Skamja vazhdon ende të jetë e theksuar në fshatrat më të largët në Shqipëri e Kosovë.
Historia e trajtuar më poshtë është ajo e familjes Gegaj, 8 anëtarët e së cilës janë fëmijë jetim.
Babain e kanë humbur para 12 vitesh. Njëra nga vajzat e familjes thotë se kanë turp nga varfëria që i rrethon dhe se shoqëria e tyre nuk e di gjendjen e tyre të vështirë ekonomike, raporton “BË”.
Ndërsa nënën e kanë ende gjallë. Ajo është Ajete Gegaj. Është 55 vjeç. Portreti i saj tregon sa shumë e kanë rënduar hallet dhe sakrificat që kalon çdo ditë për të mbajtur me bukë jetimët e saj. Si jetojnë ata? Me çfarë ushqehen, me çfarë ngrohen në mes të atij acari e humbëtire, në Malishevë. Me këmbët e zbathura, me pak rroba e të shtrirë në disa sfungjerë, të mbuluar me nga një batanije.
Ajetja tregon se nuk e zë gjumi natën kur fëmijët i ka pa ngrënë.
Ajo shprehet me lot në sy:
Sot nuk kisha bukë, fëmijët pinë vetëm çaj. Çdo ditë kështu është. Por fëmijët ashtu keq i zë gjumi. Unë nuk fle as natë e as ditë”.
Nga hallet e nga dhimbja, 55-vjeçares vuajtjet i kanë dhënë dyfishin e moshës në lëkurë.
Shtëpia e familjes Gegaj do ta bëhet e banueshme pasi aktualisht është jashtë çdo lloj kushti jetësor.
Sofia ia heq ushqimin nga goja fëmijëve për kunatën e sëmure. Emisioni “Shqiptarët për Shqiptarët” në News24 udhëtoi për të parë nga afër Dritën, një 54-vjeçare me një sëmundje të pashërueshme që banon në një kullë të vjetër në Klos.
Historia e saj është e dhimbshme dhe tragjike njëkohësisht. Në këtë kullë të vetmuar, Drita jeton e ngujuar se brendshmi, e shkëputur nga realiteti, realitet të cilin ajo refuzon ta pranojë.
Një dhomë boshe, disa dritare të mbyllura të kullës së vjetër dhe një oxhak pa zjarr në vatër është e gjithë bota e saj. Në moshë fare të re, i ndërroi jetë e ëma, me të cilën ishte shumë e lidhur, e që prej asaj dite, ajo u mbyll në vetvete deri sa u sëmur rëndë duke kaluar në depresion, sëmundje që nuk gjeti shërim. Prej 20 vitesh ajo është e paralizuar dhe nuk mund të lëvizë më.
Sytë e saj të përhumbur, vështrojnë diku larg, sikur bezdiset nga prania e kësaj bote dhe kërkon ta lësh në qetësinë e saj, frikshëm të dhimbshme.
Drita refuzon ushqimin, refuzon shërbimin, po kush kujdeset për Dritën? Ajo pranon vetëm një njeri që t’i shërbejë, që është Sofia, kunata e saj. Sofisë, së cilës e gjithë jeta është kthyer në shërbim të përhershëm ndaj kunatës asnjëherë nuk ankohet, edhe lotët i derdh nga keqardhja për kunatën e cila vuan.
Kunata përpiqet të gatuajë me atë çfarë ka, për ta ushqyer, por shpesh herë edhe ushqimi s’mjafton. I ka ndodhur edhe të heqë nga sofra racionin e fëmijës së saj për t’ia dhënë kunatës.
Sofia punon në shtëpi dhe në arë, te bagëtitë dhe kujdeset për 5 fëmijët e saj, vjehrrin, bashkëshortin dhe Dritën, jeta e saj është kthyer në një shërbim të përhershëm. Gjendja ekonomike e familjes Muça është mjaft e vështirë.
