Intervista

Arjan Konomi prej kohësh tashmë ka vendosur që të jetojë në shtëpinë që ka trashëguar në Vuno! Bën një jetë të qetë larg kryeqytetit aty ku ai ka gjetur qetësi dhe shumë kujtime të fëmijërisë.

Do të shohim se si e ka ruajtur aq mirë identitetin e shtëpisë së tij shumë vjeçare duke bërë një restaurim të kujdesshëm dhe me vlerë! Shtëpia me portë blu është ajo e Arjanit dhe të gjithë e njohin sepse sipas tij është gjithmonë e hapur për miq të mirë! /Top Channel

E hëna e kësaj jave ishte pak më ndryshe nga tjerat, për atë grup aktorësh e regjisorësh që kanë vendosur t’i qëndrojnë deri në fund, a deri në fundin që do munden, çështjes së mosprishjes së Teatrit Kombëtar. Ndryshe nga të hënat e shkuara, takimi i kësaj radhe u bë në një sallë të mbyllur, në Teatrin Kombëtar “Kujtim Spahivogli”.

Veç artistëve përkrahës të mosprishjes së Teatrit, këtë herë ishin edhe deputetë të opozitës që, përveçse i shërbyen vetes së tyre, mbështetën edhe kauzën.

Një ndër ata që ka qenë thuajse i pranishëm, përgjatë çdo të hëne, është aktori Alfred Trebicka. Në intervistën për “Panorama”, Trebicka shpjegon situatën aktuale, por edhe parashikimin e tij të dhimbshëm për të ardhmen e Teatrit Kombëtar.

Ju keni qenë thuajse gjithmonë në takimet e të hënave… A ka ndonjë ndryshim nga java në javë, sepse duket sikur nuk po ndodh asgjë?!

Jam përpjekur të jem i pranishëm gjithmonë, veç ndonjë rasti kur kam pasur shfaqje.

A keni ju një informacion, përtej atij që është publik?

Unë kam atë informacion që kanë të gjithë ata që janë përfshirë në këtë çështje. Nuk kam asnjë informacion që nuk dihet nga shumica. Më i fundit është prej një debati televiziv, ku ishte i ftuar nënkryetari i bashkisë dhe u fol gjatë edhe për Teatrin Kombëtar. Ajo çka arrita unë të merrja nga mënyra sesi u prononcua nënkryetari i bashkisë në atë emision, ishte informacioni më i freskët.

Që ishte vazhdimi i planit për prishjen e teatrit?

Ishte vazhdim i asaj që është thënë që në fillim. Biznesmeni që është ofruar do ta bëjë këtë investim, por ai do pjesën e tij.

Pra, projekti do aplikohet?

Ideja ajo ishte… Ai foli me një retorikë aspak të re, por që siç ka ndodhur edhe gjatë gjithë kësaj kohe, flitet anash e anash, asnjëherë në mënyrë të drejtpërdrejtë. Situata është ajo që ka qenë gjatë gjithë kësaj kohe. Zhvillimi i fundit që mund të quaj unë, ishte takimi i fundit që u bë te Teatri Eksperimental, ku pas ftesës që iu bë edhe deputetëve, kishte pjesëmarrje të mirë, sigurisht të opozitës. Një pjesë e tyre edhe u prononcua…kjo mund të quhet gjëja më e re .

A vlen prania e tyre për ndryshim të kësaj situate apo është vetëm në dobinë e tyre politike?

Sigurisht që nuk ka ndonjë efekt të madh, dihet që e bëjnë në shërbim të vetes, por duke e hequr këtë pjesë, duke e marrë të mirëqenë faktin se janë aty për Teatrin, prania e tyre është mbështetëse. Ndërkohë që thelbi i së tërës është shumë i qartë, pavarësisht se faktorë të ndryshëm politikë po përpiqen të hedhin mjegull, si për shembull ideja që italianët e ndërtuan për të argëtuar ushtarët italianë dhe kaq, ajo e ka kryer misionin e vet.

Italianët, edhe gjithë korpusin e bulevardit e ndërtuan po në ato vite dhe sipas kësaj logjike, hajde t’i heqim të gjitha. Mazniku përdori përsëri argumentet e rrezikut të zjarrit, pra, të njëjtat, ato të vjetra që kanë rënë tashmë. Ne që jemi të ingranuar me këtë gjë, kur dëgjojmë këto përsëritje, fyhemi… të mos riciklojnë argumente të ezauruara!

