykuese kam menduar që komente apo etiketimet negative do të ishin të shumta, por në fakt rezultoi e kundërta. Këshillat, vlerësimet, komentet pozitive, përkrahja ishin aq të mëdha, sa lanë në hijë totale të gjitha të tjerat. Nisma ka përkrahje të madhe dhe nga mosha më të mëdha apo më të pjekura. Kjo është më e rëndësishmja për mua. Vlerësimi i tyre është maksimumi.
Pse vendose të krijosh një blog të tillë, ndërkohë që shumë informacione në lidhje me seksin, pozicionet, partnerin/en mund të gjehen lehtësisht në internet, gazeta, revista, etj.
Tabu nuk është një blog ku ka informacione banale, ose këshilla cliché, “se si të na pëlqejë partneri”, apo “ pesë ushqimet që ndikojnë në aktin seksual”. Tabu është një platformë që promovon edukimin seksual, që promovon barazinë gjinore, që do të thotë të rinj që përdorin prezervativë, të rinj që nuk ballafaqohen me shtatzëni të padëshiruara apo të rinj që nuk angazhohen në marrëdhënie obsesive, pra një shoqëri më të shëndoshë. Në Tabu ka shumë shkrime personale, analiza, shkrime me informacione mjekësore të cilat rishikohen nga një gjinekologe apo ekspertë të tjerë më të cilët bashkëpunoj.Tabu nuk ka tituj banal që tërheqin vëmendje. Përkundrazi aty promovohet dashuria dhe respekti ndaj vetes, ndaj partnerit, aty promovohet sjellja dhe marrëdhënia e shëndoshë, me veten dhe të tjerët, familjen, miqtë apo shoqërinë.
Cili ka qenë shkrimi më i komentuar?
Blogu është goxha i klikuar dhe kjo gjë rritet dita ditës. Tabu ka një numër ndjekësish të konsoliduar nga shumë shtete, por kryesojnë Shqipëria, Kosova, Amerika dhe Italia. Shkrimet më të komentuara janë ato personale, ku ka pak humor, pak informacion pak analizë. “ Ata që nuk ta lëpijnë’, “Tradhtia”, ‘Trilogjia e seksit anal’ etj
Kujt i shërben blogu juaj?
Tabu i shërben të gjithëve pa dallim moshe apo krahine. Edukimi seksual apo njohja e vetes është një proçes që zgjat gjithë jetën, kështu që dhe blogu i dedikohet adoleshentëve, të rinjve, grave, burrave, të rriturve, të gjithëve. Këto janë informacione që të gjithë duhet të dimë. Ajo vajza e re, e cila ka turp dh nuk pranon trupin e saj, ai djali që mendoj që për të patur të dashur duhet të jesh plot muskuj dhe tërheqës, ai djali që ka turp të blejë prezervativë, e kështu më rradhë. Njeriu është gjithmonë në kërkim apo në përmirësim të vazhdueshëm të vetes, prandaj lexoni Tabu.
Mund të zbulojmë tematikën e radhës për të cilën je duke punuar?
Po tematika e rradhës ka të bëjë me personat intersex, ose në gjuhën mjekësore hermafroditët. Pra, të gjithë ata që në dukje kanë tiparet e një seksi por kromozome të seksit tjetër. Kjo është një temë që përpos anës biologjike prek shumë dhe identitetin gjinor dhe seksual. Është një temë delikate në të cilat duhet patur shumë kujdes dhe në përdorimin e terminologjisë. Për këtë post do të bashkëpunoj me komunitetin LGBT, në mënyrë që informacionet të jenë sa më të sakta dhe korrekte.
Grimeri i njohur shqiptar me famë botërore, Mario Dedivanoviç, ka qenë i ftuar i radhës në emisionin ‘Xing me Ermalin’.
Ai ka rrëfyer shumëçka nga karriera e tij, duke treguar edhe për raportet që ka me Kimin.
Një nga momentet më qesharake të emisionit, është ai kur Mamaqi e pyet se për çfarë është më shumë krenar i ati i tij.
Dhe Mario përgjigjet dhe thënë se babai i tij është krenar që Mario i ka lyer Kimit pjesën e pasme të trupit me vaj.
