Edhe pse gjyshi im ishte një fermer, gjyshja i hekuroste rrobat e tij çdo ditë.
Ajo përziente niseshte në një shishe qelqi që kishte në krye një kapak metalik dhe që kishte një numër vrimash në të.
Ajo i spërkaste pantallonat me niseshte dhe i varte në një karrige për disa minuta në mënyrë që të thaheshin paksa dhe më pas aplikonte në to hekurin e nxehtë.
Për shkak se e pashë atë të vepronte kështu gjatë fëmijërisë, mendova se çdo femër e moshuar në botë e bënte këtë. Por, me kalimin e viteve, fillova ta vija në pikëpyetje këtë praktikë.
Për çfarë arsyeje i duheshin gjyshit rrobat e hekurosura?
Shumicën e ditëve, ai kurrë nuk shihte ndonjë tjetër përveç meje dhe ndoshta disa fermerëve të tjerë të çrregullt e me rroba të bëra pis.
Gjyshja nuk i hekuroste kurrë rrobat e mia dhe sigurisht nuk ishte e mundur që t’i hekurosja vetë. Ato bëheshin pis që në 9 të mëngjesit dhe nuk mbetej asnjë shenjë hekurosje në to.
Një ditë kur isha rreth 13 vjeç, pyeta gjyshen për këtë. Doja të dija se përse mendonte se ishte e nevojshme për të investuar kohë dhe përpjekje për të hekurosur rrobat që rrallë shiheshin dhe do të bëheshin pis në një kohë të shkurtër.
Përgjigja e saj ishte mendimi më i ëmbël që kisha dëgjuar ndonjëherë.
Ajo më tha se gjyshi ishte njeriu më i bukur në botë. Ajo tha se ishte shoku i saj më i mirë dhe dashuria e jetës së saj.
Ajo donte që ai të dukej në çdo moment dhe ta bënte botën xheloze që ai ishte i saj.
Ajo vazhdoi duke thënë: “Nuk i dihet kurrë kur gjyshi mund të hasë në dikë dhe unë dua që ai të duket si njeriu më i bukur që Perëndia ka bërë ndonjëherë”.
Më vonë atë ditë, pashë nga afër gjyshin. Ai nuk ishte aspak i bukur për mua. Ai ishte një burrë i shkurtër dhe i dobët me një bark relativisht të madh në krahasim me shpatullat e tij.
Flokët në majë të kokës i kishte të hollë dhe dhëmbët e tij të rremë nuk dukeshin shumë mirë kur ai buzëqeshte. Ai mbante syze që ishin shumë të mëdha për fytyrën e tij, sepse gjithçka që atij i interesonte ishte të shikonte mirë.
Unë me të vërtetë që nuk e kuptoja se si dikush mund ta konsideronte këtë njeri si personin më të bukur që Perëndia kishte falur.
Kështu që e pyeta gjyshen për këtë përsëri disa ditë më vonë. E informova se kisha e vëzhguar gjyshin nga afër dhe isha i sigurt që nuk e shihja atë si njeriun më të bukur në tokë.
Ajo qeshi me të madhe dhe më dha një buzëqeshje vajzërore, atë lloj buzëqeshje që nuk e pret nga gjyshet e asaj moshe.
“Nuk po e shikon në këndin e duhur. Ai është njeriu më i bukur që Perëndia ka bërë ndonjëherë. Këto rrudha të syve nuk kanë qenë gjithmonë aty.
Më kujtohet kur kishte dhëmbë të vërtetë. Ai ka sytë më të bukur blu që kam parë ndonjëherë. Ata kanë pikërisht të njëjtën ngjyrë si qielli para se të perëndojë dielli.
E gjithë fytyra e tij ndriçon kur ai buzëqesh, dhe zëri i tij është aq qetësues dhe i plotë sa të gjitha nëntë qarqet dëshirojnë ta dëgjojnë kur flet,” – tha ajo.
“Çfarë thothë gjyshja? Gjyshi im ka qënë gjithmonë plak me aq sa mbaj mend unë. A mos donte gjyshja që unë të imagjinoja se gjyshi kishte qënë i ri. Ai është një burrë që meriton respekt.”
E dëgjova atë çfarë ajo më tha por vendosa të harroj që e kisha pyetur ndonjëherë. Si mund të mendonte kjo grua e vjetër që një burrë i vjetër me dhëmbë të rremë ishte i bukur? Eh, mendova, pleq.
Vitet kaluan dhe unë pashë gjyshin dhe gjyshen teksa plakeshin bashkë.
Isha mbase 30 vjeç kur kuptova se ishte shumë e vërtetë ajo që tha gjyshja për bukurinë – ishte në fakt gjyshja që hekuroste me niseshten në shishe dhe hekurin e vjetër, rrobat e gjyshit.