Drita kërkon një njeri që të kujdeset vetëm për të, mirëpo mundësitë e kunatës janë të tilla që duhet të merret me shumë gjëra. Drita është shumë e lidhur me Sofinë, sa që nuk pranon asnjë njeri tjetër, por edhe Sofia nuk pranon që ta largojë prej vetes. Sofia kërkon një ndihmë financiare në mënyrë qe kunata të mos merret me punë tjetër por të kujdeset vetëm për Dritën, sëmundja e së cilës nuk ka shërim.
Në studio Elvis Naçi deklaroi se Dritës i është lidhur një pension gjithashtu asaj do t’i dërgohen vazhdimisht ushqime.
Një rrëfim i trishtë i një babai të tre fëmijëve të mitur është bërë sot pjesë e emisionit me ‘Zemër të hapur’ në “News24”. Bledar Nanaj tregoi dramën e madhe të jetës se si bashkë me gruan dhe fëmijët morën rrugën për azil në Gjermani si shumë shqiptarë të tjerë.
Pavarësisht shpresës se atje do t’i priste një jetë më e mirë, Bledari pasi iu refuzua azili, humbi gruan, pasi kjo e fundit vari veten në Gjermani. Rafaelën, u zhyt në depresion pasi nuk duroi dot idenë e riatdhesimit dhe kthimit në kushtet e vështira ku ata jetonin më parë në Tepelenë, ndaj vendosi të marrë këtë akt ekstrem.
Mes katër rrugëve dhe me tre fëmijë, 37-vjeçari në gjendje të vështirë ekonomike dhe emocionale, i bën apel shtetit për ndihmë që t’i strehojë fëmijët e tij. Nga studio e emisionit Bledari kërkon që fëmijët të strehohen në jetimore të tre dhe mos të ndahen. Ai tha se nuk ka mundësi ekonomike që t’i mbajë, pasi ata janë të vegjël.
Sot Deni 5 vjeç, Jonela 3 vjeçe dhe Rafaela 11 muajshe kanë nevojë për ndihmën e shtetit, por edhe të shqiptarëve.
‘BalkanWeb’ sjell si më poshtë intervistën e plotë të Bledarit.
Pse vendosët të ikni nga Shqipëria?
Bledari: Si gjithë shqiptarët ikëm. Kisha kontaktuar me një person që të më jepte adresën e një kampi. Mora atë adresë dhe pa asnjë informacion për kampin. Ika thjesht ku të më çonte autobusi. Ika në Dortmund. Një autobus ndodhej dhe një familje shqiptare, dhe ndoqëm atë kamp ku do shkonin ata.
Patëm fat dhe pas dy javësh dolëm në shtëpi më vete. U strehova atje me të gjitha të mirat. Më pas më shpërngulën në Bon, me shtëpi dhe ndihmën ekonomike. Më pas më çuan në një lagje tjetër.
Na çuan në një dhomë tjetër, aty nisën mosmarrëveshjet me familjen tjetër. Djali im në atë kohë ishte 3 vjeç, vajza 1 vjeçe. Morëm rrugën si gjithë të tjerët për një jetë më të mirë. Kam qenë në punë, pasi ika nga puna ika. Jam larguar 1 muaj në Greqi tek një kushërira ime më ndihmoi për punë. Atje nuk punova shumë. Pastaj dëgjova për Gjermaninë, fola me gruan. Ishim dakord të dy.
Sa paguat për këtë udhëtim?
Jemi nisur në qendër të Tiranës. Kemi paguar të tëra biletat që shkuan 550 e ca euro. 50 euro na i morën në portin e Durrësit. Policia na tha; ‘kafen, që të lë të kalosh’.
Çfare kafe donte?
Donte dhe ai lekët. S’të linte. I kisha ato para. I mbaja për ditë të vështira. Kisha marrë 400 euro të tjera me vete, me ato blija ushqime shtesë.
Si morët iniciativën që të bëheshit prind i një fëmijë të tretë?