Menjëherë pas kësaj ai është pyetur, se çfarë do të bënte po të jetonte këtu në Shqipëri dhe ai dha një përgjigje mjaft interesante, duke thënë se do po të ishte në Shqipëri, do i futej politikës.
“Po të isha këtu, do kandidoja për president “, ka thënë ndër të tjerash, Mario Dedivanovc.
Ndërkohë, publiku e ka shoqëruar me ovacione dhe të qeshura deklaratën e tij, që mund ta ndiqni nga minuta 11:40.
Në një koncert privat, këngëtarja Elvana Gjata bëri bashkë 100 emra të njohur të artit dhe ekranit në mbrëmjen e 3 shkurtit.
Deri më tani këngëtarja nuk kishte treguar thuajse asnjë detaj nga ajo mbrëmje festive.
Elvana ka ndarë në Instagram disa sete fotografike ku duket krah emrave më të rëndësishëm të asja feste.
Në këtë festë nuk mund të mungonte ‘vellai’ i saj Ermal Mamaqi i shoqëruar nga bashkëshortja e tij, Amarda toska.
Gjithashtu në foto duken dhe femrat e familjes Hoxha, për të cilat Elvana nuk fsheh aspak entuziasmin që janë të pranishme në mbrëmjen e saj të rëndësishme.
Blogerja Armina Mevlani në shoqërinë e Shkëlzen Berishës, ishin gjithashtu në koncertin me dyer të mbyllura të Elvanës.
Në foto e publikuara nga këngëtarja duket dhe bashkëshortja e kryeministrit të vendit Linda Rama krah aktorit Toma Flloko.
Nuk mund të mungonte në këtë festë dhe krijuesi i këngëve të saj më të reja kantautori Pirro Çako. /CNA
Ajo është një nga këngëtaret më të përfolura në tregun muzikor, pr përsa I përket jetës së saj personale, Rozi është munduar ta mbajë gjithmonë larg kamerave. Kështu që nuk jemi të sigurt për asgjë dhe nuk mund të themi nëse ka apo jo martesë në horizont.
Ajo që dimë është që aktorja, këngëtarja dhe moderatorja i ka qejf batutat.
“Me ka ftuar @fioridardha per darke! Pas kaq shume vitesh e ndjej qe do me japi unazen sot. waw cfare emocioni ,”- shkruan Rozi në foton me Fiori Dardhën.
Kjo është një deklaratë shumë e rëndësishme, por e bërë në këtë forme mërret thjesht si shaka.
Mbase Rozi po jep një mesazh me nënkuptim për dikë tjetër, asnjëherë nuk i dihet.
Pata fatin që të kisha shtëpinë pikërisht përpara shkollës së artit në Tiranë. Kështu fillon Klejdi Kadiu rrëfimin e tij për BBC, një rrëfim i gjatë për ecejaket e deri në të qenurit e tij i famshëm në Itali.
“Shikoja çdo ditë që nxënësit bënin balet aty. Doja të isha si ata. Kështu që një ditë pyeta babain nëse mund të shkoja në balet. Isha vetëm 6 vjeç. Ai më çoi në një qendër lokale ku praktikoheshin sporte të ndryshme. Mora mësime vallzimi dhe teatri e muzike. Nën regjimin komunist ne inkurajoheshim të merreshim me aktivitete të tilla. Ishte e gjitha pa pagesë. Nuk na duhej të paguanim gjë. Qendra ishte e madhe, me dhoma të mëdha të ndricuara dhe aty mora mësimet e mia të para. Aty mësova se baleti kërkonte shumë punë dhe dedikim. Kur isha 9 vjeç, u përfshiva në aktivitetet e Akademisë së Teatrit të Baletit, shkolla më prestigjioze në vend. Babai im është inxhinier, dhe mamaja ime farmaciste. Nuk kanë asnjë prejardhje artisti. Por më inkurajuan të vazhdoja karrierën në balet, sepse menduan se ishte më e mira për mua. Ndoshta do t’ju duket e vjetër, por duhet të kuptoni se nën regjimin komunist, me të tilla aktivitete, ishte e garnatuar që ju do të kishit një punë pas përfundimit të shkollës. Në shkëmbim të kësaj, ju duhet të punonit fort në ekstrem, të fitoje çdo gjë që ishte e mundur dhe të ngrije reputacionin e vendit në skenat ndërkombëtare.
