Histori

Historia e heshtur :“Të zbulosh zonën e Orikumit, Dukatit, Tragjasit është si të rrugëtosh në gjurmët e historisë. Vlera të ralla, kala, qytete antike, monumente kulture që i gjen kudo ne kete zone te bukur!

[sgmb id=”1″]

“Të zbulosh zonën e Orikumit, Dukatit, Tragjasit është si të rrugëtosh në gjurmët e historisë. Vlera të ralla, kala, qytete antike, monumente kulture që i gjen kudo, e që kanë shumë për të thënë, edhe pse nuk kanë pasur mjaftueshëm zë, për të treguar gjithçka ato fshehin”.

Rreth 20 kilometra nga qyteti i Vlorës, Tragjasi i ri qëndron në këmbët e Tragjasit të vjetër. I riu ngre krye me banesat e reja shumëkatëshe, ku jetojnë mëse 1300 banorë, ndërsa më tej mijëra sy të gurtë ku s’jeton askush derdhen në horizont. Tragjasi ka një histori shekullore që shtrihet, sipas studiuesve, që prej shekujve 4-7 para Krishtit. Disa herë është djegur që nga koha e Sulltan Bajazitit, është masakruar, por nuk është shuar. Këto gërmadha të mbetura mbajnë brenda shekuj histori, mbajnë peshën e rëndë të moteve të shkuar. Banorët nisën të zbrisnin ngadalë, vit pas viti, shekull pas shekulli, nga ky fshat, shënjestër e sulmeve të shumta të okupatorëve, që nuk rreshtën edhe në Luftën e Dytë Botërore, kur Tragjasi u dogj nga gjermanët. Sot këtu gurët flasin e tregojnë me rrudhat e gdhendura mbi trupin e tyre nga shekuj histori.

Sot pamja që ofron Tragjasi i vjetër është impresionuese; nga shtëpitë mund të kuptosh pozitën e lartë që kanë pasur banorët e tij, ndërsa “varri i çifutit”, siç e njohin banorët e që gjendet diku në një pjesë të fshatit, e bën edhe më mistike e misterioze historinë e këtushme. I sigurt është fakti se ky fshat mund të kthehet në një burim të jashtëzakonshëm turistik, një muze në natyrë, një natyrë muze, që flet me shtëpitë e çdo gur të tij.

Nuk do të duhej shumë investim, por do të duhej imagjinatë e dëshirë për t’i dhuruar turistëve një perlë të tillë identitare, një vend ku ke ç’të shohësh e mësosh, pas çdo kthine e çdo rrugice, sot të vetmuar.

“Një dorë e vogël, një ndihmë e vogël e një fuqie të madhe, do të bënte mrekullinë. Mendoj se do të ishte një nga vendet më të vizituara”, thotë Lame Troqe, banor i zonës.

Jo larg nga fshati i vjetër, e as nga ai i riu, ngrihet edhe kalaja e Gjon Boçarit. Ai mendohet se ka qenë një nga luftëtarët e Skënderbeut, që më pas u kthye në këtë vend për të ngritur këtë fortesë, që daton sipas disa studiuesve që në shekullin e 14. E megjithatë, në kala e kemi të pamundur të shkojmë, pasi e vetmja rrugë është e rrethuar brenda një prone private, ndaj çdo tentativë tjetër është e pamundur mes pemishteve, ferrave e gjelbërimit të hazdisur. Në Shqipëri ndodh edhe kështu, të detyrohesh të shohësh një vlerë të tillë veç nga larg, ose veç përmes fotografive.

19 kilometra na ndajnë nga një tjetër fshat historik, që emrin e mban që prej të paktën shekullit të tretë para Krishtit, Dukatit. Në krye të tij, në pjesën e vjetër, ngrihet shtëpia e një prej krerëve më të njohur të kryengritjeve antiosmane të viteve 1847, Dervish Ali Dukatit. Kulla, monument kulture, që më shumë i përngjan një kalaje të vogël, në masën më të madhe ka rënë mbi vete, e kjo sepse edhe fondet që janë kërkuar nga Zyra Rajonale e Monumenteve të Kulturës duket se kanë fjetur sirtarëve, e kurrë nuk janë miratuar.

