Nga Edmond Bejtaj
Dedikuar V dekjes, kësaj zonje të pamëshirshme dhe hijerëndë
Them se jam bërë ca i fortë përballë pamjeve të v dekjes pasi kam ndjerë rrezikun e saj pranë vetes, pasi kam kaluar dhe stërkaluar nëpër mendje humbjen e njerëzve të afërt, por sidomos pasi kam përcjellë në atë botë prindërit e mi.
Dhe them me bindje se ajo çfarë i ngelet njeriut në mëndje kur humbet një njeri te dashur, nuk janë kujtimet nga koha kur atë e kishte gjallë, as boshllëku që ai lë pas vetes kur ikën nga të gjallët, por sytë e tij duke dhënë shpirt dhe pastaj trupi i tij që duke u ftohur merr rrugën për andej nga nuk do kthehet kurrë më, duke na thënë, – Unë shpëtova, tani e keni rradhën ju !
Dhe siç thashë këtë e kam ndjerë tamam kur pregatitesha për ikjen e prindërve, pra kur isha i detyruar tu shërbeja ende në gjallje të tyre duke i ndihmuar të laheshin, kur guxova t’i prekja edhe atje ku nuk i kisha prekur kurrë, në fillim me turp të dyanshëm dhe pastaj ftohtë, në një proces rutinë, që përfundonte sidoqoftë me lotë nga të dy palët, besoj lotë edhe prej dhimbjes por edhe prej lumturisë, ;
– Dhe aty jam bindur se për të ikur i lumtur në atë botë, njeriut nuk i mjafton vetëm të rrojë si njeri por i duhet edhe të v desë si njeri.
* * *
Tani të vij tek ato fotot e mo rgut që na i ndanë prapë më dysh opinionet, ;
– Mbrëmë në shtëpi, ndërsa me telefona nëpër duar diskutonim me njeri-tjetrin fotot dhe opinionet mbi to, thashë vetëm këtë që do them tani, pra që ata të morgut të paktën të kenë kujdes të matrikullojnë saktë k ufomat, dhe përdora fjalën “matrikull” ngaqë siç e kemi thënë kaq herë, jemi në luftë, pra me njerëz që nisen në një betejë nga e cila nuk dihet nëse do kthehen gjallë apo jo, siç ushtarët shkojnë në b etejë jo vetëm me një pushkë në dorë por dhe me një pllakë metalike varur në qafë e cila do u shërbejë për t’i identifikuar pasi të jenë copëtuar apo shfytyruar nga pr edhat, e pastaj dërguar në shtëpitë e tyre pa i ngatërruar në mënyrë që të afërmit të qajnë dëshmorin e tyre dhe jo Ushtarin e Panjohur, si dhe me heronj të ditëve tona që po shkruajnë lavdinë, përkundrejt ca të tjerëve si puna ime që po tall k arin me pandeminë e të tjerëve dhe v dekjen time, apo e ca grave që ende stolisen dhe shfaqen të qeshura nëpër fejsbuk sikur të mos e dinë se çfarë gjëme i pret edhe ato.
(P.S. – Shumë e kishim tallur veten ne shqiptarët për shkak të zakoneve tona idiote, pra për ngjitjen e madhe me njeri-tjetrin brenda familjes, me dashurinë tonë të madhe sa ishim gjallë dhe të qarat tona të forta e me ligje kur vdisnim, apo për fqinjësitë tona të pakuptimta, kur ai i derës ngjitur i binte derës tënde sikur e kish të tijën për të pyetur – Si u gdhitë more, jeni mirë apo jo ?, – dhe pastaj hapte shtëpinë e tij për të pritur ngushëllime kur ty të vdiste dikush, njësoj sikur vdekja të kish ardhur brenda shtëpisë së tij, ndryshe nga ata të huajt e largët dhe të ftohtë që nuk donin t’ja dinin as për fëmijën e tyre pale për të tjerët, ;
– Dhe ja pra, më në fund na ndihmoi p andemia që të bëhemi si gjithë bota, pra si ata, të huajt e ftohtë dhe të pashpirt !)
