Nga Jeta Hamiti
Shenim nga poetja :
Me këte poezi do doja të ‘ngushëlloja’ të gjitha ato zemra që kanë provuar vetminë si pasojë e një dashurie te humbur apo nje personi qe eshte larguar dhe ju ka lenë zbrazëtinë si kujtim.
Kaq e hidhur është vetmia,
kaq mizore e pashpirt
Godet fort ndjenjat e mia
ështe e keqe, është e ligë.
Mjerë njeriu që e provon,
ështe trishtim që ska fund,
Asnjë zemër nuk gëzon
vjen e të pushton si luftë.
Ah… vetmi e hidhur je
zure vend ne jetët tona,
Te shum zemra bëre strehë
largohu ti dhe gëzimin lejona.
Sa shum zemra ke plagosur,
sa shum zemra i ke vrar,
dhimbja jo nuk ka te sosur,
krahasohesh me një varr.
As armikut si urohet
një mallkim sikundër ti,
Nga cdo gjë që të privohet,
e për asgjë të mos ket sy.
Sa shum dhimbje qe sjell ti,
sa shum brenga dhe pendime,
Vallë me thoni kush njeri
meriton te tilla dhimbje…?
Eshte nje burg qe ska mbarim,
ështe ‘ndeshkimi’ me i hidhur,
ështe e tmerrshme, eshte mjerim.
Zemër-vrarë e të plagosur,
shpirti më jo nuk ka jet,
Sa shumë zemra mban prangosur,
vjen nje kohë që lehtë të vret.
Jeta më nuk ka kuptim,
deri sot ti ke jetuar,
Oor kur vetmia gjen strehim
Eshtë e kotë për te vazhduar.