“Ky objekt me të cilin duhet të mburret krahina, është krenari e krahinës, por ka mbetur kështu siç është. Ka nevojë për investime, rregullime, mirëmbajtje dhe për fonde”, tha Sokrat Gjikoka.

Në kullat mbrojtëse, ato të vrojtimit, odat dhe gjithë ambientet e tjera, vërehen dëmtimet e shumta të ndërtesës, që dikur në kohën e diktaturës ka qenë muze, ndërsa sot është kthyer në një rrënojë.

Jo larg ngrihet edhe shtëpia e një tjetër figure të madhe, Pilo Andon Gjikokës, luftëtar i shumë betejave, i internuar e masakruar nga osmanët tek italianët. Edhe këtu gjithçka është shkatërruar.

Në Dukat Fushë kalojmë edhe nga ujësjellësi i Ferrunit, i ndërtuar në vitin 1888 nga mjeshtrat vendas, e që sot duket i dënuar me shembje për shkak të degradimit të tij. Diku më tej, edhe Kisha e Marmiroit, një tjetër monument kulture i shekullit të 12. Dikur në vitet 1970, Instituti i Monumenteve të Kulturës, nën kujdesin e profesor Aleksandër Meksit, e ngriti nga gërmadhat duke e kthyer thuajse në gjendjen fillestare, ndërsa sot fati po shkon drejt rikthimit të saj ashtu siç u zbulua, në shesh.

Laguna e Orikut të drejton për nga qyteti antik, pjesa më e madhe e të cilit gjendet brenda territorit të bazës së Pashalimanit. Oriku, që mendohet se është themeluar në shekullin e 6 para Krishtit shtrihet përreth kodrës së Paleokastrës.

Përtej zbulimeve, që këtu ende vazhdojnë, e për të cilat Zyra Rajonale e Vlorës dhe Instituti Arkeologjik kanë dhënë kontributin e tyre, problemi më i madh duket mungesa e një mbështetjeje të denjë, e mbi të gjitha fondet që do t’i jepnin më shumë hijeshi e mundësi gërmimesh të reja.

“Është ‘i mbyllur’, sepse në fakt është i hapur, por s’pret njeri. Pa vënë dorë nga institucionet përkatëse dhe vështirë për t’u parë, për të gjetur rrugët për të identifikuar monumentet një e nga një, siç i ka parku”, shprehet Eduard Demo, kryetar i shoqatës “Oriku”.

Vlera të mëdha, që shqiptarët nuk kanë ditur kurrë t’i nxjerrin e promovojnë mjaftueshëm.

Në Orik, mbi të gjitha duhet të bëhesh gati edhe për një betejë, vështirë të përballueshme, me mushkonjat, duhet të jesh me fat të kalosh pa ndonjë virus nga pickimet e shumta, që vijnë nga laguna ku shtrihet sot edhe një pjesë e mbytur e qytetit antik.

Do të duheshin ditë të tëra të rreshtoje monumentet e kësaj zone, e mbi të gjitha vlerat historike e kulturore që ajo ka, e ku gjithçka bie ndesh me harresën, indiferentizmin, mungesën e investimeve disavjeçare, që kanë qenë veç grimca e asgjë më shumë.

“Ky është një rrugëtim për të  sjellë në vëmendje vlerat kulturore e historike të këtyre zonave, këto pasuri të ralla, me shpresën se zëri i tyre do të dëgjohet për të shkundur harresën e apatinë”. / Top Channel

Historia e heshtur :“Të zbulosh zonën e Orikumit, Dukatit, Tragjasit është si të rrugëtosh në gjurmët e historisë. Vlera të ralla, kala, qytete antike, monumente kulture që i gjen kudo ne kete zone te bukur! Read More »

Udhëtim në histori, gjurmë shqiptare në Venecia!

[sgmb id=”1″]

Ky udhëtim në historinë e shqiptarëve që migruan mbas vdekjes së Skënderbeut në Venedik për t’iu mos nënshtruar pushtuesit Otoman, përkoi më 6 majin datëlindjen e heroit tonë Gjergj Kastriot Skënderbeut, shkruan KultPlus.

