Më 31 tetor 2020, Rezoluta 1325 (2000) e Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara mbush njëzet vjet.
Ky përvjetor përfaqëson një mundësi për të festuar rëndësinë dhe ndikimin e rezolutës në një nivel global dhe për të reflektuar së bashku se si të vazhdojmë ta zbatojmë atë në një kontekst global në ndryshim dhe zhvillim të vazhdueshëm.
Nëse konteksti ka ndryshuar, mesazhi i grave që e mbështetën atë është ende mjaft i rëndësishëm.
Rezoluta 1325 ishte dokumenti i parë zyrtar dhe detyrues i miratuar nga Këshilli i Sigurimit i Kombeve të Bashkuara, organi kryesor përgjegjës për ruajtjen e paqes dhe sigurisë në nivelin global, për të adresuar çështjen e rolit aktiv të grave në zgjidhjen e konflikteve.
Deri në atë moment, Këshilli i Sigurimit i kishte referuar gratë ekskluzivisht si “viktima” të konfliktit të armatosur dhe nuk kishte asnjë vetëdije që lufta dhe zgjidhja e saj, si fenomene shoqërore, karakterizoheshin gjithashtu nga dinamika gjinore.
Rezoluta shënon një ndryshim rrënjësor të ritmit në zgjidhjen globale të konfliktit
Kërkesat e tyre ishin kryesisht tre
Së pari, gratë luajnë një rol aktiv në zgjidhjen e konflikteve dhe si të tilla kanë të drejtë të marrin pjesë në mënyrë të barabartë në proceset e ndërtimit të paqes.
Së dyti, luftërat kanë një ndikim të diferencuar te gratë dhe burrat dhe gratë kanë nevoja specifike mbrojtëse në situata konfliktuoze.
Së treti, për të ndaluar dhunën, luftërat duhet të ndalen përmes proceseve të çmilitarizimit dhe çarmatimit.
Rezolucioni synonte që në fund të fundit të parandalonte gjykatat e luftës dhe jo vetëm, tha Cora Weiss, drejtoresha e Apelit të Hagës për Paqen, “duke e bërë luftën më të sigurt për gratë”.
Pavarësisht këtij përvjetori të rëndësishëm, 2020 do të mbahet mend mbi të gjitha për pandeminë Covid-19 e cila ka goditur rëndë të gjitha vendet e botës.
Pandemia na kujtoi se mesazhet kryesore të Rezolutës 1325 janë akoma të rëndësishme sot
Së pari, konfliktet dhe krizat, përfshirë pandeminë, nuk kanë të njëjtin ndikim te burrat dhe gratë.
Për shembull, motoja “Unë qëndroj në shtëpi” supozon se ka një vend të sigurt për t’u strehuar të gjithë, por rritja e rasteve të dhunës në familje në shumë vende tregon se nuk është kështu.
Mbyllja e shkollave ka rezultuar në një rritje të kujdesit dhe punës në shtëpi e cila bie kryesisht mbi gratë.
Covid-19 gjithashtu na ka bërë të reflektojmë mbi kuptimin e fjalës “siguri” në kontekstin aktual. Çfarë lloj sigurie na nevojitet? Kush kujdeset për sigurinë tonë?
Ishin akademikët feministë ata që kritikuan të parët konceptin shtetëror në qendër të sigurisë të miratuar në marrëdhëniet ndërkombëtare duke pyetur veten “siguri për kë?” dhe të vihet në dyshim roli i shteteve si garantues të sigurisë.
Pandemia gjithashtu ka treguar se sa e përkohshme është vija ndarëse midis vendeve në veri të botës dhe vendeve në jug të botës dhe sa brishtësi kemi të përbashkët me disa fenomene.
Këto shtete ndihen të përjashtuara nga trajtimi i konflikteve delikate të brendshme, diskriminimit, dhunës (përfshirë gjininë) që prodhohen dhe riprodhohen brenda tyre.
Së fundmi, pandemia na kujtoi rolin themelor të shoqërisë civile dhe të grave të angazhuara për ndërtimin e paqes, motori i rezolutës 1325
Organizatat e grave aktive në ndërtimin e paqes kanë bërë thirrje për një përgjigje feministe ndaj krizës globale të shëndetit që merr parasysh jo vetëm gjininë, por edhe faktorë të tjerë, të tilla si mosha, ngjyra e lëkurës, statusi social dhe aftësitë e kufizuara, të cilat mund të çojnë në diskriminim të shumëfishtë.
/NOA.al
