Nga Zamira Agalliu
Pas xhamave të 8 Marsit
Parë nga dritarja Vlora duket e kthjellët, e ndritshme, e pastër. Nga bulevardi shihen mijëra dritare të mbyllura madje me grila. Sa mister fshihet brenda tyre!
Ajo që ti nuk do ta kuptosh, dhe nuk do ta thuash kurrë, as me zë të ulët.
Ajo që ti nuk mund ta shohësh as në ditët më të ndriçuara të vitit. Ajo ndodh pas xhamave të këtij qyteti. Është një ”legjendë” që nuk e shkruan asnjë gazetar, nuk e shpreh dot asnjë poet, nuk e rrëfen asnjë shkrimtar. Këtë tragjedi me njerëz të gjallë ia thamë njëra-tjetrës, sot, më 8 Mars 2016, ja atje, në brendësinë e një ëmbëltoreje me emër të huaj pastiçeri. Kisha kohë që jetoja dhe vuaja fshehtas vetes sime. Kisha kohë që i tregoja vetes duke rilexuar poezinë e ”gjallë” të Viktorias.
E ju do të më thoni: “Po ky është një realitet që ndodhet jashtë teje!” Po ju e harroni që unë jam e rrethuar nga ky realitet? ”Pothuaj të gjitha fatkeqësitë tona vijnë ngaqë nuk kemi ditur të rrimë në dhomën tonë” (thotë dijetari, mendimtari dhe shkrimtari Francez Blaise Pascal).
Por unë do të thosha se vetëm Demonit i pëlqen të rri vetëm në vende të thata, të vrasë e të djegë nga flakët edhe brenda kangjellave të vetmisë.
Kolegia ime po më tregonte për një ish nxënësin tim, që m’u desh ta ”braktisja” për pikëpamje të ligjit, ai ligj që kishte të drejte të shkelte me të dyja këmbët edhe veten, edhe gjykimin tim të arsyeshëm. Për shkak të kësaj “legjende” më duhet të dëgjoj me bërrylin e mbështetur mbi tavolinë e duke shtrënguar lotët me dhëmbë. ”Mësuese, të lutem merre pak mamanë time në telefon, ajo ka shkuar tek gjyshi dhe nuk është kthyer më, më ka marrë malli shumë, babai e gjuante me grushte, të lutem, mësuese, të lutem!”
Ishte një vit më i madh por, nga mësimet kishte hequr dorë.
Më kujtohet në orën e matematikës që kuboidët ia vendosja mbi bankë dhe i thosha ; ”Ti po ndihmon familjen të ndërtoje një mur, këta kuboidë do t’i quajmë tulla, me të cilët do të ndërtojmë një shtëpi, të fortë dhe të pamposhtur, si një kështjellë, ku do të jetojë e lumtur familja jote.” I hoqëm dhe i vendosëm ”tullat” aq herë sa mbledhja dhe zbritja nuk bëhej më nga gishtat e vegjël të Kiut.
Kjo ”kështjellë” tashmë ishte shembur nga brenda, dhe shpatullat e njomëzakut nuk kishin mundur ta mbanin.
Motra e Kiut ishte një ”dënesë” më vete.
Për disa çaste u përpoqa të gëlltitesha mes rrëfimit të kolegeve që përmendnin me emra fëmije të tjerë të lënduar, të traumatizuar që në shkollë vinin me shpresën se mbase mësueset do t´u mundësonin të dëgjonin zërin e nënës e të mund të nxirrnin mallin, pasi nga familjet e etërve nuk mund ta pretendonin këtë ”luks”, dhe e gjitha kjo ndodhte në fshehtësinë më të madhe, pasi pasojat do të binin mbi mësuesen e gjorë e cila para së gjithash ishte nënë. Sytë e kolegëve ishin të përlorur.
E gëlltita atë mister, por shumë shpejt mbi mua pllakosi ”indiferenca” dhe e ndjeva veten më të dërrmuar se ajo nënë së cilës i shembej kurrizi. Befas më hipi një zemërim i madh kundër këtij realiteti, që e mban veten për të madh, tek i cili m’u duk sikur është zhytur tërë mendësia e shqiptarëve.
Duket i largët ky realitet nga dritaret tona, përtej jetës, duket atje ku dielli lëshon rrezet tagjent me fytyrën dhe shpirtin. Atje, ku perëndimi zgjat tufa vezullimesh, drejt vendeve që kanë ngjashmëri me vdekjen.
Atje ku hëna ka frikë se iu nxin shpirtin njerëzve të bardhe me rrezet e saja të zbehta, dhe të racës dërdëllitëse i jep kënaqësi të njëjta me ato që të tjerëve iu jep heshtja.
Kështu, o bashkudhëtari im i padenjë, që pezmatohesh nga parfumi i një gruaje. pasi nuhatja jote është e ngopur nga kalbësira e mendimit tënd.
…………………………………………………………………………………………………………………
a@z
