Opinione

Maria Cankoviq gazetarja e njohur e reportazheve për mediat serbe ka publikuar impresionet e saj nga udhëtimet në Kosovë. Bashkë me një grup tjetër serbësh, Cankoviq ka vizituar Pejën, Prizrenin, Rahovecin dhe Hoqën e Madhe.

Maria rrëfen për mikpritjen që shqiptarët e Kosovës i kanë bërë gjatë udhëtimeve të tyre dhe me plot ndjesi të bukura ajo shfaq një vlerësim gati të panjohur dhe të pa përcjellë më parë nga një serb.

Nga ana tjetër gazetarja ka guxuar të flas për një temë delicate, lidhur dhe me faktin e zhvillimeve të fundit në veri të Kosovës, ku ajo tha se dizinformimi mbi Kosovën vijon. Ajo shprehet se ndihet e pa frikësuar kur vjen në Kosovë.

“Ishim në patriakanën e Pejës, pastaj në Decan, Prizren, Rahovec. Gjumin e kemi bërë në Hoqë të Madhe. Nuk kemi pas asnjë problem aty. Ja po ju them qe kjo nuk qëndron. Do t’ju tregoj që kur shkuam me një grup serbësh, në Pejë na është prishur autobusi qytetari nga Kosova na ndihmoi në organizim duke e angazhuar një autobus tjetër për të na mundësuar shëtitjen”, ka bërë me dije gazetarja që askush nga Serbia që dëshiron ta vizitojë Kosovën, nuk duhet të ketë frikë.

“Nuk ka asnjë vend për frikë”, ka thënë ajo.

Duket e çuditshme por 3 të mitur kanë përfituar 30 mijë euro nga një skemë mashtrimi në rrjetet sociale. Ata kishin ngritur një rrjet profilesh false ku shtireshin si vajza dhe ofronin favore seksuale. Një takim që supozohej se do të zhvillohej në ambiente shtëpish private kushtonte 100 euro ora ose në rast se klientët kalonin gjithë natën do duhej të paguanin 200 euro.

Në një intervistë për emisionin “Good Morning Albanians” në Euronews Albania, psikologia Eriona Hoxha teksa foli për fenomenin në fjalë u ndal dhe tek pjesa e virgjërisë dhe mentaliteti shqiptar.

Ajo nënvizoi se në vendin tonë është e rëndësishme që në martesën e parë vajza të jetë e virgjër.

“Te ne e rëndësishme është të jetë e virgjër kur lidhet martesa, pastaj ne kemi vënë re se marrin një bashkëshort të të dytë të tretë dhe bëjnë me secilin fëmijë. Ato nuk e kanë problem nëse marrëdhëniet seksuale janë në moshë të hershme”-tha ajo.

Shqiptarët luajnë futboll prej gati 100 vitesh, por asnjëherë ata nuk kanë fituar kaq shpesh dhe kaq lehtësisht, si kohët e fundit. Lojtarë të mëdhenj, ndoshta edhe më të mëdhenj se këta që luajnë sot, Shqipëria ka patur disa, por ekip të madh, nuk ka patur asnjëherë.

Futbolli i ditëve tona nuk është vetëm sport. Historia nuk njeh asnjë ekip të madh që ka fituar, kur vendi që përfaqëson është i izoluar, është i pushtuar apo vuan nga krizat. Nëse 11 lojtarët e Shqipërisë do kishin luajtur për Afganistanin që është një vend anormal, nuk do kishin fituar dot kaq shumë. Nëse të njëjtët lojtarë do kishin veshur bluzat e Ukrainës, ndërkohë që baballarët dhe vëllezërit gjakosen në luftë, nuk do kishin shkuar dot në Kampionatin Evropian.

Zakonisht Kombëtaret vrapojnë me hapin e kombit. Historia e futbollit provon se ajo që ndodh jashtë fushës ndikon shumë në fushë. Arsyet josportive janë po aq të rëndësishme sa arsyet sportive për të fituar. Po kush janë këto arsye në rastin e Kombëtares së Shqipërisë?