Si gjithë shqiptarët. U sistemuam në Bon. Intervistën e kam bërë në dhjetor të 2015-ës. Nuk e kam dhënë dhe arsyeja qe nuk shkova atje ku më thonin këta ishte shumë larg. Se dija vendin. Intervista u shty, pasi kishte shumë njerëz. Kishte azilantë të tjerë. Në tetor më morën në intervistë. Dhe na thanë se nuk na njihej kërkesa për azil ekonomik.
Ke arritur të punosh në ato 2 vite
Jo shumë pak.
Ishte planifikuar shtatzënia e tretë?
E kishim planifikuar dhe donim të qëndronim atje ndaj.
Kur ju refuzua kërkesa për azil?
Në fillim të marsit të 2017 na ka ardhur kërkesa. Më mars në gusht na kanë thënë të vinim në Shqipëri. Në fund të korrikut e morëm vesh lajmin. Për shkak të një vizite të vajzës së vogël, dhe e shtymë për në shtator. Mendoja se do kthehesha, i gëzuar më fëmijët. Por s’u ktheva dot.
Si keni jetuar? Si ra në depresion?
Kemi jetuar shumë mirë. Ajo është çuar natën dhe ka vrarë veten. Ishim për sëmbari. Kemi jetuar shumë mirë. Kontrollova në gjithë shtëpinë.
Si e priti policia gjermane?
Ata janë njerëz të ftohtë. Më ndihmoi një grua nga Tirana, ajo me ndihmoi shumë. Edhe kur i çova fëmijët tek një qendër sociale, ajo vinte tek unë. Vajza ishte 5 muajshe, ushqehej me gji. Kam marrë një shok nga Rrogozhina, ka ardhur në mes të natës bashkë me një kosovar. Kam thënë se çfarë do bëhet me fëmijët. Janë njoftuar institucionet dhe kanë marrë fëmijët.
Kanë qenë në shtëpi fëmijët kur e bëri veprimin nëna e tyre?
Vajza e madhe ka qenë në gjumë. Djali zgjuar më dëgjonte mua ngaqë ulërija në shtëpi. Është pak i mbyllur. Vajza e vogël qante shumë.
Si ishte rrugëtimi nga Gjermania në Shqipëri?
Shumë i vështirë. Duhej të ndërroja vajzën, të përkujdesesha për të. Më ka ndihmuar zonjën Majlinda Nano. Ajo më çoi në aeroport. Më pas më ndihmuan ca shqiptare në aeroport. Trupi i kthye pas disa kohësh.
Si e more vendimin për t’i çuar fëmijët në jetimore?
Se s’kam mundësi tjetër. Familjes së kushëririt u kam rënë në qafë.
Kë fajësojnë për këtë situatë prindërit e gruas?
Se di kë. Skam marrëdhënie.
Ça përgjigje ju thanë për fëmijët?
Më thanë se do shkojnë tek fshati SOS. Por fshati SOS nuk i pranoi. Në shtëpinë time erdhën 3 gra, njëra ishte psikologe. Më pas më thanë se fëmijët do të shkojnë në Vlorë. Dua t’i lë për pak kohë në këto institucione. Kur të kem dhe unë pak lekë do i marr. Fëmijët janë të lidhur shumë me mua, qajnë nëse s’jam aty.
Stë kanë ofruar asnjë vend pune?
Jo smë kanë gjetur. Por edhe skam kërkuar. Duhet të jem në dispozicion për fëmijët.
Nje histori e trishte e nje shqiptari, i cili më 1 shkurt 2018, u shpall i vdekur në kalatën e Aleksandrit të portit King’s Lynn (Norfolk). Ai quhet Alfred Ismaili nga Durrësi, njofton portali britanik “Eastern Daily Press”.
Dega e Hetimeve të Aksidenteve Detare ka nisur një hetim për incidentin, i cili ndodhi në bordin e anijes “SMN Explorer”.