Jeta në akademi ishte pabesueshmërisht e vështirë. Gjatë ditës duhet të shkonim në shkollë, të studionim për provimet dhe mbi të gjitha duhet të kërcenim me orë të tëra çdo ditë. Hoqa dorë nga fëmijëria ime për tu bërë një kërcimtar baleti. Dhe ishte një eksperiencë e jashtëzakonshme. Studiova aty për tetë vite me radhë. Kur dola për herë të parë në skenë isha I emocionuar. Por bashkova emocionin me pasionin dhe më pas u kërkova që tu bashkoja trupës së baletit.
Ishte vera e vitit 1991. Ky ishte viti shumë i rëndësishëm për të jgithë Shqipërinë. Kur po përgatitesha për hapin tjetër, situata politike në vend kishte ndryshuar. Regjimi ra, dhe Shqipëria u bë një shtet demokratik. Por nuk ishte aq e thjeshtë. Unë isha një kërcimtar ambicioz dhe doja që të provoja stile të ndryshme kërcimi. E dija se po të rrija në Shqipëri, do vazhdoja të performoja të njëjtat pjesë klasike gjithmonë e gjithmonë e gjithmonë. Nuk mund të provoja forma të tjera kërcimi sepse na ishte thënë se ishin të influencuara nga elementë kapitalistë. Doja të isha I lirë të shprehja veten dhe kjo nuk ishte e mundur në vendin tim.
Shqipëria është shumë afër me Italinë kështu kishim mundësi të shihnim TV italiane dhe unë shihja një botë krejt të ndryshme. Ku cdokush dukej sikur kishte një jetë perfekte të lumtur. Ishin të gjithë të qeshur dhe hanin ushqim të mirë. Doja të kisha atë mënyrë jetese. Doja të haja camcakiz dhe të pija koka kola. Por s’kishte asnjë mundësi të iknim nga vendi. Qeveria kishte dërguar ushtrinë që të patrullonte portet dhe kufijtë.
Në gusht 1991 isha me pushime në Durrës, duke marrë rreze në plazh me miqtë e mi. Në një moment dëgjuam të tjerët që njerëzit në port kishin marrë kontrollin e anijeve dhe porti ishte hapur. Nuk kisha ndonjë plan të ikja nga Shqipëria. S;kisha asnjë familjar me vete. Nuk kishim as cellular që të njoftonim familjen. Mendoj se ishte fati që duhet të isha atje kur u hap porti. Thjesht ndoqa miqtë e mi dhe e gjendem veten te “Vlora”, një anije e madhe që sillte sheqer nga Kuba në Shqipëri. Për këtë u quajt “Anija e Embel”. Kishte gati 20 mijë persona në bord dhe gati 40 mijë të tjerë i lamë pas. Nëse sheh fotot e asaj kohe duket e pamundur që aq shumë njerëz të hynin në atë anije. Kishte aq shumë njerëz sa ne as nuk arrinim të lëviznim. Ne po shkonim në Itali, dhe ishte një udhëtim drejt të panjohurës. Isha i frikësuar dhe gjithashtu i keqardhur që nuk pata mundësi të lajmëroja familjen. Por isha gjithashtu kurioz, dhe doja të shikoja nëse ajo jetë për të cilën kisha fantazuar aq shumë, ishte reale. Kurioziteti më mbajti gjatë gjith atij udhëtimi të gjatë. Anija ecte aq ngadalë san a u deshën 20 orë të mbërrinim në Itali. Nuk kishim as ujë e as ushqim. Isha aq i etur sa shkova te pjesa e anijes ku ishin motorret me shpresën se do të gjeja ujë atje. Gjeta një shishe, e piva menjëherë. Por në fakt ishte ujë deti i kripur që përdorej nga punëtorët për paisjet aty poshtë. Kështu që gjendja u bë më keq akoma.