Në 6-7 maj 2017 grupi i shqiptarëve të Kroacisë nën organizimin e Këshillit të pakicës kombëtare të qytetit të Zagrebit, u nis për Venecia në udhëtimin studimor me temë “Gjurmë shqiptare në Venecia” . Grupi përbehej nga deputetja shqiptare në Parlamentin Kroat, Ermina Lekaj Perlaskaj, përfaqësues të Këshillit shqiptar të Zagrebit, luftëtar shqiptar të luftës atdhetare të Kroacisë, përfaqësues të shoqatave shqiptare të Kroacisë: SHGZ “Drita”, KFSH “Mbretëresha Teuta”, SHTSH “Mërgimtari”, SH “Hasi”, BSH e Pullës, BSH e Prefekturës së Zagrebit, Këshilli i Mësuesve Shqiptarë të Kroacisë, mësues, intelektualë, të rinj shqiptarë, përfaqësues të pakicave italiane, polake, boshnjake, bullgare të Zagrebit, të shoqëruar edhe nga ekipi i televizionit kroat HRT. 

Ky udhëtim në historinë e shqiptarëve që migruan mbas vdekjes së Skënderbeut në Venedik për t’iu mos nënshtruar pushtuesit Otoman, përkoi më 6 majin ditëlindjen e heroit tonë Gjergj Kastriot Skënderbeu.

“Gjurmën e parë shqiptare e pamë gjatë vizitës në Chiesa San Sebastian – në Kishën e Shën Sebastianit ku ndodhej afresku që studiuesit e artit në Itali më parë kanë menduar se kjo i ishte përkushtuar ushtarit me emrin Sebastian që kishte luftuar kundër Dioklezianit në mbrojtje të besimit fetar. Qysh gjatë kohës së restaurimit, falë prof. Lucia Nadin u zbulua se bëhej fjalë për heroin tone kombëtar Skënderbeu, vepër e Veronezit (Paolo Caliari Veronese), në pikturë shihej flamuri shqiptar, heroi ynë legjendar, në këtë kishë madje ka shërbyer si prift djali një gruaje shkodrane”, ka treguar Melita Oreskovic, veprimtare dhe punonjëse e Këshillit të pakicës kombëtare shqiptare të Zagrebit.

“Shumë emocionues ishte takimi me studiuesen veneciane, docenten e albanologen, miken e shqiptarëve LuciaNardin e cila përreth një orë tregoi për zbulimet e saj në lidhje me gjurmët shqiptare në Venecia, për integrimin e shqiptarëve që erdhën mbas rrethimit të Shkodrës 1474 e që vazhduan zanatet e tyre si përpunues të leshit, mëndafshit, drurit, hekurit , qelqit, skulptorë, madje shumë priftërinj që punuan në kishat periferike si Marin Barleti”, tregon tutje Melita rreth emocioneve të përjetuara.

Shqiptarët ngritën një qendër si shoqatë ndihme dhe asistencë në mes të Venecias, afër Kishës së Shën Mauricios-Chiesa San Mauricio, ku mbanin ritin fetar të lamtumirës familjare, në këtë kishë gjendet dhe portreti i Zonjës së Shkodrës. Prof. Nadin ju ka folur edhe për statutin e Shkodrës si simbol i lirisë dhe civilizimit që gëzonim shqiptarët para pushtimit otoman. Ajo e ka vlerësuar shumë të rëndësishëm këtë statut që nis me fjalën “Liri”, për emancipimin e femrës, që rrallë mund ta gjesh në shumë popuj të tjerë, përsa i përket periudhës së gjysmës së parë të shek XIV- thesar ky statuj që tregon civilizim në një kohë të hershme.

“Profesoresha Nardin na shoqëroi më pas në “Scuola degli albanesi“ – Shkolla e shqiptarëve, që faktikisht ka qenë ndërtesa e një shoqate shqiptare e ndërtuar në vitin 1532, ku mësonin gjuhën dhe kulturën shqiptare fëmijët dhe sot ekziston fasada e kësaj shkolle, si gjurme e mbetur. Më pas profesoresha Nardin na tregoi rrugicat e Venecias me emrat “CalledeiAlbanesi”, emërtime që janë vënë për nder të shqiptarëve që kanë jetuar në shekujt XIV- XVI në ato vende”, tregon në vazhdim Melita.