Në vitet 50’ deri në vitet 90’, kur Shqipëria ishte një vend i mbyllur, sportistët, si të gjithë shqiptarët kishin kompleks ndaj të huajve. Kufizimet në ushqim, veshje, teknologji, art, në lëvizje si dhe ndalimet e pronës private dhe fjalës së lirë i detyronin shqiptarët të ishin inferiorë në përgjithësi. Cdo shqiptar besonte se cdo i huaj ishte më i lirë, më i ushqyer, më i fortë, më i shpejtë, më inteligjent dhe më i pasur se ai. Me këtë mentalitet hynin në fushë edhe futbollistët e atyre viteve. Ata luanin të bindur se do mundeshin. Ata ishin të burgosur brenda fanellës që mbronin. Ajo fanellë nuk u kujtonte kombin që donin, por shtetin që nuk donin. Ai shtet u kishte ndaluar cdo gjë të cilën kundërshtarët e tyre e kishin. Kur ata dilnin jashtë, hutoheshin, sepse vendi i tyre ishte një ferr në krahasim me vendet ku shkonin për të luajtur. Dalja jashtë këtij ferri ishte traumatike dhe u bënte më keq, se mirë. Nëse në fushë ishin të barabartë me futbollistët e huaj, jashtë fushës ishin fatalisht të pabarabartë.

Sot natyrisht është ndryshe. Shqiptarët i kanë kapërcyer komplekset e izolimit. Më shumë se 1 milion jetojnë jashtë dhe pavarësisht nga punët që bëjnë, janë të barabratë me ata të huaj që bëjnë të njëjtën punë. Në Shqipëri vijnë të paktën 5 milion të huaj që ushqehen, vishen dhe jetojnë si ne. Nëpër lokale janë të barabartë, në hotele janë të barabartë, në konsum janë të barabartë, në gjuhë janë të barabartë, në mëkate dhe inate janë të barabartë. Barazia jashtë stadiumit ndihmon stadiumin.

Shqipëria sot është në përgjithësi një vend normal. Ajo është shumë më e hapur se Shqipëria e viteve 80, më e kamur se Shqipëria e viteve 90 dhe më e qetë se Shqipëria e viteve 2000. Duke u pasuruar shqiptarët kanë mësuar si ti bëjnë më pak dëm vetes. Në mes të viteve 90’ ne kishim një Kombëtare të mirë e cila fatkeqësisht mundej gjithmonë në minutëtn e fundit. Aq e shpeshtë u bë kjo rastësi, saqë u kthye në rregull. Dhe meqë u kthye në rregull përsëritej. Ne mundeshim gjithmonë edhe kur shënonim të parët. Lojtarët nuk besonin se mund të fitonin edhe kur ishin në avantazh, prandaj e lëshonin lojën në fund sikur iu humbte durimi.

Por jashtë stadiumit edhe Shqipërisë së atyre viteve i kishte sosur durimi. Megjithëse e hapur ndaj botës, Shqipëria që doli nga komunizmi ishte shumë e varfër dhe shumë e egër. Kombëtarja ishte një mix futbollistësh që kishin ikur si emigrantë dhe kur ktheheshin këtu, gjenin një vend të tmerrshëm, të ashpër dhe të ndarë në copa nga viti 1997. Kush mund tu kërkonte atyre të qëndronin në fushë kur gjithë vendi po binte sic edhe ra? Prandaj Kombëtarja vetëm mundej edhe kur fitonte.

Si rregull, kur vendet vuajnë, Kombëtaret munden sepse humori i vendit ndikon tek lojtarët dhe gjithë ambjenti sportiv. Kombëtarja e Spanjës doli kampione e Botës atëherë kur Spanja arriti zhvillimin më të madh ekonomik në Evropë, në vitin 2010. Suksesi i saj nuk ishte vetëm sportiv. Gjermania doli kampione e Botës në 2014, kur udhëhiqte gjithë botën me eksportet e saj dhe teknologji. Më parë kishte dalë kampione në vitin 1974 dhe 1990 kur e kishte marrë veten nga rrënimi i luftës dhe ishte kthyer në një superfuqi. Sot Gjermania e ngathët dhe e futur në recesion nuk do dilte dot kurrë Kampione e Botës edhe nëse do kishte marrë borxh 11 lojtarë luftarakë shqiptarë. Njëlloj ka ndodhur edhe me Francën, Italinë, Kroacinë, Greqinë apo Kombëtare të tjera më të vogla. Kur vendet janë mirë, me shëndet ekonomik dhe optimizëm, kombëtaret shkëlqejnë.

