Dikur Kisha e Laçit ishte një nga Kishat më të dashura, më të ndjekura.
Pastaj prej saj mbeti vetëm një shkëmb i lëmuar nga buzët e besimtarëve. Që lanë aty, mijëra lutje, dalë nga zemrat. Kështu shk ëmbi i th atë u kthye në simbol shprese e që ndrese. Pushteti ko munist i përdori të gjitha mjetet e mundshme për ta zhd ukur nga kujtesa e shqiptarëve atë vend të sh enjtë. E nga zemrat, njërin nga She njtorët më të dashur të botës së kr ishterë.
Por as propaganda, as kërc ënimet, as po licët e ush tarët e rreshtuar, nuk qenë në gjendje ta ndalonin procesionin e gjatë, të vijueshëm të shqiptarëve që vit për vit, posaçërisht më 13 qershor, shkonin për të nderuar kujtimin e Shenjtit e për të kërkuar ndihmën e Tij.
Studiuesit e kësaj dukurie të pashembullt në mes të terrorit të Shqipërisë ko muniste, ende nuk kanë arritur ta shpjegojnë këtë mi ster: një regjim gjakatar thyhej përballë një Shenjti. E edhe përballë vullnetit të popullit, për ta dëshmuar haptas besimin në një nga Shenjtorët më të njohur në historinë e Kishës katolike. Në atë dështim pa dyshim, ishte fryma hyjnore, që dukej e ridukej, me gjithë pushtetin e vet hyjnor, të papërballueshëm nga pushtetet tokësore, shprehur përmes mrekullive, të “Shenjtit të mrekullive”.
Një kishë e rrë nuar, gjithnjë në këmbë
Françeskanët erdhën në Shqipëri rreth vitit 1241, dhjetë vjet mbas ngjitjes në qiell të portugezit të shquar, që me kultin e Tij, u bë udhërrëfyes i shqiptarëve në udhën drejt Kri shtit. Ndërmjet disa Kishave kushtuar shenjtit, ndërtuan edhe atë të Shna Ndout, në Sebaste, kishë që u ngrit rreth vitit 1300 dhe u rr ënua më 1971. Në këtë kishë shërbyen shumë me shtarë, ndërmjet të cilëve, Atë Shtjefën Gjeçovi, i Lumi Atë Mati Prenushi, Atë Klement Miraj, Imzot Robert Ashta, Atë Zef Pllumi…
Sot kisha e bukur, e rindërtuar mbi kodrën e Laçit, pret e përcjell njerëz të gjitha besimeve, dëshmitarë mrekullish…
Një mrekulli, ndërmjet shumë të tjerave…
(Ritreguar sipas një dëshmie)
Në vitin 1981, një grup ush tarësh nga toga e Drojës mori urdhër të shkonte te kodra e “Shna Ndout”, në Laç, për të rrë zuar pjesën e mbetur të rre thimit. Të krijohej përshtypja se qeveria kishte fr ikë edhe nga rrë nojat. Ndërtesa qe she mbur në vitin famëk eq 1967, kur regjimi kom unist doli haptazi në shesh të mejdanit kundër Kishës. E, natyrisht, edhe kundër Shëna Ndout. Duel i he shtur i ar mës me uratën! Po më kot u mundua t’ua presë udhën bes imtarëve. Një frymë mi sterioze i tërhiqte aq, sa të përballonin deri di ktaturën, që nisi të shq etësohej seriozisht për këtë fe nomen. Prej këndej ush tarët e zonës morën urdhër t’i hi dhnin në erë muret e, me ta, të shl yenin përgjithmonë edhe kujtesën e ki shëzës e të Shëna Ndout.
Pasi e she mbën një pjesë të rrethimit, 32 ushtarët e togës mbetën, çuditërisht, të pa ralizuar nga mesi e poshtë. Ishte një fe nomen i pashpjegueshëm. Mbetën të ngrirë, aty, mbi mur, ku erdhën e i morën me shpejtësi. Nuk ishte më fjala për të zhd ukur ca gër madha. Duhej zhd ukur çdo gju rmë e një mrekullie të gjallë, të pr ekshme që, megjithë kujdesin e qeverisë, e si çdo lajm i nda luar, mori menjëherë dhenë. Pu shteti popullor i nisi disa prej ushtarëve të ngu rrosur për mjekime në Austri, për 6 muaj, ndërsa të tjerët, në Spitalin Us htarak të Tiranës.
Ushtarët u ngritën përsëri në këmbë pas shumë mjekimesh. Por gjithnjë me pasoja të dukshme. Fenomeni mbeti i pashpjegueshëm. Qeveria bëri çmos ta justifikonte ngjarjen, duke pohuar se ishte he lmim nga ushqimi, por kjo diagnozë nuk u provua kurrë shk encërisht. Historia mbeti, edhe sot e kësaj dite, e veshur me mis ter. E regjistruar ndërmjet shumë mrekullive të tjera, në kujt esën popullore. Sa mirë do të ishte të kujtohej dikush e t’i mblidhte mrekullitë e Laçit në një libër kushtuar Shenjtit, nga shqiptarët mirënjohës.
Marrë nga Radio Vatikani në gjuhën shqipe