Të tjera gjurmë shqiptare të zbuluara nga profesoresha Nardin, e cila është dekoruar nga Presidenti i Shqipërisë me “Urdhërin e Skënderbeut” janë: Në Palazzo Ducale, Sala del Maggior Consiglio, soffito-Pallati Dukal, Salla e Konsilit Kryesor, në tavan është piktura e Veronezit me titull “Difesa di Scutari” shihet qartë Doge Loredan duke shpëtuar nga duart e otomaneve një grua shkodrane gjatë shtetrrethimit të Shkodrës. Fasada e një ndërtese në Venecia që ka qenë e destinuar nga shteti i Venecias si rezidencë për heroin tone kombëtar Skënderbeun si mirënjohje për luftën që kishte bërë populli shqiptar kundër pushtuesve osmanë.

Udhëtimi i shqiptarëve të Kroacisë në historinë shqiptare të Venecias u koordinua e u realizua me përkujdesin e mësueses, veprimtares dhe punonjëses së Këshillit të pakicës kombëtare shqiptare të Zagrebit Melita Oreshkoviq.

Kontribut të veçantë për organizimin e takimit me profesoreshën Lucia Nardin ka dhënë edhe veprimtarja e dalluar, mësuesja Erida Çela Perlala me shoqatën e saj “Acqua-sport “ nga Montegrotto,Terme e Padovas bashkë me mërgimtarë tjerë nga Padova, Portogruaro, Lecco, Milano e qytete tjera të Italisë.Profesoreshës Lucia Nardin dhe Erida Çela nga organizatorët iu ndanë mirënjohje e libri i prof. Aleksandar Stipčević “Kultura tradicionale e Arbëneshëve të Zarës”. Të gjithë pjesëmarrësit në takim i përshëndeti mësuesja Ermira Kadia Parruca me këngën “Moj e bukura Arbëri” e shoqëruar nga kori i madh i të pranishmëve. Sa bukur u dëgjua kënga shqipe e kënduar nga shqiptarët e Italisë dhe Kroacisë në sheshin e Campo Santo Stefanos në Venecia, sheshin ku mblidheshin para 500 vitesh shqiptarët.

Udhëtim në histori, gjurmë shqiptare në Venecia! Read More »

TAP gërmon për tubacionet e gazit, por zbulohet një histori 2600 vjecare …

[sgmb id=”1″]

Një varrezë që mendohet të jetë e periudhës prehistorike, është zbuluar gjatë punimeve për ndërtimin e gazsjellësit TAP në fshatin Turan të Korçës.

Gjatë gërmimeve kanë dalë në sipërfaqe 6 skelete njerëzore, që sipas arkeologëve datojnë 2600 vjet para erës sonë.

Skeletet jane gjetur në thellësi të vogël nga toka, ndërsa konturet e varreve rezultuan të dëmtuara, si duket nga punimet e fermerëve të zonës.

Ekspertët kanë nisur studimin paraprak të materialit arkeologjik, teksa shtojnë se ka të dhëna që të lënë të besosh se bëhet fjalë për një varrezë të përmasave të mëdha.
Arkeologët thonë se do të nisin kërkimet edhe për mbetje të tjera arkeologjike, si enë, vegla pune dhe zbukurime.

Pas zbulimit të varrezës, kompania ka ndërprerë punimet, në pritje të ekspertëve të Këshillit Kombëtar të Arkeologjisë.

TAP gërmon për tubacionet e gazit, por zbulohet një histori 2600 vjecare … Read More »

Këta janë 6 fëmijët më të rrezikshëm në botë, kanë vrarë në mënyrat më makabre!

[sgmb id=”1″]

Kur bëhet fjala për vrasës mendja të shkon direkt tek ndonjë person në moshë të rritur dhe që ka kaluar pjekurinë, por jo, lista që kemi zgjedhur sjell 6 fëmijët më të rrezikshëm në botë dhe që kanë kryer ndër vrasjet më makabër.

