[sgmb id=”1″]
Kur isha 13 vjeçe, shkolla ime, shkolla e besimit mysliman, u këshillua nga policia për t’u mbyllur për tre ditë pas 9 shtatorit, sepse kishin frikë se studentët do të ishin në rrezik dhe se ndërtesa e shkollës mund të sulmohej.Rritja e mprehtë e krimeve të urrejtjes dhe sulmet në veçanti ndaj vajzave dhe grave të dukshme muslimane treguan se ky ishte një rrezik shumë real. Por si fëmijë ishte shumë e vështirë të kuptohej pse njerëzit do të lidhnin një grup nxënësish me këto ngjarje globale.
Duke u rritur unë isha e dhembshurisht e turpshme dhe dëshiroja të shihem si e mirë. Por të gjitha vitet e mia duke qenë një fëmijë “i mirë” dukej se ishin në konflikt me mesazhet mbizotëruese që muslimanët ishin devijantë dhe të denjë për dyshim dhe se gratë myslimane në veçanti nuk mund të kishin një punë nëpër korporatat kryesore.Mënyra se si e shihja veten ishte në kundërshtim me atë se si isha “parë” nga të tjerët. 16 vitet e fundit më kanë përfshirë shumë pyetje dhe reflektime, si në kuptimin e asaj që do të thotë të jesh “i mirë”, por edhe në mitet të ndryshme raciste rreth muslimanëve.
Vështirësia kryesore është se islamofobia është aq lehtë e kuptueshme. Në vend që të fokusohet në dëmin e përjetuar nga myslimanët britanikë, islamofobia zakonisht hiqet duke argumentuar se nuk mund të jeni racist kundër një sërë idesh Natyrisht ka hapësirë për të kritikuar besimet, dhe në të vërtetë shumica e këtij debati zhvillohet midis dhe brenda komuniteteve myslimane. Por kjo është mjaft e dallueshme nga karakterizimi i muslimanëve që u mohon njerëzve mundësinë për të përcaktuar vetë identitetin e tyre. Ajo bie në kundërshtim me premisën e së drejtës për lirinë nga diskriminimi – që njerëzit të gjykohen mbi atributet e tyre individuale sesa në bazë të kategorisë në të cilën ata perceptohen se i përkasin.
Një vështirësi tjetër është se i ashtuquajturi “komunitet mysliman” është pozicionuar si homogjen, jashtë dhe i kundërvënë ndaj britanizmit.Njëzet vjet pasi Runnyemede Trust publikoi një studim të ri mbi Islamofobinë në Britani, një raport i ri përpiqet ta zgjerojë më tej debatin duke e identifikuar qartë, jo si një çështje abstrakte të kulturës, por për atë që quhet: racizmi anti-musliman.
Ne tërheqim vëmendjen ndaj mohimit të dinjitetit, të drejtave dhe lirive në një sërë institucionesh politike, ekonomike, sociale dhe kulturore. Raporti shqyrton dhe përshkruan ndikimin e islamofobisë tek individët dhe komunitetet në një sërë çështjesh, përfshirë punësimin, shëndetin, strategjinë e parandalimit të krimit e urrejtjes dhe integrimin.Ai rishfaq fokusin tek individët dhe përcakton 10 rekomandime specifike mbi atë se çfarë duhet bërë nga qeveria, mediat, shoqëria civile, autoritetet lokale dhe me të vërtetë nga të gjithë njerëzit për të luftuar islamofobinë.
Por ne gjithashtu kërkojmë të theksojmë faktin se ky është një debat për njerëzit.Vërshimi i pikave të demonizuara të komuniteteve myslimane depërton në përvojat e përditshme të individëve. Ajo manifestohet kur ata aplikojnë për punë dhe CV-ja e tyre nuk konsiderohet për shkak të supozimit se ata nuk do të “përshtaten”; kur vizitojnë një mjek ata bëjnë supozime të hamendësuara rreth mënyrës së jetesës së tyre dhe familjes së tyre “konservatore”, kur askush nuk do të ulet pranë tyre në autobus në këtë mënyrë ata sulmohen verbalisht ose fizikisht për shkak se janë muslimanë.
Kur ndonjë student në universitet shpreh një mendim dhe do të mbajë ndonjë qëndrim mbi politikën e Lindjes së Mesme ai perceptohet si terrorist dhe jo si një njeri që do të argumentojë me logjikë e arsye.Të gjithë muslimanët mund të tregojnë shembuj kur islamofobia ka ndikuar tek ata ose tek dikush që ata njohin.Një incident që vazhdon të më shqetësojë ka të bëjë me një ish-nxënës, i cili në atë kohë nuk kishte mbushur ende 12 vjeç. Në rrugën e tij për në shkollë një burrë e qëlloi në fytyrë duke pretenduar për abuzime islamofobike. Një ekuipazh plot me të rritur e panë këtë skenë dhe hnuk pati asnjë reagim.
Është e vështirë që një 11-vjeçar të kuptojë se pse i ndodhi ai sulm pikërisht atij. Por, kuptimi se islamofobia është një formë e racizmit mund ta ndihmojë atë të përballet me paragjykime dhe diskriminim.Ne nuk duhet t’i atribuojmë përgjegjësinë kolektive për krimet në bazë të identitetit të përbashkët të grupit.Por, ne gjithashtu duhet të ndalojmë së përpjekuri për të provuar vlerën e individëve muslimanë duke treguar sa shpejt ata përshtaten ose sa shumë ata bëjnë bamirësi.Muslimanët britanikë apo kudo në botë nuk janë të jashtëzakonshëm në ves apo virtyt. Ne jemi vetëm njerëz.-Farah Elahi është një hulumtuese dhe analiste e politikave për Runnymede, një organizatë e pavarur e barazisë racore.