Pothuajse dy javë pas vdekjes së tij, familja e z. Ismaili thotë se pikëllimi i tyre po thellohet duke pritur të shkojë me avion në shtëpi.
Zyra e gjykatës së Norfolkut tha se trupi do të lirohet kur të plotësohen kërkesat e tij. Refik Goli, konsulli dhe sekretari i dytë në Ambasadën Shqiptare në Londër, tha: “Jemi të vetëdijshëm për humbjen e Alfred Ismailit dhe po bashkëpunojmë me autoritetet britanike në këtë rast, megjithatë policia në Britaninë e Madhe ende nuk ka një raport zyrtar mbi shkaqet e vdekjes për të vazhduar me riatdhesimin në Shqipëri“.
Z. Ismaili la gruan dhe tre fëmijë të vegjël. Në një deklaratë përmes avokatit të tyre, ata thanë: “Pse kaq shumë vuajtje? Nuk është e drejtë dhe jo e ndershme. Ai nuk ishte një kriminel, thjesht një detar i thjeshtë, duke u kujdesur për familjen e tij.”
Avokati shtoi: “Jam i pezmatuar sepse ende nuk ka raport përfundimtar nga departamenti i policisë në Norfolk, ose nga zyra e gjykatësit të Norfolkut. Asgjë. Vetëm prisni, prisni. Nuk është e drejtë. Nuk është njerëzore.
Familja e Alfredit po vuan dhe unë nuk mund të bëj më shumë. Babai i Alfredit është 80 vjeç, në spital“.
Anija “SMN Explorer” ku punonte Alfredi
Shkaku i vdekjes së z. Ismaili nuk është zbuluar akoma. Shërbimet e emergjencës u thirrën në Alexandra Dock rreth orës 11.28 në mëngjesin e vdekjes së tij. Një zëdhënës i ambulancës tha se u telefonua për të raportur “një dëmtim traumatik” në një anije. Ajo shtoi: “Ishin një ambulancë, një automjet reagimi i shpejtë dhe një oficer i ambulancës. Mjerisht në vendngjarje vdiq një pacient“.
Në këtë incident u dërguan gjithashtu zjarrfikës dhe një skuadër e policisë gjyqësore. Policia tha se nuk mund të bënin koment, sepse hetimi po udhëhiqej nga Dega e Hetimeve të Aksidenteve Detare. U tha se hetimi mund të zgjasë deri në 12 muaj.
S’ka më dyshime, Mozaiku i Mesaplikut shek VI është shqip!
Kohë më parë bashkë me mikun tim Niko Stillo, arritëm në përfundim se shkrimi i shekullit të gjashtë pas krishtit në mozaikun e Mesaplikut të Vlorës është shqip. Aty e transkriptuar shkruhet :
A
PAK
KE
TAÇ
dhe e kuptojmë sot në të folmen e Mesaplikut : “ha pak ke të haç”, pra një proverb për të kursyer që të ushqehesh, thotë ai burrë i mozaikut me qeleshe me majë ashtu si ka mbrritur deri më sot kësula e Mesaplikut. Ky shkrim është mes një pamje plot me të mira ushqimore, fruta e peshk. Në Mesaplik sot e gjith ditën kemi shprehjen popullore « Ha pak ke të haç, ha shumë vete për lumë ».
Me këtë përfundim menduam se skeptikët nuk do të ndiheshin më për të thënë se gjuha shqipe nuk ka mundësi të ketë dëshmi të shkruara në ata kohë.
Po jo. Miku tjetër i vyer Moikom Zeqo, atë kohë drejtor i Muzeut Historik ku edhe ndodhet mozaiku na kundërshtoi. Mua më quajti entuziast. Sepse sipas tij ai shkrim ka të bëj me emrin e një ebreu APARKEAS. Moikomi nuk pranonte që shkronja e tretë e rreshtit të dytë të mozaikut të ishte K, ai e lexon atë R (shih figurën). Po ashtu dijetarit erudit Zeqo nuk i ka rënë në sy se shkronja e parë e rreshtit të katërt është dyfishe, pra TA dhe jo vetëm A.
