Pavarësisht pandemisë, shumë pelegrinë dynden në Kishën e Shën Antonit, në majën e një mali shqiptar. Besimtarë ose ateistë, myslimanë apo të krishterë, të gjithë kërkojnë ngushëllim, mbase edhe ndonjë një mrekulli, për të lehtësuar ankthin e tyre.
Në këtë vend të vogël në Ballkan, kufijtë midis feve janë porozë, paganizmi nuk është aq larg, bestytnitë dhe legjendat janë me bollëk.
Të gjitha mjetet janë ideale për t’i shpëtuar stresit të ambientit në një vend të varfër, ku, si kudo tjetër, shërbimi shëndetës po lufton me virusin.
Në majë të malit përballë qytetit të Laçit, në veri-perëndim të vendit, kisha Saint-Antoine, e quajtur kështu sepse Antoine of Padova thuhet se kishte fjetur në një shpellë aty pranë, ka tërhequr pelegrinë për shekuj me radhë.
Por, me gjithëhapjen e pandemisë në Shqipëri dhe mbarë botën, më shumë njerëz se kurrë mbërrijnë në këtë vend të lartë të sinkretizmit, ku Zoti është i njëjti për të gjithë, siç shpjegoi Afërdita Onuzi, antropologe në Universitetin e Tiranës. “Të gjithë besojnë në mrekullinëtë, që mund të ndryshojë jetën e tyre”.
Ata ndezin qirinj për të realizuar dëshirat e tyre, vendosin rroba për fëmijët e sëmurë me shpresën e një shërimi, ose lënë fotografi të të dashurve të tyre për t’ju sjellë fat të mirë.
Përtej dhimbjes trupore, ata duan të shërojnë shpirtrat e tyre, nënvizon prifti i vendit, Mirash Ivanaj.
“Njerëzit vijnë në këtë vend të shenjtë për të kërkuar zgjidhje për sëmundjet e tyre dhe për të hequr qafe frikën e tyre prej pandemisë,” i tha ai AFP.
“Ankth i tepruar”!
“Ne ndjejmë ankth më shumë se ç’duhet, ndonjëherë të tepërt, veçanërisht kur ato zgjojnë plagë të vjetra, të tilla si sëmundjet ose katastrofa të së kaluarës.” Por edhe për të rikuperuar nga Covid-19, disa vijnë gjithashtu “për të gjetur shërimin shpirtëror”, tha prifti Françeskan.
Shumë, si Ada Zdrava, një 20-vjeçare, po vizitojnë këtë vend pelegrinazhi për herë të parë, i cili mund të strehojë qindra mijëra njerëz. Ajo dëshiron të “lehtësojë ankthet e saj” dhe të promovojë “lumturinë e saj dhe të familjes së saj”.
Shqipëria dhe 2.8 milion banorët e saj kanë jetuar prej kohësh nën një diktaturë të ashpër komuniste, e cila kishte vendosur ateizmin si një dogmë, duke ndaluar çdo praktikë fetare, sikurse të gjitha format e besimit.
Në prag të rënies së regjimit në 1991, vendi rimori traditat e tij fetare të tolerancës. Një shumicë myslimane jeton së bashku me pakica të mëdha katolike dhe ortodokse, disa ndajnë festat fetare të të tjerëve, kurse martesat e përziera janë të shpeshta./Pjesë nga një artikull i AFP/NOA.al