Kur mbërritëm në Bari, aty ku duhet të shkonim në fakt, patëm një situatë të pakëndshme. Autoritetet italiane kishin mësuar që një anije e madhe me emigrant ishte rrugës drejt italisë, ndaj kishin nxjerrë dy anije të mëdha luftarake për ta bllokuar. Ne kemi qëndruar aty me orë të tëra. Njerëzit ishin aq të frustruar dhe të lodhur sa filluan që të hidheshin nga anija në ujë. Mes tyre kishte edhe gra shtatzëna. Por në atë moment kanë ardhur gazetarët, dhe shumë media televizive filluan të filmonin se cfarë po ndodhte. Kur autoritetet e panë se cpo ndodhte, atëherë I hoqën anijet ushtarake dhe më në fund na lanë të zbrisnim në tokë.
U ndamë në disa grupe dhe na dërguan në qendra të përkohshme. Duke përfshirë edhe një stadium të madh që e kishin kthyer në një qendër për emigrantët. Kemi ndenjur aty nën diellin përvëlues me ditë të tëra, por unë isha aq i lumtur dhe i mbushur me shpresë dhe e mendova që do të na lëviznin për një akomodim më të mirë. Por nuk ishte ky rasti.
Që kur Shqipëria, të paktën në teori konsiderohej si një vend demokratik ne nuk kishim të drejtë të aplikonim për azil politik. Kështu që 10 ditë më vonë, u kthyem në Shqipëri. Mua më hypën në një traget drejt e në durrës. Ishte një udhëtim shumë I trishtueshëm. Endrrat e mia morën fund, pashë vetëm fare pak Itali, madje nuk pata shancin për të shijuar coca cola edhe pse gjeta një shishe bosh në rrugë dhe mbaj mend se e mbajta gjatë gjith udhëtimit tim të kthimit. Kur isha në Itali nuk pata asnjë shanc që të kontaktoja me familjen time kështu që kur shkova në shtëpi, mamaja dhe gjyshja shpërthyen nga gëzimi ndërsa më shihnin. Por babai ishte aq I nxehur sa nuk më foli për tre javë.
Pas kësaj aventure, iu riktheva jetës normale: kërcimit në teatër. Por nuk hoqa dorë nga ëndrra ime. Pak muaj më vonë kishte audicion për një kompani italiane. E fitova, dhe më në fund mund të largohesha në Itali në mënyrë ligjore. Prapë, kisha shumë pritshmëri por realiteti ishte gri. Ne nuk u trajtuam shumë mirë. Isha me shqiptarë të tjerë dhe ndanim një dhomë dhe nuk kishim para të mjaftushme për të paguar qiranë. Ndaj kthenim sytë nga supermarketet ku vidhnim gjëra të vogla, mish apo djath. Dhe të gjithë kishim punë të dorës së dytë nëpër guzhina apo në ndërtim. Çdo gjë. Dhe kur ishim në prova nuk kishim kohë as të pinim ndonjë kafe, dhe njerëzit filluan që ta vënë re këtë situatë. Një ditë, një nga producentët e showt për të cilin po punonim na pyeti për sjelljen tonë të cuditshme. Mora kurajon t’i tregoja të vërtetën dhe ai u shokua. Dhe menjëherë na ofroi një kontratë me të mirë. Nuk do ta harroj kurrë se çfarë bëri për ne.
Nga ajo kohë, karriera ime vazhdoi në shfaqje televizive mora pjesë ne reality shoë shumë të famshëm në Itali. Madje luajta edhe ne disa filma. Por teatri ishte gjithmonë i pari në listë. Isha kisha dedikuar gjithë jetën time teatrit dhe më në fund mu dha rasti që të performoja në shoë që kisha dashur gjithmonë të isha. Tani kam shkollën time të dansit dhe përpiqem t’u shpjegoj studentëve të mi vlerat e dancit që janë të vlefshme në jetë: sakrificën, përkushtimin që kanë qenë gjithmonë pjesë të jetës dhe karrierës sime se ç’kam kaluar.
Kur kthehem dhe shoh pas them se isha fatlum që nuk e kisha aq të thjeshtë sepse historia ime e jetës më bëri atë që jam sot”.