Fëmijët cilësohen si krijesa më e pafajshme dhe engjëllore, por ndonjëherë janë komplet e kundërta e engjëllit dhe asgjë më mirë se këto raste nuk e vërteton këtë gjë.

Të gjithë grinden me motrat, vëllezërit, gjyshet, prindërit apo njerkët, por me gjasë nuk u ka shkuar ndonjëherë në mendje t’i  vrisni, e aq më tepër në mënyra makara siç këta fëmijë kanë bërë.

1. Cristian Fernandez, 12 vjeç, rrahu vëllain e tij të posalindur deri në vdekje, derisa nëna e tyre nuk ishte në shtëpi.

Këta janë 6 fëmijët më të rrezikshëm në botë, kanë vrarë në mënyrat më makabre! Read More »

Letra prekëse e 7 vjeçarit: Mami dhe babai nuk u kujdesën për dhimbjet e mia, ata me vranë mua!

[sgmb id=”1″]

Kjo është një histori për një djalë të vogël me një zemër të madhe. Dhe kjo është një histori që të gjithë ne duhet ta lexojmë.

Historia ka të bëjë me Ivanin, por në fund të fundit, nuk është vetëm për të. Është më tepër për miliona fëmijë të tjerë si Ivani, që jetojnë të njëjtin makth në të gjithë botën sot.

Mjekët, pasi prindërit e kishin vrarë Ivanin, gjetën një letër prekëse në dorën e Ivanit, e cila shkruante:

“Emri im është Ivan dhe unë jam 7 vjeç. Unë e dua nënën dhe babanë, por unë gjithashtu jam shumë i frikësuar prej tyre. Shpesh më rrahin dhe nuk e kuptoj arsyen.

Këtë mëngjes u zgjova të shkoja në shkollë. Unë jam një nxënës i mirë dhe mësuesi im më pëlqen.

Më pëlqejnë të gjithë shokët e klasës, por nuk kam miq. Kjo është arsyeja pse unë zakonisht qëndroj në ambiente të mbyllura gjatë pushimeve. Askush nuk dëshiron të luajë me mua. U përpoqa të bëhem miq me fëmijët e tjerë, por ata më refuzuan dhe thashë se isha i neveritshëm.

Ata qeshin me mua, sepse veshi të njëjtat xhinse të shqyera, ashtu si dhe maicën dhe këpucët.

Një ditë pas shkollës shkova në dhomën e veshjes dhe vodha një xhaketë që ishte varur atje për një kohë të gjatë, askush nuk e vërejti këtë gjë. Pastaj shkova në shtëpi përmes stuhisë së dëborës. Isha ngrirë nga të ftohtit dhe ishte e vështirë të dilja kundër erës së fortë. Papritmas dikush më shtyu përpara, rashë poshtë në dëborë dhe dikush më shtyu fytyrën në të. Pastaj më thanë:

“Askush nuk të do, idiot!”

Ata më goditën në shpinë dhe në bark, pastaj ikën dhe më lanë në borën e ftohtë.

Unë qava. Jo sepse kisha ftohtë apo isha i plagosur, por qava sepse nuk kisha një mik të vetëm, edhe pse i doja të gjithë tjerët.

Sapo u ktheva në shtëpi, nëna ime vrapoi dhe më kapi nga flokët.

“Ku ke qenë, përse je kaq i lagësht dhe i pistë?”, Fëmija i shprishur! Nuk ka darkë për ty, shko në dhomën tënde dhe qëndro atje “.

Bëra siç më tha nëna ime, shkova në dhomën time dhe nuk dola deri ditën tjetër, edhe pse isha shumë i uritur dhe ngrija nga të ftohtit.

Notat e mija u përkeqësuan dita ditës, dhe çdo herë që babai u informua rreth kësaj, më goditi me aq sa kishte fuqi. Pasi më goditi kaq shumë saqë nuk mund ta lëvizja gishtin tim tregues, kurrë nuk isha në gjendje të lëvizë atë sërish, të gjithë qeshnin me mua!

Koha kaloi dhe një ditë një dhimbje e madhe përshkoi gjoksin tim.

