Histori

Per te eleminuar interpetimet e ndryshem e pa baza shkencore te fjales KURVELESH po ju sqarojme se: Banoret e kesaj krahine, persa i perket origjines se tyre, duke u nisur nga te dhenat arkeologjike, linguistike dhe histori- ike tregojne se jane banore te lashte e autoktone te kesaj krahine. Fisi i fundit Ilir qe ka banuar ne treven e kesaj krahine ka qene fisi i Korvesejve, prej te cilit e ka prejardhjen edhe kjo krahine : Kurvelesh . -Ne vitin 1481 ne kryengritjen kunder turqeve qe shpertheu me qender ne kete krahine ne nje dokument te kohes nga studimet e Sufflay te publikuar ne librin e tij “Serbi i Arnanasi”, ( Serbet dhe Shqiptaret ) , faqe 65, botuar ne Tirane ne vitin 1926 thuhet :”.Le ta shohe zoteria jote cfare do te benin per juve ne Vlore, se Plesajt e Korvesejt jane me zoterine tendee..dhe….popullsia e ketyre malesive jane me shume se 50 fshatra, ku dalloheshin krahina si njesi etnike me vete e ne treva te vecanta, Himarjotet, Grisejte e Korvesejte. -Prof. Dr. Ismet Elezi ne librin e tij “E drejta zakonore e laberisee, viti 2002, duke hedhur poshte pohimet e E.Celebia thote se:”Shkenca jone ka argumentuar se emri Kurvelesh rrjedh nga fisi Ilir i Korvesejve , qe banonin ne kete krahine gjate mesjetes se hereshme. -E njejta teze eshte mbrojtur dhe nga Rrok Zojzi ne librin e tij “Etnografia Shqiptare”.

Adoleshenca është një nga fazat më të vështira për shumicën e njerëzve. Është faza në të cilën trupi fillon të zhvillohet dhe është e vështirë të gjesh identitetin tënd, për më tepër shumë merakosemi për atë që mendojnë të tjerët.

Një nga arsyet kryesore pse kaq shumë të rinj vuajnë gjatë adoleshencës është për shkak të komenteve që ata marrin nga njerëzit e tjerë, arsyeja është se ndonjëherë të rriturit mund të jetë shumë të egër, sepse ata nuk dinë të kuptojnë pasojat dhe fuqinë që kanë fjalët. Ata as nuk e imagjinojnë se çfarë mund të bëjnë veprime ose fjalë të caktuara dhe historia e mëposhtme është një shembull.

Rehtaeh Parsons është një vajzë nga Halifax, kryeqyteti i Nuova Scozia në Kanada. Në vitin 2011, kur ajo ishte vetëm 15 vjeçe, kishte shkuar në një festë me një shoqe, por kurrë nuk do të kishte imagjinuar se ky do të jetë vetëm fillimi i një makthi që do të kishte pasoja tragjike.

Atë natë Rehtaeh u përdhunua nga katër shokë të shkollës, të njëjtët që i bënë edhe disa fotografi të dhunës, të cilat më pas me “shaka” u zbuluan në të gjithë shkollën.

Ditën tjetër, Rehtaeh nuk guxonte t’i tregonte nënës së saj se çfarë kishte ndodhur, megjithatë, ajo nuk mundi të mbajë për vetë këtë sekret të madhe dhe përfundoi duke rrëfyer çdo gjë tek nëna e saj.

Pasi dëgjoi të vërtetën, nëna e vajzës vendosi ta çonte menjëherë në spital, ku askush nuk dukej se ishte i gatshëm ta ndihmonte vajzën ose të mësonte më shumë për abuzimin.

As policia nuk kishte treguar interes për rastin e saj, në fakt, 4 të rinjtë nuk u morën në pyetje.

Pas një viti nga dita e paraqitjes së akuzave, ata e mbyllën rastin e Rehtaehit për shkak të mungesës së provave.

Disa ditë më vonë, jeta e vajzës u kthye në një makth të vërtetë. Ajo ngacmohej çdo ditë në shkollë dhe në internet, vajza kishte humbur besimin në vete dhe të gjithë “miqtë” e saj i kishin kthyer shpinën.