Por në rastin e Kombëtares sonë ka edhe një arsye tjëtër, të ndryshme nga rregullat që ndikojnë te Kombëtaret e tjera.

Në historinë e Botës nuk ka asnjë Kombëtare që furnizohet nga tre shtete fqinje si kjo Kombëtare që furnizohet njëkohësisht nga Shqipëria, Kosova dhe Maqedonia. Kjo që nuk ndodh askund, ndodh në Shqipëri. Prandaj kjo është një kombëtare e cuditshme si përbërje, e panjohur si rast dhe unike si eksperiment. Kombëtaret e mëdha të botës kanë futbollistë nga ish kolonitë e tyre apo nga emigrantët që janë natyralizuar. Por ama një belg që flet frengjisht nuk luan për Francën sepse ai nuk kërkon që Belgjika të bashkohet me Franëcn, një austriak nuk luan për Gjermaninë sepse asnjë nga këto dy vende nuk do që Austria të jetë Gjermani dhe asnjë argjentinas nuk luan për Spanjën sepse këto janë dy vende të ndryshme që flasin të njëjtën gjuhë.

Ndërsa Kombëtarja e Shqipërisë është unike në planet sepse luan për një shpagim historik. Tifozët kërkojnë nga ajo të bëjë drejtësi historike duke i mundur armiqtë në fushë. Kombëtarja është një ushtri e vogël shqiptarësh të bashkuar në një qëllim : të korrigjojë historinë duke vrapuar pas një topi. Ajo bashkon në fushë copat e një vendi të ndarë para 100 vitesh. Prandaj mbledh kaq shumë pasion, nerv, djersë, gjak, lot, energji, demografi, skenografi, koreografi, arkitekturë patriotike dhe epsh për revansh kombëtar. Ajo është e vetmja kombëtare që ka për himn, këngë për njerëz që janë vrarë 30 vjet më parë duke luftuar me armë për ndryshimin e historisë. Këto këngë që vijnë nga lufta dhe ndoshta shkojë drejt luftës, njihen më mirë, këndohen më shumë dhe eksitojnë më fort se vetë himni i Shqipërisë.

Sepse Kombëtarja nuk është vetëm e Shqipërisë.

Kjo është arsyeja që mijëra tifozë kosovarë e braktisin kombëtaren e tyre që përfaqson një shtet dhe ndjekin kombëtaren e Shqipërisë që përfaqëson një komb. Kombëtarja e Shqipërisë është në fakt Kombëtarja e tre shteteve, ose më saktë kombëtarja që mund të shkatërrojë dy shtetet ku shqiptarët nuk do donin të ishin. Kosovën dhe Maqedoninë. Patriotizmi, pra nevoja për një shtet të përbashkët, është trajneri kryesor i Kombëtares. Ai e drejton, e zbut, e ngut, e ngre, e bashkon, e ndërsen, e zmadhon, e harbon, e tërbon, e shkul, e ul, e ngul,e sul dhe e vërsul. Kombëtarja luan dhe fiton në një fushë jeshile që shqiptarëve u duket gjithmonë e kuqe. Bashkimi është fusha e saj. Kundërshtarët janë armiqtë e saj. Topi është arma e saj. Përbërja është shpirti i saj. Nëse Kombëtarja do kishte vetëm futbollistë nga Shqipëria ajo nuk do kishte patur kurrë këtë sukses dhe këtë përkrahje. Shqipëria do kishte një ekip por jo një Kombëtare, por historia kërkon që shqiptarët të kenë dhe ekip dhe Kombëtare.

Kjo është arsyeja që Kombëtarja fiton dhe do fitojë. Edhe nëse ndonjëherë humb. Prapë fiton.

Ish-drejtuesi i lartë i Policisë, Mit’hat Havari, ka folur mbi librin e tij, “Mes dy epokash”, ku ka rrëfyer histori të jashtëzakonshme të jetës së tij, përfshirë atë familjare, burgosjen në komunizëm dhe postet e rëndësishme që mori më pas.