Mami dhe babai nuk u kujdesën për dhimbjet e mia. Në mbrëmje rrija në shtratin tim dhe dëshiroja vetëm një gjë. Uroaj që nuk do të lëndohesha më shumë, sepse nuk desha të mërzisja mamanë dhe babanë. Unë i dua aq shumë, me të vërtetë po.

Ditën tjetër në shkollë u detyruam të pikturojmë ëndrrën tonë më të madhe. Fëmijët e tjerë pikturonin makina, raketa dhe kukulla të bukura. Un jo.

Jo sepse nuk i pëlqeja këto gjëra, por sepse ajo që dëshiroja më së shumti ishte një nënë dhe baba i dashur. Kështu që pikturova një familje. Një nënë, një baba dhe djali i tyre. Në pikturë, ata ishin duke luajtur me lojëra dhe të gjithë ishin të lumtur. Teksa pikturoja, qava në heshtje. Do të doja të kisha një nënë dhe baba që më donte si në pikturë.

Kur ishte radha ime për të shfaqur pikturën time për klasën, të gjithë u qeshën me mua.

Unë qëndrova para klasës dhe shpjegova:

“Ëndrra ime më e madhe është një familje”.

Qeshja u bë më e fortë. Fillova të qaja dhe thashë:

“Ju lutem mos qeshni me mua, kjo është ëndrra ime më e madhe! Mund të më goditni, ju mund të më urreni, por ju lutem, mos qeshni me mua.”

Unë dua që ti kam prindërit si ju, që të përqafojnë dhe qeshin me mua, që vijnë pas shkollës të më marrin. Unë e di që unë jam i shëmtuar dhe i dobët, e di që kam një gisht të shtrembër, por ju lutem mos qeshni me mua “.

Mësuesi u përpoq të fshijë lotët e mi, mendoj se disa fëmijë më kuptonin, por shumë të tjerë vazhduan të qeshin.

Një ditë kur u ktheva nga një test, menjëherë pashë se kisha një rezultat të keq. E dija se nëna ime do të ishte shumë e mërzitur.

Kam frikë të shkoj në shtëpi, por nuk e dija se ku do të shkoj. Unë ngadalë ecja në shtëpi, por nuk doja të arrij. Nëna ime u zemërua sapo hyra.

Ajo më kapi dhe më hodhi në dysheme, e godita këmbën me një karrige.

Pastaj më goditi dy herë në kokë. Unë vetëm qëndrova aty, nuk isha në gjendje të ngriehm. Me të vërtetë isha lënduar. Por nëna nuk më ndihmoi, më la të shtrirë aty në dysheme.

Kur ajo u kthye, ajo më tha të pastroja rrëmujën, ndryshe kur babi të kthehej në shtëpi, me të vërtetë do të më rrihte.

I lutesha mamit të mos i thotë ndonjë gjë atij, por kur e shikoja, pashë se ai ishte tashmë kishte hyrë në shtëpi.

Kur mami i dha atij për testin, ai më nxori nga dyshemeja, më tronditi dhe goditi fytyrën time.

Dy ditë më vonë, Ivan vdiq nga plagët e tij.

“Të dashur nënë dhe baba, jam i tmerruar sepse jam i shëmtuar, i neveritshëm dhe budalla. Më vjen keq, se nuk mund të më doni për këto arsye.

Unë kurrë nuk desha t’iu fyeja. Gjithçka që dëshiroja ishte të merrja një përqafim nga mami, dhe të dëgjoja se më ke dashur një herë. Babi desha vetëm që të luante me mua, të mbante dorën time për një shëtitje ose të këndonte për mua.”

Atëherë zemra e vogël e Ivanit u ndal

Letra prekëse e 7 vjeçarit: Mami dhe babai nuk u kujdesën për dhimbjet e mia, ata me vranë mua! Read More »

Karikatura Vjeneze e vitit 1913,koncerti europian ne ‘Funeralin e Shqiperis’

[sgmb id=”1″]

Revista satirike vjeneze “Kikeriki”, në ditët e para të majit u mundua ta thumbonte ashpër politikën dhe diplomacinë europiane, duke e trajtuar atë si shkaktare të asaj që shihej tashmë si fundi i Shqipërisë

Nga Armand Plaka

Gjithçka që po ndodhte deri në ato çaste, të paktën nga një pjesë e emancipuar e shtypit të kohës e sidomos atij austriak, konsiderohej si një turp për Fuqitë e Mëdha.

