Vdekja e Marigonës nga Ferizaj ishte e tme rrshme. Ajo dha sh pirt nën dh unën e atij që i kishte besuar rrugën e mbetur të jetës, ishte martuar me të para dy muajsh. Ngjarje në kufijtë e makabres në Kosovë, pikë llim i madh për familjen dhe të afërmit, por edhe për krej shqiptarët.
Gjithsekush ka d erdhur pika loti për atë 18-vjeçare, që iu ndërprenë ëndrrat në mes nga një bashkëshort xheloz, i dr oguar, me pre cedentë të shumtë pe nalë. Vetë kryeministri i Kosovës mori pjesë në varr imin e së resë, duke apeluar institucionet, sidomos të drejtësisë, të mos lejojnë më të tilla “bi sha” jashtë bu rgut.
Sidoqoftë, një nga reagimet më pr ekëse ka qenë poezia kushtuar Marigonës së nd jerë nga aktori i madh Kosovar, Çun Lajçi. Njëlloj vajtimi që nxjerr në pah më së miri situatën e femrës në viset shqiptare, dhunën e burrave ndaj tyre, mbrojtjen e paktë nga institucionet.
Vargjet e kësaj poezie janë dri thëruese për këdo që ka një motër, e cila mund të përballet në jetë me një “përbindësh” të tillë.
Nanë, a duhet me heshtë,
(Marigonë O),
m’lindët nga palcë kurrizi e m’puthët,
m’treguet për jetën diçka edhe për turpin,
m’dhatë kamë, por jo dorën kur u rrë zova
s’me mbrojtët nga dh unë e përdh unë.
Je femën thatë, nuse e re, duro,
fjalën ndrydhe si dh imbjen n’zemër,
baba m’kallxoi ç’asht nderi, nana ç’asht turpi,
por s’treguen ç’asht dashnia,
dhash shpirt para nji gjysëm burri,
që s’diti ç’asht grueja.
Nanë,
gjithçka më mësove,
por si të mbrohem nga nji burrë i pa burr,
kurrë s’më kallxove.