E telefonova Niko Stillon për sa kritikoheshim duke i thënë se nuk isha aspak dakort me atë kritikë sepse në shkrimet etruske ajo shenjë është K, dhe e ftova që ti vihemi punës për të vërtetuar se shkronja e tretë e rreshtit të dytë është K dhe jo R.
Dhe ja mbas muajsh pune, Niko Stillo erdhi posaçërisht në Tiranë e më pruri shkrimin e vjetër mbi një vazo ku shkronjën si ajo që kërkojmë e kishte gjetur në emrin e Patroklit të famshëm : PATROKLOS krahas emrit të Akilit dhe të mëmës së tij Tetis. Si duket edhe në figurë askush nuk mund të kundërshtojë që shkronja e gjashtë e emrit grek të Patroklit, PATROKLOS, është ajo e treta e rreshtit të dytë të mozaikut. Pra është K dhe vetëm K dhe nuk është R.
Skeptikët i falenderojmë sepse na vunë në punë për të gjetur një vërtetim të padiskutueshëm për të qënit shqip të shkrimit mbi mozaikun e Mesaplikut. Kështu nga formula e pagëzimit e shekullit të katërmbëdhjetë ne zbresim në dëshmin e shqipes në shekullin e gjashtë. Kjo na bën me krahë për të punuar e nxjerrë mbi tryezën e diskutimeve shkencore edhe shkrime të tjera të mesdheut ku shqipja dëshmohet si ska më mirë në antikitet.
Niko Stillo është iperot si ne shqiptarët, pra bir i ipeve, i shqipeve nga Preveza e Iperisë e Shqipërisë, gjashtëdhjetë e dy vjeç, banues me gruan dhe djalin në gjermani. Jemi njohur nga leximi dhe studimi i librave të njëri tjetrit të cilët flasin për dëshmitë e gjuhës shqipe në shkrimet e vjetra të Mesdheut. Nikua ka studjuar me vëmendje shkrimin mbi librin e mumjes së Zagrebit dhe ka gjetur aty sipas tij dëshmi të gjuhës tonë. Edhe unë në librin “Një shqiptar në botën e etruskëve” nuk kam bërë gjë tjetër veçse kam hedhur në letër dëshmi të kulturës dhe gjuhës time, të cilat sipas meje i kam hasur gjatë udhëtimeve në botën magjike të etruskëve. Diskutojmë me njëri tjetrin për ato që gjejmë mes dëshmive të vjetra dhe i japim të drejtë a kritikojmë vehten a të tjerët që janë marrë me këtë punë por që tashmë kanë ndërruar jetë a janë dokmatikë e injorantë të pandreqshëm. Presim nga kritika ndonjë fjalë për sa kemi shkruar me durimin e atij që beson se puna e vet është jo vetëm në të mirë të kulturës që i përket por edhe të çështjeve të rëndësishme të kulturës mesdhetare. Ka shumë rëndësi që merremi vesh e nuk bëjmë si ata që i bien gozhdës e patkoit dhe që në vënd që ti vënë vetulla çështjes i nxjerrin sytë me armët e nacionalizmit vulgar a të indiferencës gjoja shkencore (si bëjnë ata të institutit të historisë e gjuhësisë).
I nderuar lexues, nuk di si ta shpreh gëzimin për këtë lajm të mirë. Por ju premtoj se do të sjell në vëmendjen tuaj edhe shumë shkrime të tjera, sigurisht në prani të skeptikëve dhe të dashamirëve të shumtë. Ato shkrime dëshmojnë se gjuha që flasim është shkruar që me prurjen e alfabetit në Mesdhe nga fenikasit, aty nga shekulli i tetë përa erës së re. Vetëm faktet janë ato që do të vënë në vend keqtrajtimin e kulturës sonë në histori, e injoruar si faktor edhe ajo kontribues në qytetërimet e mahnitëshme antike të mesdheut : të atij etrusk, grek e latin.