Revista satirike vjeneze “Kikeriki”, në ditët e para të majit u mundua ta thumbonte ashpër politikën dhe diplomacinë europiane, duke e trajtuar atë si shkaktare të asaj që shihej tashmë si “funerali i Shqipërisë”, ku shtytjen po ia jepnin pikërisht ata të cilët do të duhej ta mbronin e t’i zgjidhnin problemet.

Sidoqoftë, në këtë mënyrë, ata vinin në pah më mirë edhe rolin eksplicit të Austro-Hungarisë, e cila nuk lejoi që Shkodra të binte në duar të malazezëve e Shqipëria të copëtohej edhe më tej nga interesat e fqinjëve.

Më 25 prill 1913, princi Danillo i shoqëruar nga shpura e tij, u ngjit  në kështjellën e Rozafës duke valëvitur flamurin malazez. Shkodranët e mposhtur nga gjylet, uria dhe tradhtia, ishin të detyruar të shihnin se si qyteti i tyre tashmë nën thirrjet frenetike të malazezëve, po shpallej madje edhe kryeqytet i Principatës së vogël fqinje, shumë ambicioze e tejet agresive.

Sidoqoftë, malazezët nuk patën shumë kohë që të gëzohen.

Në ditët e para të majit, me anë të një ultimatumi, Vjena kërkoi largimin e të gjitha forcave serbe apo malazeze nga territori shqiptar, i cili tashmë konsiderohej pjesë integrale e një shteti të pavarur. Kështu, Shkodra shpëtoi.

Karikatura Vjeneze e vitit 1913,koncerti europian ne ‘Funeralin e Shqiperis’ Read More »

Ditëlindja e Gjergj Kastriotit – Skënderbeut.

[sgmb id=”1″]

Heroi kombëtar Gjergj Kastriot – Skënderbeu ka lindur më 6 maj të vitit 1405, në një familje fisnike të Dibrës, siç ishte ajo e Gjon Kastriotit.

Ai u mor peng nga Sulltan Murati dhe luftoi për Perandorinë Otomane si gjeneral deri në vitin 1443, vit në të cilin u largua gjatë një beteje, duke u rikthyer në Krujë. Në vitin 1444 ai mblodhi të gjithë princërit shqiptarë në Lidhjen e Lezhës, ku u vendos unanimisht të luftohej për marrjen në zotërim të trojeve shqiptare kundër perandorisë otomane. Në krye të ushtrisë shqiptare, pas fitores së parë kundër otomanëve në betejën e Torviollit, Skënderbeu do të korrte 22 fitore të mëdha kundër Perandorisë osmane, në vitet e luftës në krye të ushtrisë së vet, që kishte si kryeqendër Krujën.

Heroi ynë kombëtar do të njihej për luftën e tij të paepur në një vend kyç mes lindjes dhe perëndimit. Ai do të njihej si besnik i mbretit të Napolit në traktatin e Gaetës, ku mbështeti mbretin Ferdinand të Napolit në luftën civile të viteve 1460–1461. Në vitin 1463 ishte komandant i forcave të kryqëzatës së Papa Piut II, ndërsa vdis më 17 janarin e 1468, në moshën 63-vjeçare.

Gjergj Kastriot Skënderbeu konsiderohet nga shumë vende të Evropës Perëndimore si heroi që pengoi Perandorinë otomane të pushtonte Perëndimin e Evropës dhe si modeli i rezistencës së krishterë ndaj otomanëve myslimanë.

Ditëlindja e Gjergj Kastriotit – Skënderbeut. Read More »

Sazani det dhe mbetje te luftes se ftohte!

