Arben PLAKU
Në dialektin likik të pellazgjishtes kemi EP, NEP, EPI, NEPI. Në greqishten e sotme e kemi DHINO, përdoret edhe DHIDHO kur flet si i zgjuar ose intelektual, por më shumë kjo fjalë përdoret në DHIADHIDHO(Διαδίδω)=përhAP. Në gr. e vjetër ishte APazo, DHIDHO Në gegnisht e kemi edhe sot si në dialektin likik plus këtu AP, NAP=jap.
Bashkëtingëllorja N përpara EP dhe AP duket se u shtua nga të vjetrit për lehtësi shqiptimi siç thuhet bie fjala “i zoti e shet, tellalli s’e n’EP”, për të bërë lidhjen e duhur midis dy zanoreve, për t’iu shmangur vakuumit zanor.
Edhe kur përdor dy bashkëtingellore të njëpasnjëshme, shqipja i ka alternuar në mënyrë t’atillë që goja të rrjedhë SHTROJ, SHKOJ, SHPOJ, SHQUAJ,, akoma edhe me tre b/tingëllore e më shumë, përsëri fjala do rrjedhë SPRAPS. Kjo tregon se shqipja është folur pandërprerë qysh nga kohët që nuk merren me mend, sepse pati kohën e mjaftueshme të shndërrohej në një makineri të përsosur shqiptuese dhe perceptuese.
Provoni të mësoni gjermanisht e cila është një gjuhë së paku 1500 vite më e re se shqipja dhe do të kuptoni se c’dua të them, do të shikoni se fjala në këtë gjuhë krahasuar me shqipen vetëm sa ngec, b/tingëlloret vrasin njëra tjetrën, zanoret po kështu,të bën të mendosh se kjo gjuhë është akoma në etapat evolucioniste që shqipja ka shekuj që i ka kaluar.
Ai miti se gjuha jonë është nga më të vështirat, nuk qëndron, pyesni një të huaj që ka mësuar shqip dhe ju thotë të kundërtën, e vetmja vështirësi që ndeshin është të kapin nuancat kohore të foljeve shqipe, sepse shqipja ka maninë të jetë rreptësisht e qartë kur flet, për këtë e ndan kohën në grimca më të vogla, prandaj dhe ka dy mënyra zgjedhimi foljesh më tepër se çdo gjuhë e rrafshit indo-evropian/njekomb