I ftuar në News24 , në emisionin “Kjo Javë” me gazetaren Nisida Tufa, ai ka ndarë disa nga ekstraktet që gjenden në libër, ku ndër të tjera flet për raportet me disa nga figurat më të rëndësishme politike.

Mes të tjerash tregon dhe episodin kur Ilir Meta i ka shpëtuar jetën, por e pa e ditur këtë.

Ai thotë se Meta e kishte telefonuar dhe i kishte kërkuar që të dalë nga zyra dhe të shkonte në mbështetje të policisë, pasi kishte një protestë… ndërkohë që dy persona të cilët e dinin që ndodhej ende në zyrë, kishin shkuar për ta vrarë.

Pjesë nga intervista:

Përplasja me Sali Berishën

-Me Berishën nuk kam pasur përplase sy për sy. Një herë më këshilloi dhe më tha që janë kryer ca veprime të nxituara në Elbasan, por gjë konkrete nuk më tha. Pastaj më ka vlerësuar kur më transferoi në Tiranë Shef Kabineti. I kam shkruar këto. Më pas ka pasur dhe raste të tjera, që nuk është se nuk i kam pritur nga ai, sepse ashtu është si person. Ai ka shpifur kundër meje. E kam akuzuar publikisht, dhe ai ka heshtur. Mendoni ju që të kishte një provë dhe të mos e bënte publike? Berisha që është tani, asnjë ndryshim nga ai atëherë. Ka qenë pranë Byrosë Politike, nuk e thirrën, por ka shkruar vetë. Asnjëherë nuk e kam takuar më, vetëm në një kafe. Tentuan të më emëronin prefekt të Tiranës dhe nuk u realizuar vetëm nga ai.

Përplasja me Azem Hajdarin në stadiumin e Shkodrës

–E kam njohur personalisht, kam pasur marrëdhënie njerëzore për të. Kishte rezerva për Berishën, nuk e donte atë. në atë kohë ai i kishte lëshuar frerët, dhe me një grup njerëzish negativë, shëtiste Shqipërinë. Atë bëri edhe atë ditë në stadium në Shkodër. Erdhi me provokoi. I thashë ‘do ta paguash këtë’. Për të shmangur dhe ndonjë vrasje, sepse kisha dhe disa truproja me vete, sepse jeta ime ka qenë në rrezik gjithë kohës… por i mbajta me dorë, dhe i thash ‘këtë që bëre do ta paguash’. Dhe e pagoi, me heqje imuniteti, u diskretitua. Historia e tij është me hije.

Dita e vrasjes së Azem Hajdarit

-Isha i qartë që Hajdarin nuk e vrau pushteti, sepse Berisha akuzoi Nanon. Por ai e dinte që vranë tropojanët e vet.

Njohja me Fatos Nanon

-Se kam njohur Fatos Nanon, por një gjë ndihem mirë. Ai ka qenë i dënuar politik, 100%. Nëse do ishte i dënuar për korrupsion, Berisha nuk do ta bënte President, dhe këtu del zbuluar Berisha. Unë e respektoj se më ka vlerësuar punën.

Pse hezitonte Petro Koçi në atë kohë dhe nuk zbatonte porosinë e kryeministrit për prezantimin në detyrën e re?

-Më ka thirrur Majko në kryeministri dhe në sy të Kocit më tha ‘komandant, drejtor i policisë së kryeqytetit?’, ‘Po i thash unë’… të nesërmen prishi emërimin. Pas tre ditësh unë prisja, asnjë gjë. Koçi ishte nën presionin e diktaturës, i bënin presion. Majko më mori në telefon dhe më tha ‘urime’, i thash ‘jo sepse s’më kanë njoftuar’. Më pas më tha të shkoja të takoja Koçin.

Njohja me Ilir Meta

-Meta është inteligjent, e dinte që vetëm unë mund ta bëja këtë detyrë… i shkuan tre veta në zyrë për t’i thënë që të mos më emëronin, por ai u tha më jepni një emër tjetër dhe ata nuk folën.

