Nga Servet Xhelili
SHPIRTI ATY ME KA MBETUR
Me qellon shepesh,e me thone,
Miq e shok te mi te huaj,
Vendi yt a te mungon,
Se ke koh qe je larguar?
Me par se tu kthej pergjigje,
Dhe tu them ate qe ndiej,
Nje lemsh brenda me digjet,
Fjalet sikur i perziej.
E ndjej zemren qe me tkurret,
Sikur ma shtrydhin me dore,
Se jap veten,po kot mburrem,
E ndjej vrerin n’kraharor.
Me mungon,u them,dhe shume,
Shpirti,atje me ka mbetur,
Te vatani yn me vule,
Te varri i Babes se vdekur,
Te te afermit e mi,
Te njerzit qe desha shume,
Se nuk ika çilimi,
Kur u nisa,isha burre.
Atehere isha tridhjet vjeç,
I ri,por i bere burre,
Se dijta keshtu te jesh,
Djegur nga malli,si furre.
Ikme e koka na mbet mbrapa,
Te njerzit dhe Vendi yne,
Nga nuk shkela,e nga s’vajta,
Asnje vend s’ma mbushi syne,
Rri e rri e nganjehere,
Mendoj,per vitet qe shkuan,
Te vetmuar e te mjere,
Ne sofra me ju su shtruam,
Mbeme larg,te pergjeruar,
Larg daveteve,vakive,
Dhe te ndar dhe te harruar,
Te helmuar prej merzive.
Por ta dini e me besoni,
Trupin kemi ktu ku jemi,
Ju ndoshta nuk e kuptoni,
Po shpirtin aty e kemi.
Ty Babi me thon femite,
Te mbet ora ne Dukat,
Te njerzit dhe te shtepit,
Ne Shata e ne Thilpat,
Ma thon e bejne shaka,
Se degjojn kur flas e them,
Sa te jem ne kte dynja,
Shpirtin atje do e kem.
Nje dit beharin qe shkoi,
Poshte ne Qyrakali,
Hyra n’varreza te shoj
Njerzit qe ishin aty.
Lotet mu mblodhen ne mjeker,
Dhe vreri me digj ne shpirt,
O zot po sa shume njerez,
Kishin ik e se kesh dit.
Bere sot Qyrakalia,
Si ndonje qytet me vete,
Ne po ndar nga njerezia,
Harruar neper kurbete.
Ah,e Ah,e Ah,e Ah,
Ah o shpirti kubetlliut,
S’vlejn kapital e para,
Sa vlen malli i njeriut.
çi duam miell dhe brume,
Dhe buken ne vend te huaj,
Kur mendojm si u kepume,
Nga rrenjet dhe trungu juaj.