Si mendoni ju, cila do të ishte zgjidhja më e mirë për atë Teatër?

Për mua personalisht, zgjidhja më e mirë është që ai korpus që është aty të marrë një status monumenti dhe kjo është një ide që unë e kam thënë edhe shumë vite më parë. Ai vend nuk ka pse prishet, sepse ai ka ato vlera që ne të gjithë i dimë, qoftë në aspektin kulturor e atë historik. Qoftë variant i rikonstruksionit, o mirëmbajtjes, o kthimi në muze, nuk do të thotë që ai s’do të jetë më funksional.

Mund të mos ketë të njëjtin kapacitet që ka sot, por do të jetë në funksion, gjithnjë mbasi të jetë vënë dorë dhe të jenë krijuar të gjitha ambientet e kushtet. Ne e dimë shumë mirë që mund të bëhet dhe nëse ata e kanë përzemër, le të bëjnë edhe Teatër të ri. Argumenti i mungesës së fondeve është qesharak.

Vetëm për Teatrin nuk kanë fonde këta njerëz?!

S’kanë as për ta lyer?! Të gjitha këto që pengohen, ngrihen si argument, që kjo duhet të shembet. Njerëzit, ngaqë nuk janë të përfshirë, i marrin këndvështrimet e ndryshme si të mirëqena.

Këtë e shoh edhe te njerëzit që janë larg kësaj gjëje e më pyesin përditë…

Të gjitha janë thënë dhe dihet që interesi është i pastër mbi truallin, gjitha të tjerat janë të kota, biseda shterpë që nuk të çojnë asgjëkund. Këto ditë është rikujtuar qëllimi i pastër, edhe përmes videove të vjetrave, kolegëve tanë. Që atëherë, aferat kanë qenë të pastra, synimi është vetëm të shfrytëzohet toka.

Situata është e qartë, i gjithë problemi është sesi do merren vendimet. U bënë disa të hëna tashmë që ju mblidheni dhe nuk merrni asnjë përgjigje, nuk po reagon askush. Kjo është pjesa që krijon shqetësimin më të madh.

A po ju shpërfillin enkas?

Ne nuk na befason më asgjë, që në fillim u ndeshëm me këtë qëndrim.
Megjithatë, duke qenë të qëndrueshëm në qëllimin tuaj, duhet të kishte pasur një reagim.
Përgjigjet janë spostimet. Nga Ministria spostohet vendimi te Kryeministria, nga Kryeministria te bashkia, një lojë e kotë, manovra.

Si e parashikoni të ardhmen e afërt?

Përderisa, siç kemi dëgjuar, Teatri do shkojë te “Turbina”, pas atij transferimi, do të ketë edhe hapa më konkretë, që do të thyejnë heshtjen aktuale.

Pra, ju, megjithëse jeni i angazhuar në këtë grup të vogël aktorësh që po përpiqen të ruajnë Teatrin, mendoni që ajo është e ardhmja, “Turbina? Pra, edhe pse përpiqeni, e dini që fundi ai është…

Që do shkojnë atje, e dinë ata që e kanë pranuar këtë. Ai kontingjent i atyre njerëzve që e quajnë veten aktorë. Unë nuk e kuptoj si mund të jetë aktor një qenie që ka frikë nga rrobat që vesh, ndërkohë që ne që merremi me këtë punë, aktorët e gjithë botës, kudo e në çdo regjim, kanë qenë njerëzit më të lirë të shoqërisë…

Edhe me më tepër ndikim… Nëse do ishit bashkë, mund të kishte pasur rrjedhë tjetër….

Nuk ka se si të jemi bashkë sepse aty është punuar edhe në këtë drejtim. Aty nuk ka vetëm degradim godine, aty është punuar edhe për të degraduar njerëzit. Teatri Kombëtar nuk është godina, janë njerëzit që e bëjnë atë. Teatri kombëtar ka pasur qindra aktorë, por jo të gjithë kanë lënë gjurmë, sigurisht që gjithsecili ka pjesën e tij, por nuk janë njësoj.

Pra, edhe kontingjenti që është afruar me format kontraktuese 6-mujore të sistemit të dyshimtë, që e fabrikon kontingjentin me indiferencë e rehati, të çon në degradim. Pavarësisht se sot shitet si sukses i madh i Teatrit, por kjo është një temë tjetër, që duhet analizuar më vete.

