S’KA VDEKJE PËR “BILBILENJTË” !
Pse s’më le të qetë legjenda
Kush kanë qënë në të vërtetë ?
Thonë se zjarrin kishin brenda
Thonë se “ flaka “ishin vet
Mundet të kenë qenë më shumë
S’është çudi edhe më pak !
Mjekër rriturit ,nën gunë .
Flokë shuprishurit kaçakë !
Ehhh ç’i hapët punë Turqisë !
Nëna një herë i’u pat lerë !
Kok’krisurit ….e Labërisë
Që hidheshit përmbi bejlerë !
Luftën.. se bëtë si Tafili
As dhe si Zenel Gjoleka
Tjetër lloj lindën Bilbilat
Nëpër hone,nëpër shkrepa !
Kur qëllonit me pisqollë
Tundej dheu gjer në male
Kush e di se sa taborrë
E sa vezirë i vutë në halle !
Grisët rroba e shajake
Ca nga drizat ca nga era
Mbas beteje hidhnit valle
Ju “kaçakë” me fustanella !
Ç’pati Mali i Gjërë që heshti ?
Çajupi me kokë mënjanë !!…
Hodrija sa shumë i deshi
Bilbilenjtë të gjith’me pallë !
Hajde Bilbil Shako djali !
Bashkë me Bilbil Resul-në
Të trembëdhjetë i tund litari
Vanë vet… se dot si zunë!
Thonë në male shkriu bora
Borë e bardhë, që kishit mallë
Thonë se para këngës labe
Ndezët këmbëkryq cigarë !
Teksa retë e zeza mbrritën
Qeshët duke tall’aganë
Në qafë vutë litarët vetë
Trembëdhjetë vdekjen kan’tallë .
Labëri vend i stërrallit
Ja pse qënke një legjendë !
Bijtë e tu në buzë të varrit
Vdesin sikur prapë kanë lerë !
Ylli Meçe