Njohja me Edi Ramën:

-Në librin e tij ‘Kurbani’, atij njeriu nuk i del nga goja fjala e mirë për njerëz. Kur tha që ‘s’të duroj dot karizmën tënde’… ai nuk guxon dot të thotë një fjalë të mirë për tjetrin. Unë kam reaguar, pas librit të tij ku më kishte përmendur, sepse ai tentoi të rrëmbente kontributet e Parkut Rinia.

Kalimi në krye të Policisë së Ndërtimit në Tiranë

-Kishin vendosur një ditë të shtune që të më ekzekutonin në zyrë. Atë ditë Meta më ka shpëtuar nga atentati pa dijeni e tij. Më tha nesër ka protestë ai ‘kafsha’, për Berishën. I thash ‘pse s’më latë atje, isha mirë’. Tha ‘hajde të mbështesësh policinë’. Shkova aty te kryeministria. Atë ditë Kastrioti bashkë me një kriminel tjetër shkojnë te policia e ndërtimit, sepse e dinin që isha aty. Më pas karambolohet ky dibrani dhe i bie pistoleta këtij Zhupës, dhe kështu u zbulua atentati.

Gazetarja Klodiana Lala zbuloi më shumë informacione mbi arsyet e marrjes në mbrojtje të prokurores së SPAK, Doloreza Musabelli.

Lala u shpreh se arsyeja pse shteti u “ngrit në këmbë”, ishin deklaratat e ushtarit të Laert Haxhiut, Marjus Tafani, se dikush afër prokurores po i jepte informacion grupit kriminal mbi jetën e saj.

Gazetarja deklaron se banda e Haxhiut kishte marrë informacion mbi vendbanimin e prokurores, madje ajo ishte ndjekur dhe ishte fotografuar në marketet ku kryente pazar, apo ku nxirrte fëmijët për argëtim.

“Çfarë tha i penduari Marjus Tafani që e ngriti kaq shumë në këmbë institucionet shqiptare. Ai tha se dikush pranë prokurores Doloreza Musabelliu po jepte informacion. Të dhënat ishin të natyrës se në çfarë shkolle i dërgonte fëmijët, ku ajo banonte, ku e kishte zonën bashkëshorti i saj avokat, cilat vende frekuentonte, ku nxirrte fëmijët për të pushuar apo lëvizur me biçikletë, cilat markete frekuentonte. Madje ka patur foto ku prokurorja Musabelliu është fotografuar duke bërë pazar në market.

Ju pyesni që a mund të hetojnë prokurorët kur janë nën presion. A e dini kur nisi revanshi ndaj krimit të organizuar në Itali, kur u vra Falcone dhe Borselino. Uroj të mos të ndodhë asgjë ndaj zyrtarëve të drejtësisë, por pika e vlimit është tani. Është momenti kur prokuroria e Posaçme po bën goditje ndaj peshqve të mëdhenj të politikës”, tha Lala në Euronews Albania.

Kujtojmë se KLP caktoi ditën e djeshme urdhër-mbrojtje për prokuroren Doloreza Musabelli dhe ish-prokuroren e Lushnjës Merita Selimi, dy shënjestrat e grupit të Laert Haxhiut.

Ka qenë i penduari i drejtësisë, Artan Tafani, pjesë e bandës së vrasësve me pagesë të Laert Haxhiut, ai i cili ka rrëfyer planet e grupit për eliminimin e 2 prokurorëve dhe një avokati.

Selimi është prokurorja e cila hetoi Laert Haxhiun, Orgest Bilbilin dhe Anterio Kaloshin për përfshirjen në masakrën e vitit 2017 në Lushnjë, ku mbeti i vrarë Zamir Latifi dhe Jurgen Hoxha, dhe u plagosën Bujar Turku dhe Marjus Xhepexhiu.

Pas dy viteve hetime, Selimi shpalli moskompetencën duke e çuar dosjen në SPAK, ku dy miqtë e ngushtë të Haxhiut, Anterio Kaloshi dhe Orges Bilbili u dënuan me burgim të përjetshëm.

Prokurorja e Lushnjës në muajin Korrik 2023 u shkarkua nga Komisioni i Pavarur i Kualifikimit. Më pas dosja i kaloi prokurores Doloreza Musabelli, çka u bë që ajo të ishte objektiv i Haxhiut.