[sgmb id=”1″]

Ishulli i Sazanit është ishulli më i madh i Shqipërisë i cili ndodhet në hyrje të Gjirit të Vlorës. Sipërfaqja e ishullit është 5.7 kilometër katrore. Lartesia e tij është 342 metra. Shtrirja gjeografike e tij është juglindje-veriperëndim në një gjatësi prej 4.8 kilometër. Gjerësia më e madhe e tij është 2 kilometër. Vija bregdetare e ishullit është pak e thyer dhe ka gjatësinë 11.3 kilometra.
Emri i ishullit të Sazanit përmendet që në kohërat antike, duke filluar nga shekulli i VI p.e.s. me emrin SASON. Në vitin 1389 ishulli kaloi në zotërimin e Venedikut. Në 1815 së bashku me ishujt Joniane të Greqisë u pushtua nga Anglia. Gjatë periudhës së sundimit të Ali Pashë Tepelenës, fshati që ndodhej në ishull quhej Sebep dhe banorët e tij u dëbuan nga ky i fundit dhe migruan drejt brigjeve të Vlorës duke u vendosur në qytetin e Vlorës dhe në fshatin Zvërnec duke ndërruar dhe fenë. Vlen të përmendet ish kryebashkiaku I qytetit të Vlorës Ibrahim Abdullai i cili ishte pinjoll i familjes Noti, njëra prej familjeve të dëbuara nga ishulli.

Gjatë Luftërave Ballkanike, Greqia e pushtoi ishullin. Vendimet e Konferencës së Ambasadorëve në Londër, në vitin 1913 e detyruan atë që të tërhiqej nga Sazani. Gjatë Luftës së Parë Botërore në 1915 ishulli u pushtua nga Italia dhe një vit më vonë në 1916 nga Austro-Hungaria. Lufta e Vlorës në vitin 1920 bëri të mundur që Italianët të tërhiqeshin nga Vlora, por mbajtën ende nën sundim Sazanin, deri më 1943, kur Shqipëria u pushtua nga nazistët gjermanë.

Më 21 tetor 1944 ishulli u çlirua nga Ushtria Nacional Çlirimtare Shqiptare dhe që nga ajo kohë është pjesë e integritetit dhe sovranitetit të shtetit shqiptar. Gjatë periudhës së Luftës së Ftohtë, Sazani së bashku me bazën detare ushtarake të Pasha Limanit, në Orikum të Vlorës, u shndërrua në një ndër pikat kyçe të ushtrisë sovjetike dhe asaj shqiptare në Mesdhe.

Gjatë kësaj periudhe ishulli i Sazanit ka shërbyer si bazë ushtarake detare ku ishin vendosur kryesisht anijet katerasiluruese, artilieria bregdetare etj. Gjatë asaj periudhe ishulli ka qenë i banuar nga rreth 3 mijë banorë të cilët kryesisht ishin familjarë të oficerëve që shërbenin në ishull. Gjatë kësaj periudhe në ishull u ndërtuan 3600 bunkerë dhe 2840 qëndra zjarri.


Në Sazan gjenden varret e piratit ulqinak Haxhi Aliu dhe të birit të tij. Aty ka jetuar dhe shkrimtarja salentine Rina Durante.
Ishulli i Sazanit eshtë i pasur me atraksione dhe bukuri natyrore ku vlejnë të përmënden Gryka e Xhehenemit, Gjiri i Djallit, Gjiri i Japrakut, Gjiri i Shënkollës, Plazhi zallor i Admiralit etj. Në Sazan ndodhen dhe dy kisha, ajo e Shën Kollit dhe e Shën Mërisë si dhe një mur venecian. Atraksion turistik në këtë ishull janë edhe reliket e mbetura nga regjimi komunist.

Këtë vit, në bazë të një marrëveshjeje midis Ministrisë së Mbrojtjes dhe Ministrisë së Zhvillimit Ekonomik, Turizmit, Tregëtisë dhe Sipërmarrjes, ishulli i Sazanit do të jetë i hapur për vizitorë në periudhën 1 Maj – 15 Tetor 2017 dhe do të administrohet nga Bashkia Vlorë.

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK VlorëFotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK Vlorë

Fotografia e DRKK VlorëFotografia e DRKK Vlorë

Sazani det dhe mbetje te luftes se ftohte! Read More »

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com