Suksesi nuk janë shifrat, por cilësia, këtu s’ka as kritikë, as bord serioz që të analizojë produksionin. Janë 3-4 projekte të teatrit, që janë të dështuara dhe nuk flet askush. Merren vetëm me shifra, që edhe ato janë të dyshimta…

Aty janë vënë kryevepra dhe janë vënë për faqe të zezë dhe askush nuk thotë asgjë, dalin vetëm spërdridhen duke dhënë justifikime të kota.

Unë me timen, edhe pse nuk e kam artikuluar, kam arritur në një përfundim; aty, nëse shembet ajo godinë, ne nuk kemi për të pasur më teatër sepse ky degradim, qoftë i ndërtesës, qoftë i institucionit, do ta zhbëjë teatrin. Ne do bëjmë gjëra që lidhen me skenën, por teatër nuk do të ketë më! Degradimi i strukturës institucionale vjen edhe nga mënyra si ndërtohet programi, repertori, njerëzit që afrohen. Treçereku i njerëzve aty janë anonimë, vetëm për të bërë qokat e drejtorit, që ai të krijojë elektoratin e tij. Ai është kthyer tashmë në një institucion, ku punojnë ca njerëz që marrin një rrogë dhe janë të kënaqur me ato buxhete projektesh.

Ata që nuk janë të pranishëm, mendoni që janë indiferentë, që duan që Teatri të shembet, apo janë pjesë e palës politike?

Problem kryesor këtu është instalimi i filozofisë së frikës, një filozofi militantiste. Me instalimin e kësaj filozofie, të pretendosh të shkosh në Europë, është paradoks i madh. Disa prej tyre thonë që unë dua që ky Teatër të prishet, prandaj s’kam arsye pse të jem i pranishëm. Dakord, ata që duan që ky Teatër të prishet, le të vijnë në takime me argumentet e tyre, hajdeni të dialogojmë, se mbase bindem edhe unë prej atyre argumenteve dhe ndryshoj mendim. Unë që them të mos prishet, kam argumentet e mia, le të vijnë e t’i ballafaqojmë.

Thelbi i këtij kontingjenti është vetëm frika se do na heqin nga puna. Kjo gjë u instalua që në start, që në takimet e para që bëmë me ministren. Aty, për herë të parë, u lakua togfjalëshi ‘buka e gojës’. Ne po shkuam si aktorë, si regjisorë, si njerëz të artit, të shkojmë te mendësia e bukës së gojës, është e kotë që e vijojmë këtë debat. Mirëpo, ai kontingjent që ka mbetur atje, e ka pranuar këtë gjë, madje, edhe sikur Kryeministri t’u thotë ‘nuk do iki askush nga puna’ ata do sillen njësoj, sepse iu ka hyrë virusi, nuk ndryshojnë më.

A mendoni që nëse transferohen te “Turbina”, kjo gjë do të ngelet kështu, ndërtimi do të zgjasë pafundësisht? E përsëris, po u shemb Teatri, ne nuk do të kemi më teatër!
Për projektin e ri të prezantuar nga Kryeministri, ç’mendoni?

Çfarë prezantimi ishte ai?! Ne nuk duhet ta gëlltisnim mënyrën e prezantimit, pa kaluar fare te projekti. Nuk është nevoja të marrim shembuj të largët krahasues për të kuptuar gjendjen tonë, as me transparencën e Maqedonisë nuk krahasohemi dot. Si përfundim, situata nuk është aspak e këndshme. Kryetarja e Komisionit të Kulturës thotë se e ka thirrur disa herë ministren në takim dhe ajo refuzon të shkojë.

Ju deri sa do rezistoni, sepse duket sikur është e kotë kjo përpjekje?

Ne do të rezistojmë brenda mundësive që kemi ne. Edhe nëse aty do të ndërtohet, unë prapë do të rezistoj, megjithatë kjo gjë nuk varet nga një individ apo nga një grup i vogël njerëzish, që përpiqen ta ndryshojnë këtë gjë.

Më poshtë keni një intervistë mjaft interesante të dhënë nga shqiptarja Eleni Foureiras ku flet për vështirësitë e jetës së saj në Shqipërinë dhe jo vetëm.