Puna jonë është ti gjejmë e ti hedhim në tryezat e botës shkencore ato fakte, pastaj le të flasin të tjerët më shumë, sepse ashtu si ka thënë profesori i famshëm Kristo S. Konda, autor i librit “Shqiptarët dhe problemi pellazgjik”, “askush nuk beson se ç’thua ti për vehten”.
Një histori dramatike por si shumë ndoshta të pa treguara ka ardhur sot në emisionin “Me zemër të hapur” në News24. Një serial tradhtish, dhune, vuajtjesh e deri tek tentativa e vrasjes.
Bëhet fjalë për një çift emigrantësh shqiptarë, të divorcuar tashmë por ende me shumë probleme të pazgjidhura. Hamide Sina ka ardhur në emision për të denoncuar mashtrimin që i ka bërë ish-bashkëshorti me ndarjen e pasurisë, i cili i ka shitur shtëpinë në Durrës duke falsifikuar dokumente.
Hamidja nga Tirana u martua në mars të vitit 1985 në Durrës me zotin Skënder Lekli, i cili tani e ka ndërruar emrin dhe quhet Andrea Lekli. Ajo ka dy vajza Suadën dhe Malvinën. Në vitin 1991 burri i saj iku në Itali dhe në 1992 edhe Hamidja i shkoi pas me vajzën e madhe dhe një vit më vonë arriti të merrte edhe vajzën e vogël në Itali, të cilën e kishte lënë tek nëna e saj në Sauk.
Por jeta e tyre nuk shkoi ashtu si e kishin imagjinuar. Tradhtitë e Skënderit shkaktuan dramë në familje deri tek ndarja, raporton “BalkanWeb”.
“Në fillim e kam dashuruar. Ishte i rregullt. Unë isha shumë e vogël, 15 vjeçe. Edhe kur kam bërë vajzën e madhe, më dukej si kukull në dorë. Kemi vuajtur pa lek, pa punë. Shkuam në Brindisi pastaj kunata, motra e ish-burrit na mori në Novara. Na mbajti dy muaj. Ish-burri gjeti punë dhe gjetëm një shtëpi.
Kemi vuajtur sa vetëm Zoti e di derisa avash-avash blemë një shtëpi. Unë bëja pastrim me orë ndërsa ai punonte si marangoz, punonte me transfertë në Genova. Një ditë të bukur zbulova që kishte një të dashur në Genova.
Shkonte me një ekuadoriane. Për tre muaj i mbaroi të gjitha lekët. Për shkak të fëmijëve ia fala dhe filluam nga e para. Për dy vjet u kthye normal. Gjeti punë normalisht nuk mund të bënte ndryshe pasi nuk kishte asnjë lek në xhep. Mendova se çdo gjë po shkonte mirë, pastaj filloj të pinte, nuk punonte.
Një ditë erdhi një shoqe dhe më thotë që e shihte burrin tim gjithmonë në të njëjtin vend që parkonte makinën. Atë darkë shkova tek ai vend bashkë me vajzën e vogël dhe e gjeta burrin me një marokene duke bërë dashuri.
Nuk i thashë asgjë, të nesërmen e mora me të mira pasi doja të zbuloja gjithçka. Në fakt nuk kisha më ç’të merrja vesh, vendimin e kisha marrë, ia kisha falur një here dhe nuk do ta falja më, e vetmja zgjidhje ishte divorci. Por ai edhe pse kishte marrë një apartament me qira me marokenen dhe vinte në shtëpi vetëm për të bërë sherre dhe konflikte, nuk e pranonte faktin që kisha vendosur të ndahesha”, rrëfen Hamidja.
Ajo thotë mes lotëve se madje ish-burri ka tentuar dhe ta vrasë, pavarësisht se kishte bërë edhe një fëmijë të jashtëligjshëm.
