“Kuvendi i kafshëve”
(fabul në vargje)
U mblodhën kafshët në kuvend,
vendosën të bëjnë drejtësi
kundër qenies kryeneçe
që mban emrin Njeri.
I pari mori fjalën gomari,
filloi të qahej e të ankohej:
– gjithë ditën punoj unë i ziu
por më të ligut gomar i thonë.
Gomar hajduti e dembeli,
më thoni dot: – A jam i tillë?
Gomar i thonë dhe deputetit
që shet e blen vendin e tij!
A ka gjykatë që t’i dënojë
për këto shpifje e mizori,
e për ne të ketë drejtësi?
Pas gomarit, në podium
ngjitet lepuri këmbëshpejti:
– nuk di pse çdo frikacak në këtë botë
emrin tim mban si nofkë?!
Unë jam më i shpejti nga të gjithë
por s’do të thotë se jam frikacak!
Kush mundet vallë të gjejë një zgjidhje
këto qenie kryeneçe ti frenoj?
Zbret nga podiumi këmbëshejti
dhe fjalën merr me një frymë dhia:
– Njeriu është kaq egoist
sa nuk na i di as të mirat.
Unë iu dhuroj mish, qumësht, lesh
por dhi i thonë çdo arroganteje
që s’di të sillet, të komunikojë
a thoni vallë e meritoj?
Aty dhe qengji edhe dashi
në ndihmë i erdhën të shkretës dhi,
nëse kaq negativ ne jemi
përse na zgjedhin për kurban
kur nga Zoti kërkojnë hallallin!!!
Vajtueshëm ankohet dhe lopa:
– ç’të shtoj më shumë unë e mjera,
me qumësht e mish ushqej gjithë botën
por s’kam faj se obez është bërë ky njerëzim!
– Me vezë e mish i ushqej unë,
një zë i mekur u degjua
ish zëri i pulës që ankohej
shfajsohej si të ish e dënuar.
Më pas merr fjalën kukuvajka,
nis të qaj e të vajtoj
ç’faj kam unë e mjera
që për simbol të keq më mbajnë?
Unë nuk ndjell vdekje e fatkeqësi,
çdo gjë është shkruar nga Perëndia;
sapo hap krahët për fluturim,
tmerrohet plaku e fëmija!
Po unë thotë macja turivarur
që ruaj shtëpi e hambare,
me minjtë kam hyrë në hasmëri
e për ogur të keq më mbajnë.
“Thonj e turinj si mace”
nofkë për çdo femër tinëzare!
Me lot në sy merr fjalën qeni:
– ju më njihni miqtë e mi!
Unë jam kafsha më besnike
por fjala e parë për ofendim
është pikërisht emri im.
Të gjithë njëzëri folën kafshët,
e kemi nga një të metë secili
por jo më shumë se vet njeriu
që në gjenezë krijuesin shpërfilli!
I pari mëkatar në Botë
ndaj ka sot fatkeqësi
për shkak të kësaj padrejtësie,
kurban i tyre jemi ne!
Në fund fjalën e merr luani
i përhumbur në mendime:
– keni të drejtë bijtë e mi,
Njeriu çdo rregull e ka thyer.
A mundet vallë mbreti të rrijë
i mbyllur në kafaz të hekurt?
Në këtë botë Njeriu sundon
sikur ne të mos ekzistojmë!
Duhet bërë drejtesi,
të përmbyset kjo hierarki!!!
Marinela Velaj
10/09/2019