Jo vetëm që i duhej të jetonte me kujtimin e tmerrshëm të asaj nate, por u detyrua të duronte ngacmimet, kritikat e vazhdueshme dhe komentet që e bënin atë të kujtonte atë moment.

Çdo ditë ajo merrte mesazhe nga shokët e klasës, të cilët e ftonin të kishte marrëdhënie intime me ta; e gjora Rehtaeh  ishte bërë një vajzë e lehtë për të gjithë.

Ngacmimi i vazhdueshëm e kishte çuar atë të largohej nga qyteti, pasi ajo nuk mund të jetonte më jetë paqësore, pasi edhe në rrugë i dukej sikur e abuzonin.

Vajza ndihej e vetmuar, e dekurajuar dhe kishte humbur dëshirën për të jetuar.

Më 3 Mars 2013 ajo shkroi fjalët e mëposhtme në profilin e saj të Facebook:

“Në fund nuk do të kujtojmë fjalët e armiqve tanë, por heshtjën e miqve tanë!”

Disa muaj më vonë, vajza u vetëvar në banjën e shtëpisë së saj. Kur nëna erdhi në shtëpi, për fat të keq, tashmë ishte tepër vonë.

Ajo e çoi shpejt në spital, por Rehtaeh kishte qendruar për një kohë të gjatë pa oksigjen dhe kishte pësuar dëme të pariparueshme në tru, deri në pikën që prindërit e saj vendosën t’i hiqej aparatura që e mbante të gjallë.

Babai i Rehtaeh tha se vajza e tij kishte vdekur nga zhgënjimi dëshpërimi, nga ngacmimet e shoqërisë së saj dhe për fat të keq as autoritetet e as shkolla nuk kishte bërë asgjë për ta ndihmuar.

Vazhdimisht dëgjojmë tregime për fëmijë të abuzuar, por në shumicën e rasteve askush nuk bën asgjë për t’i ndihmuar ata.

Edhe nëse prindërit bëjnë gjithçka që është e mundur për fëmijët e tyre, ata dëgjohen rrallë dhe fajtorët për këto krime të tmerrshme vazhdojnë të jenë të lirë, sikur të mos kishte ndodhur asgjë.

Ne duhet të përpiqemi t’i japim fund këtij fenomeni njëherë e përgjithmonë! Asnjë fëmijë nuk duhet kurrë të vuajë padrejtësi dhe askush nuk duhet kurrë të përdorë vetëvrasjen për shkak të një shoqërie që nuk dëgjon, që nuk ndihmon dhe nuk bën asgjë, e cila në mënyrë indirekte keqtrajton me kritikat e saj, komentet e saj dhe indiferencën e saj.

Çdokush mund të ndihmojë në këto situata të tmerrshme, në mënyrë që fëmijët tanë të rriten në një botë më të mirë. Është e nevojshme të edukojmë fëmijët tanë për të qenë njerëz të mirë dhe mënyra më e lehtë për ta bërë këtë është të jepni një shembull të mirë.

Mosndëshkimi është rendi i ditës, por ne të gjithë mund ta ndalojmë këtë lloj mizorie. Si? Thjesht duke mos heshtur dhe duke mos qenë pjesë e atyre që kritikojnë ose tallen me të tjerët.

Nuk është vetëm për Rehtah, por po flasim për mijëra të rinj që kanë jetuar të njëjtat gjëra dhe që hasin paaftësinë e autoriteteve dhe nuk është vetëm Rehtahu, por po flasim për mijëra vajza që kanë jetuar të njëjtat gjëra dhe që hasin paaftësinë e autoriteteve dhe injorancën e shoqërisë, nuk kanë parë asnjë mundësi tjetër veçse të marrin jetën e tyre.

Ne duhet të ndalojmë së jetuari me symbyllur! Nesër mund të ndodhë me dikë që duam dhe për të siguruar që kjo të mos ndodhë, le të përpiqemi të përhapim historinë e kësaj vajze, duke shpresuar që shumë do të marrin mesazhin dhe do të vendosin të bëjnë një ndryshim në këtë shoqëri që çdo ditë mbytet gjithnjë më shumë në egoizëm dhe arrogancë.

Ne shpresojmë që ata që e kanë bërë këtë nuk do të mbeten të pandëshkuar.