“Dajak e thika, çfarë të them. Një moment ka marrë thikën në sy të vajzës dhe më ka kërcënuar. Vinte në shtëpi vetëm për të ngrënë e për t’u larë. Nuk jepte më asnjë lek dhe unë nuk doja që ai të vinte më në shtëpi. Pas disa kohësh zbulova se ai kishte një vajzë një vjeçe me shtetasen marokene, por unë me këtë vajzë nuk kam asgjë, nuk kam asgjë kundër saj. Ajo i ka bërë të gjitha këto për shkak se e ka dashur burrin tim. Ishte ai që e bëri zgjedhjen e tij, nuk e shtyu ajo”, thotë nëna e dy vajzave.
Një tjetër incident i rëndë, ka qenë kur ish-bashkëshorti, sipas Hamides tentoi ta shtypte me furgon, kur ajo vendosi të kthehej në Shqipëri.
“Gjithsesi atëherë vendosa të vija në Shqipëri dhe të bëja divorcin. I shiti të gjitha çfarë kishte dhe i shpenzoi të gjitha lekët. Ndërkohë që ka pasur dhe një incident shumë të rëndë. Ai ka marrë furgonin dhe ka tentuar të më vrasë, por kam shpëtuar për mrekulli, ndërkohë që skenën e ka kryer në sy të të dyja vajzave të cilat ulërinin të dëshpëruara”, tregon Hamidja.
Si shkak i kësaj ngjarje i është dashur një vit të rikuperohej në spital. Divorci është bërë në vitin 2004. Ai shkoi të jetonte tek shtëpia që kishin në Durrës, por ajo nuk e priste se ai do të falsifikonte dokumentet dhe do të shiste shtëpinë, duke përdorur një grua tjetër në vend të saj dhe me dokumente false. E ka denoncuar këtë gjë, por edhe pse u dënua fillimisht me 18 vite, pastaj 15 e më pas 8 vite, Hamideja thotë se nuk ka kryer asnjë ditë burg, dhe kërkon pjesën e pasurisë së saj dhe vajzave.
“Ai donte t’i mbante të dyja edhe mua e vajzat dhe tjetrën. Por ne nuk jemi në kohën e qepës. Nuk mund të jetohej ashtu, pikë. Unë ia kam çuar dhe në burg vajzat sepse doja të ruante komunikimin. Ai asnjëherë nuk ka kërkuar falje, pavarësisht se thotë se kam paguar për ato që kam bërë. Por kurrë nuk i shihte vajzat në sy”, thotë Hamidja.
Ajo kërkon që të vihet drejtësi dhe të marrë shtëpinë, ndërsa ish-bashkëshorti ndodhet në arrati. “Sapo shiti banesën ai u zhduk. Ai nuk hyn dot në Itali, nuk vë dot këmbën. Ndaj mund të jetë në Shqipëri”, thotë ajo.
Vdekja e babait ose e nënës është pa dyshim një nga ngjarjet më të dhimbshme për çdo fëmijë. Për më tepër, nëse i shtojmë vështirësitë që një fëmijë ka në kuptimin e konceptit të vdekjes, është një proces për të cilin ai sigurisht nuk është i përgatitur.
Një mëngjes fatkeq, nëna e Jerry-t u pranua në spital dhe kurrë nuk u kthye më prej andej. Babai i fëmijës u përpoq t’i shpjegonte atij se nëna e tij kishte shkuar në qiell, por 5-vjeçari nuk mund ta kuptonte pse e ëma nuk u kthye për ta parë më atë. I shqetësuar se diçka e keqe mund t’i ketë ndodhur asaj, ai vendosi të thërrasë policinë për ndihmë.
Tommy Lee, një oficer veteran, ishte ai që iu përgjigj thirrjes së urgjencës atë ditë. Në fillim ai mendonte se ishte një shaka e keqe, por kur e kuptoi se po fliste me një fëmijë ai vendosi ta dëgjonte me durim.