Kam lindur në Fier, të Shqipërisë, në një fshat të vogël afër Patosit. Kur isha 4-5 vjeç, familja u zhvendos në Vlorë dhe, 7-8 vjeç, erdhëm në Greqi.
Përpara se të zhvendoseshim në Vlorë, ishim të varfër, jetonim me ato që kishim; një mama me katër fëmijë! Unë isha një vajzë e vogël që nuk kisha parë kurrë ashensor… Gjatë ditëve të fundit në Shqipëri më kujtohet se si na binin plumbat brenda. Isha vetëm më nënën…dhe plumbat futeshin nga dritarja…kishim frikë se mos na vidhnin.
Më kujtohet, një ditë përpara se të niseshim, kur mamaja erdhi e më tha: do ikim në vendin e gjyshit (sepse babai i mamasë është me origjinë greke). Është një vend i mahnitshëm etj., pra na bëri të ndiheshim shumë mirë. Kur mbërritëm në Athinë hapa sytë dhe pashë shumë drita dhe i thashë mamasë: mami, a mbërritën në vendin magjik?  Mamaja na dërgoi në shkollë, menjëherë. Por ishte shumë e vështirë për mua sepse nuk dija fare greqisht.

Qëndroja në bankën e fundit me vëllain, por nuk kuptonim gjë. Nuk na fliste askush dhe nuk flisnim me askënd. Kështu, prindërit vendosën të na flisnin greqisht, pra të mësonin në shtëpi, sepse ishte shumë e vështirë të shkonim në shkollë, kështu e humbëm një vit. Mësuam greqisht në shtëpi dhe nuk folëm shqip, përndryshe nuk do të mësonin shpejt. Brenda vitit mësova të flasë rrjedhshëm. Pastaj vajta në shkollë dhe fola greqisht. E harrova shqipen, pasi nuk m’u desh.
Jam pagëzuar në Shqipëri, sepse jemi të krishterë ortodoksë. Emri i lindjes është Entela. E mora nënshtetësinë greke menjëherë për shkak të gjyshit.  Në fillim, ishte e vështirë, kur u thoja që jam nga Shqipëria. Nuk isha e preferuar në shkollë. Një herë mbaj mend që punova fshehurazi prindërve, së bashku me motrën e madhe, duke shpërndarë fletë-palosje, sepse doja të kisha këpucë, jo të grisura, dhe e dija që ata nuk kishin para e nuk u kërkoja, isha 13 vjeç atëhere. Kemi vuajtur, shumë herë, kemi marrë edhe gjëra nga koshat e plehrave, mobilje të përdorura etj.  Ndihem krenare për veten time, ndihem krenare që jam nga Shqipëria dhe që kam lindur në Shqipëri. Gëzohem që Shqipëria po zhvillohet, sepse është një vend që ka kaluar vështirësi dhe mund t’i ofrojë shumë botës. Është turp për njerëzit që thonë se nuk duhet të shkoj në Eurovizion sepse jam nga Shqipëria! Përse?

Eleni Foureiras ka përcjellë një mesazh tepër domethënës për të gjithë ata që e paragjykuan për shkak të origjinës shqiptare.

Këngëtarja e talentuar me origjinë nga Fieri, ka rrëfyer detaje nga largimi i saj drejt shtetit grek dhe dhe përpecitë e para për t’u integruar me jetën e re.

Ajo thotë se ndjehet krenare që është nga Shqipëria dhe krenohet kur sheh teksa vendi zhvillohet.

“Ndihem krenare për veten time, ndihem krenare që jam nga Shqipëria dhe që kam lindur në Shqipëri. Gëzohem që Shqipëria po zhvillohet, sepse është një vend që ka kaluar vështirësi dhe mund t’i ofrojë shumë botës. Është turp për njerëzit që thonë se nuk duhet të shkoj në Eurovizion sepse jam nga Shqipëria! Përse?”, shprehet ajo.

Më poshtë një fragment nga intervista e saj:

“Kam lindur në Fier, të Shqipërisë, në një fshat të vogël afër Patosit. Kur isha 4-5 vjeç, familja u zhvendos në Vlorë dhe, 7-8 vjeç, erdhëm në Greqi.

Përpara se të zhvendoseshim në Vlorë, ishim të varfër, jetonim me ato që kishim; një mama me katër fëmijë!