Çfarë mendoni për këtë histori të tmerrshme? Jepni një koment dhe mos harroni të ndani me miqtë tuaj.

Brittany dhe Jeremy Peck u martuan, por ceremonia e dasmës u ndërpre papritmas për një arsye që do të sillte lot në sy. Në gjysmën e procesit të dasmës, Todd Bachman, babai i Brittany, papritmas u ndal dhe shkoi për të marrë njerkun e Brittany. Babai biologjik donte që ai dhe njerku i tij ta shoqëronin në altar.

Disa çaste më vonë babai dhe njerku kishin kapur nusen për krahu, e dukeshin sikur të ishin një familje e madhe.

Delia Blackburn, një fotografe e dasmës, nuk mund tu besonte syve: Skena ishte absolutisht e pabesueshme, aq shumë sa që ndarja e saj në Facebook kishte shumë pëlqime dhe reagime.

Ende sot kjo është një ndër historitë më të pëlqyera në rrjete sociale.

Ajo thotë: “Merrni facoleta, sepse do t’ju duhen kur të shikoni këto imazhe. Todd Bachman, babai i nuses, teksa po çonte vajzën e tij në altar, ndaloi procesionin dhe ndërsa njerëzit e tjerë ishin të hutuar nga ajo që po bënte, ai iu afrua njerkut të saj “.

“Todd zgjati dorën dhe rrëmbeu atë të njerkut të saj, duke e tërhequr tek vajza e tij, për ta shoqëruar atë në altar me të. Të gjithë po qanin gjatë ceremonisë, unë gjithashtu”, kujton ajo.

Todd Bachman u tregoi të gjithëve se dashuria e vërtetë është dashuria e tyre për fëmijët e tyre.

Këto edhe sot janë imazhe që duhet të ndahen me të gjithë botën në mënyrë që të përhapet mirënjohja! Një gjest i përulur dhe fantastik, i respektuar nga babai i Brittany, i cili pranoi kështu figurën e njerkut që e rriti vajzën e tij sikur të ishte e tij!

Një gjest i thjeshtë por i rëndësishëm, jo vetëm për Brittany, e cila ka qenë në gjendje t’i ketë ato të dy krah për krah në një moment aq delikat dhe kuptimplotë për të, por edhe për të gjithë ne, duke treguar se mirënjohja gjithmonë kalon nëpër gjeste të vogla dashurie dhe e mirësisë!

Esmeralda Belba është një 32-vjeçare nga Kavaja. E vetmja pasuri që ka është djali i saj, Muhamedi 9-vjeçar, frut i një bashkëjetese që u paragjykua edhe nga familja e saj.

Zgjodhi të sjellë në jetë fëmijën, por shpejt u përball me shumë vështirësi. Shëndeti i vogëlushit u rrezikua brenda kësaj dhome të vogël e të akullt, ku ajo jeton ende.
Për ta mbrojtur nga skamja dhe mungesa e një strehe të përshtatshme, u detyrua ta dërgojë Muhamedin e saj 9-vjeçar në fshatin SOS.

Zemra e nënës thyhet! Shkrehet në vaj sa herë flet për të birin. Pyetja e vazhdueshme e tij ia bën dhe më të vështirë ekzistencën.

“Sa herë shkoj që takoj fëmijën tim thotë: Mami ti s’me don mua që s’më merr? Jo i them se ku të të mbaj, me çfarë të të rris? …. Kam nevojë të jem me fëmijën tim. Me lot iki, me lot vij. Kam kërkuar punë, kam kërkuar strehim. Unë nëna e tij kam kaluar 3 herë bronkopneumoni këtu”, thotë ajo mes lotësh.

E papunë, pa mbështetje, asaj i është hequr dhe ndihma ekonomike, e vetmja e ardhur nga e cila mban frymën gjallë dhe i lejon të shkojë për të takuar të birin.

Esmeralda nuk është e vetme. Ajo është një nga 682 familjet e varfra të Kavajës që këtë fillim viti janë nxjerrë jashtë skemës së ndihmës ekonomike, pa u dhënë asnjë arsye.

Edhe përgjegjësi i ndihmës ekonomike në Kavajë nuk mund të sqarojë pse këtyre familjeve u është hequr edhe ai kontribut i vogël financiar që merrnin deri më tani.