Jerry i shpjegoi policit se çfarë i kishte thënë babai, se nëna e tij kishte shkuar në qiell dhe i tha se ishte shumë i shqetësuar sepse ajo nuk ishte kthyer ende. Me çdo fjalë që dilte nga goja e pafajshme e fëmijës, policët ndiheshin gjithnjë e më shumë të mbërthyer nga trishtimi.
Polici, duke qenë vetë prind, e kuptoi trishtimin dhe konfuzionin që ndjente Jerri, kështu që ai vendosi t’i jepte disa këshilla që do t’i bashkonin në një mënyrë që askush nuk mund ta imagjinonte kurrë.
Lee i tha djaloshit të shkruante disa letra dhe t’ja dërgonte nënës së tij me balona të kuqe, kështu që ajo mund t’i lexonte ato në qiell.
Pas bisedës telefonike, Jerry i shkroi një letër çdo muaj nënës së tij, të cilën e dërgonte në një tullumbace të kuqe me shpresën për të marrë një përgjigje.
Pas një kohe, Jerry e telefonoi sërish policin, sepse nuk kishte marrë ende një përgjigje nga nëna e tij dhe ishte i dëshpëruar.
Agjenti i tha atij se duhej të qëndronte i qetë, se ai ishte i sigurt se nëna e tij i lexonte letrat dhe se ai duhet të vazhdonte t’i dërgonte. Lee kishte një plan të gatshëm që të mos e zhgënjente fëmijën.
Pak ditë më vonë, një grup policësh me motorë shkoi në shtëpinë e Jerry-t, secili prej tyre solli tullumbace të kuqe.
Lee i tha Jerrit se nëna e tij i kishte lexuar të gjitha letrat dhe donte të vazhdonte t’i merrte ato.
Për të siguruar që fëmija besonte se komunikonte me të vërtetë me nënën e tij, policia vendosi të merrte disa informacione lidhur me të. Për ta njohur më mirë, ai kërkoi ndihmë nga babai i tij dhe nga disa mësues të tij.
Me gjithë informacionin që kishte arritur të merrte në llogari të tij, policia i dërgoi fëmijës një letër nga e ëma, ku shkruante se e donte shumë dhe ishte shumë e kënaqur me rezultatet e shkollës.
Tregime si ky meritojnë të shpërndahen, në mënyrë që sa më shumë njerëz të mund të arrijnë të njohin gjestet e dashurisë.
Në aksidentin ajror në Rusi humbën jetën 71 persona, por një çifti i ka shpëtuar për mrekulli vdekjes.
Ata kanë ndryshuar biletën në momentin e fundit duke e shtyrë udhëtimin për një javën tjetër, sepse makina që kishin planifikuar të blinin nuk ishte gati.
Maxim Kolomeytsev, i cili mbushi 35 vjeç të dielën, do të fluturonte me avionin që u rrëzua së bashku me të dashurën e tij 25-vjeçare, Nazezha, në mënyrë që ta kalonin ditëlindjen e tij me familjen në qytetin e Orskut, raporton “East 2 West”.
Biznesmeni me fat kishte planifikuar gjithashtu t’i bënte vetes si dhuratë një automjet të ri, nga një ofertues në qytetin e tij të lindjes, por tregtari e kishte telefonuar se makina nuk mund të ishte gati në kohën e parashikuar.
“Kur mësova se makinën nuk do ta kisha gati, atëherë zgjodha të shtyja udhëtimin me një javë”, tha Maxim. Ndryshimi i biletave, sigurisht që u kushtoi rreth 170 dollarë, por më mirë kaq sesa jetën. “Të paktën jemi ende gjallë”, tha Maxim Kolomeytsev.
Avioni i pasagjerëve që i përkiste kompanisë “Saratov Airlines” u përplas vetëm 5 minuta pasi ishte ngritur në fluturim për në Orsk nga Aeroporti “Domodedovo” i Moskës, duke vrarë të 71 personat në bord.