Unë isha një vajzë e vogël që nuk kisha parë kurrë ashensor… Gjatë ditëve të fundit në Shqipëri më kujtohet se si na binin plumbat brenda. Isha vetëm më nënën…dhe plumbat futeshin nga dritarja…kishim frikë se mos na vidhnin

Më kujtohet, një ditë përpara se të niseshim, kur mamaja erdhi e më tha: do ikim në vendin e gjyshit (sepse babai i mamasë është me origjinë greke).

Është një vend i mahnitshëm etj., pra na bëri të ndiheshim shumë mirë. Kur mbërritëm në Athinë hapa sytë dhe pashë shumë drita dhe i thashë mamasë: mami, a mbërritën në vendin magjik?

Mamaja na dërgoi në shkollë, menjëherë. Por ishte shumë e vështirë për mua sepse nuk dija fare greqisht.

Qëndroja në bankën e fundit me vëllain, por nuk kuptonim gjë. Nuk na fliste askush dhe nuk flisnim me askënd. Kështu, prindërit vendosën të na flisnin greqisht, pra të mësonin në shtëpi, sepse ishte shumë e vështirë të shkonim në shkollë, kështu e humbëm një vit.

Mësuam greqisht në shtëpi dhe nuk folëm shqip, përndryshe nuk do të mësonin shpejt. Brenda vitit mësova të flasë rrjedhshëm. Pastaj vajta në shkollë dhe fola greqisht. E harrova shqipen, pasi nuk m’u desh.

Jam pagëzuar në Shqipëri, sepse jemi të krishterë ortodoksë. Emri i lindjes është Entela. E mora nënshtetësinë greke menjëherë për shkak të gjyshit.

Në fillim, ishte e vështirë, kur u thoja që jam nga Shqipëria. Nuk isha e preferuar në shkollë. Një herë mbaj mend që punova fshehurazi prindërve, së bashku me motrën e madhe, duke shpërndarë fletë-palosje, sepse doja të kisha këpucë, jo të grisura, dhe e dija që ata nuk kishin para e nuk u kërkoja, isha 13 vjeç atëhere.

Kemi vuajtur, shumë herë, kemi marrë edhe gjëra nga koshat e plehrave, mobilje të përdorura etj.

Ndihem krenare për veten time, ndihem krenare që jam nga Shqipëria dhe që kam lindur në Shqipëri. Gëzohem që Shqipëria po zhvillohet, sepse është një vend që ka kaluar vështirësi dhe mund t’i ofrojë shumë botës. Është turp për njerëzit që thonë se nuk duhet të shkoj në Eurovizion sepse jam nga Shqipëria! Përse?”, tregon diva shqiptare që nën flamurin e Qipros mundi të pozicionohet e dyta në festivalin Europian të këngës.

“Tani nuk po dal me asnjë burrë. Jam 80 vjeç. E kam mbyllur “dyqanin” poshtë.

Kjo është deklarata e aktores veterane fituese e çmimit Oscar, në promovimin e filmit “Book Club”.

Jane Fonda u nda nga Richard Pery vitin e kaluar.

Ajo u njoh me producentin muzikor në vitin 2008 dhe mendohej se do të martohej me të së shpejti.

Por se fundmi ajo ka deklaruar se nuk do të frekuentojë më meshkuj.

Sot në emisionin e pasdites tek Rudina në Tv Klan ka qenë e ftuar gazetarja e njohur Rudina Xhunga dhe bashkëshorti i saj ish- diplomati Dritan Hila. Dy bashkëshortët kanë qenë për herë të parë të ftuar në një studio televizive për të folur rreth historisë së tyre të dashurisë.

Dritani ka ndarë me publikun momentin në të cilin i ka propozuar gazetares.

“I propozova dhe më tha se ishte pak si dhi e egër,” kështu e ka teguar Dritani këtë moment kaq të këndshëm.

Epiteti “dhi e egër” ishte një detaj gazmor të cilin as vetë gazetarja nuk e mbante mirë mend. Ndaj sigurisht nuk ka hezituar ta tregojë habinë e saj rreth kësaj mënyre rrëfimi e cila duhet thënë se tregoi rëndësinë që Dritani i kishte dhënë një detaji të tillë.

Ndër të tjera të dy bashkëshortët kanë treguar se me sa shumë fat janë që kanë njohur njëri- tjetrin duke u shprehur se çelësi i një marrëdhënie të mirë bashkëshortore qëndron tek komunikimi dhe tek të treguarit të çdo gjëje, e mirë apo e keqe qoftë ajo.