“Ndihma ekonomike jepet nga Ministria e Shëndetësisë. Arsyetimi që na kanë sjellë ne nga Drejtoria Rajonale e Shërbimit Social Shtetëror Tiranë është thjesht për të justifikuar urdhrin për shkurtimin e numrit të familjeve në nevojë. Përzgjedhja bëhet nga kjo drejtori, ku duhet të kërkohen dhe arsyet për largimin nga skema”, thotë Hamid Bregu, përgjegjës i ndihmës ekonomike Kavajë.

E vetmja mundësi që ka Esmeralda dhe familjet e tjera në nevojë, ndonëse pa të ardhura është të udhëtojnë drejt Tiranës për të ankimuar këtë vendim që e cilësojnë arbitrar.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=jon3CV8l4ag]

Elizabeth dhe Scott u takuan disa vite më parë. Ata ishin shumë të dashuruar. Kështu ata vendosën të martoheshin në 27 janar, por gruaja përgatiti një surprizë të veçantë për të. Për ta bërë burrin e saj të kuptojë se ajo për të bën gjithçka, ajo fshehurazi studioi diçka që ishte thelbësore për Scottin.

Ai kur ishte vetëm pesë vjeç filloi të vuante nga një sëmundje e çuditshme dhe në moshën tetë-vjeçare mbeti plotësisht i shurdhër. Për këtë arsye ai komunikon përmes gjuhës së shenjave.

Çifti u takua në një vend takimi të quajtur Tinder.

Elizabeth tashmë kishte dy fëmijë, por për të, ai ishte mashkulli i jetës së saj dhe donte të bënte diçka për ta habitur atë në ditën më të rëndësishme të jetës së tyre.

Scott-i nuk ia kishte idenë se çfarë po bënte gruaja e tij e re. Kur gruaja arriti në kishë, ajo ndaloi dhe nisi të këndonte këngën e tyre të dashurisë ““A Thousand Years”” nga Christina Perri. Ajo filloi ta këndonte këngën me gjuhën e shenjave, në mënyrë që partneri i saj ta kuptonte.

Gruaja nisi të studionte gjuhën e shenjave, sapo ajo u takua me Scott.

Tre muaj para dasmës, ajo memorizoi tekstet, për ta bërë këtë në ditën më të rëndësishme të jetës së tyre.

Kur burri i saj pa këtë surprizë, ai filloi të qante me zë. Ai ishte shumë i lumtur me atë që kishte bërë gruaja e tij.

Shikoni edhe videon, do t’ju bëjë të qani:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=LLhMsNNH_Ws][youtube https://www.youtube.com/watch?v=CZ8-o9GsV4c]Burri e ka parë këtë moment për të paktën njëqind herë dhe çdo herë për të është sikur të ishte i pari.

Emri Himarë e ka origjinën nga fjala Greke “Χείμαρρος” që do të thotë Përrua dhe perkon me vendosjen gjeografike te Himarres mbi Prrua qe zbret nga vargmalet e Acrocherauneve, ose sic quhet sot, (Malet e Vetetimes).

Etimologjia popullore e shkoqit si Hi+Marë, pra “Eja Marë”, ku Marë përbën një trajtë vendase e emrit Maria.

E ndërtuar në pjesën jugore të bregdetit shqiptar, qyteza e Himarës ka qenë gjithmonë qendër e një zone që ka përfshirë jo vetëm fshatrat e jugut, por edhe Labërinë e Kurveleshin.

Në kohët e lashta quhej vendbanimi Kërkyrë me rrethinat e tij. Në Mesjetë ky emërtim u zgjerua edhe mbi dy vendbanime të tjera^[2].

Historia moderne duket se fillon në 1199, kur në qytet u vendos sundimi i Venedikasve. Fqinjet tanë veriorë nuk mundën ta mbanin për shumë kohë dhe në shekullin e XIII zona e Himarës u përfshi nga Karli i Anzhuinëve në atë që ai e quajti Mbretëria e Arbërisë. Zona ka qenë gjithmonë me një popullsi autoktone shqiptare, kryesisht me origjinë nga ajo njihet si zona e Labërisë dhe duke filluar që nga shekulli i XV edhe me të ardhur nga zonat e Mirditës dhe Krujës.

Më 1431 Himara u përfshi nga Perandoria Osmane si pjesë e Sanxhakut Arvanid, turqit kuptonin me këtë term fshatrat në bregdetin midis Rrugës së Bardhë dhe Sarandës. Venecianët futnin aty edhe të gjithë fshatrat (21) të brendatokës, që ishin ende të krishterë. Por kur ato u kthyen e u bënë myslimane mes 1690 dhe 1790-ës, me emrin Himarë kuptoheshin vetëm shtatë fshatrat, që paguanin taksën e qirasë (mukatá, 0,035 napolona taksë vjetore për person). Pas vendosjes së Tanzimatit në krahinë më 1880, u vendos administrata turke (kajmekamllëk). Kazaja e Himarës më 1906 me dhjetëra fshatra dhe 12 mijë banorë përfshihej në sanxhakun e Gjirokastrës^[2].

Në 1482 disa familje u larguan nga qyteti për në Siçili, dhe atje u është dhënë tokë në afërsi të qytetit të Palermos. Këtij vendbanimi apo fshati më pas ju dha emri Hora e Arbëreshëvet (Qyteti i Shqiptarëve), banorët e të cilit flasin edhe sot gjuhën shqipe (arbërishtjën) dhe mirëmbajnë zakonet, veshjet popullore dhe besimi ortodoks. Duke filluar që nga shekulli i XVI, si pasojë e disa kryengritjeve, Himara, ashtu si edhe Mirdita, siguroi një sërë privilegjesh dhe një lloj autonomie, që e lejoi të ruante fenë dhe flamurin Shqiptar. Fatkeqësisht, mungesa e rrugëve dhe zona malore krijoi vështirësi në komunikimin e saj me zonat e brendshme të vendit. Perveç gjuhës amtare Shqipe, duke shfrytëzuar detin banorët e këtyre anëve vendosën lidhje tregtare me Greqinë e Venedikun e kryesisht me Korfuzin dhe Gjiritin dhe si pasojë e këtyre lidhjeve, filloi te përdorej edhe gjuha Greke e Italiane për qëllime tregtare.

Më 1912 Himara ngriti flamurin e pavarësisë dhe dërgoi përfaqësinë e saj në Vlorë.

Sipas statistikave të INSTAT-it, në 100 martesa, 24 përfundojnë me divorc.

Mosha mesatare e të divorcuarve është 30 vjeç. Por çfarë ndodh kur një çift bashkëshortësh ndahen pasi kanë jetuar 30 vjet së bashku?

Vera Shkëmbi, një grua 65-vjeçare me origjinë nga Korça tashmë jeton në kryeqytet. Pas një martese që zgjati mbi 3 dekada, të kurorëzuar me 2 fëmijë, ndodhi ajo që Verës nuk i kishte shkuar kurrë në mendje, divorci.

“E kishtë tjetrën ai atje ku punonte. Biles kam rastisur që kam vajtur kam mbledhur ullinj edhe ajo ka ardhur deri tek dera. Donte nuse të re! Vinte në shtëpi dhe zihej më mua. E kisha frikë në fakt se kur pinte s’u njihte se kush ishte. Për divorcin nuk më tha fare. Vjen postieri dhe lë letrën e gjyqit. Mua më shkoi mendja tek fëmijët, se nuk kisha mendjen tek ky. Hyr e dil këtë javë sa të hapet gjyqi, se pastaj do të të ndaj – kështu më tha”, kujton Vera.

Gjyshër të 5 nipërve dhe mbesave, Vera tregon pështjellimin e atyre kohëve, kur këmbët e çonin dyerve të gjykatës.

“Kur kam vajtur afër gjykatës, thashë që më mirë të mos ekzistoj si njeri. Më vinte turp, zor, keq! Më vinte edhe keq. Vdekjen e dija, por që të ndahesha, nuk më shkonte mendja kurrë”, kujton ajo.

Sot zonja 65-vjeçare jeton me të bijën dhe nipin, Gersin 6 vjeç. Ish-bashkëshorti i Verës, së fundmi i ka kërkuar ribashkimin, por Vera thotë se kjo nuk ka për të ndodhur më kurrë.TCH

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ryE_Rg2wMjA]