Histori

Duro Shehu, vellai i ish kryeministrit shqiptar Mehmet Shehu ka ndare ne media përjetimet e trishta nga dita e mortit të të vëllait, vdekja e të cilit vijon të mbetet një nga ngjarjet më misterioze të regjimit komunist.

Ju ndodheshit jashtë shtetit kur vrau veten Mehmet Shehu?

Jo, kisha vetëm dy ditë që isha kthyer nga Austria.

Kuroheshit në Austri…

Kisha shkuar aty nga fundi i tetorit 1981. Pra, në kulmin e konfliktit midis Enverit dhe Mehmetit, që edhe pse i rezervohej opinionit, përflitej gjithkund në mjediset e zyrtarëve partiakë. E ndeva këtë edhe në Vjenë, madje që në takimin e parë me personelin e Ambasadës që më priti ftohtë. Acari i marrëdhënieve të tronditura në Tiranë kishte mbërritur edhe atje. Diplomatët, për natyrën e punës që kryejnë, me sa duket ishin njoftuar për këtë histori të pazakontë.

Se bëhej fjalë për përplasjen e numrit Një me numrin Dy të regjimit. Me ambasadorin Musin Kroi dhe sekretarin e parë të Ambasadës Engjëll Koloneci, pinjoll i familjes së Teki Kolonecit, krushkut të Enver Hoxhës, isha njohur dhe më parë dhe kisha pasur raporte të mira, po me sa duket këtë radhë ata ishin futur në njëlloj sikleti. E kuptoja shumë mirë pozicionin e tyre dhe mundohesha që të kisha kontakte sa më të pakta, jo vetëm për t’i ruajtur, por edhe për t’i shpëtuar syrit të njerëzve të Sigurimit, që më gjurmonin ngado nëpër Vjenë. Se të them të drejtën kam pasur jo pak provokime nga njerëzit e këtij kallëpi.

Ju kanë provokuar njerëzit e Sigurimit në Vjenë?

Ata më kanë gjurmuar këmba-këmbës gjatë gjithë kohës që qëndrova aty. Po nuk kanë munguar dhe provokimet nga sejmenët e tyre…

Kur thoni ju kanë provokuar, çfarë keni parasysh?

Më kanë ndodhur ngjarje nga më befasueset gjatë qëndrimit në Vjenë. Ngjarje që inicioheshin nga profesionistët e zbulimit sekret. Mjafton t’ju kujtoj një të tillë për të kuptuar sjelljen misterioze të këtyre njerëzve që dirigjoheshin nga zbulimi politik i Tiranës. Më 29 nëntor 1981, Ambasada jonë atje organizoi një pritje me rastin e festës së çlirimit. Si zakonisht, në të tilla evente ishin ftuar diplomatë të akredituar në Vjenë, miq të Shqipërisë dhe bashkëkombas që jetonin atje. Njëri nga punonjësit e Ambasadës më njoftoi dhe mua të merrja pjesë.

Fillimisht hezitova, por këmbëngulja e tjetrit më bindi dhe shkova. Shkova, por më doli ajo që nuk e prisja. Një çast, gjatë ceremonisë, teksa qëndroja me familjarët e personelit të Ambasadës, m’u drejtua një burrë shtatlartë me mustaqe. Si u përshëndetëm, më pyeti për Mehmetin. “Si e kemi Kryeministrin me shëndet, se kemi dëgjuar që ka qenë sëmurë?”. Aty për aty u mundova të dredhoja, duke i thënë se më kishte ngatërruar me ndonjë tjetër. “A s’jeni ju Duro Shehu, vëllai i Kryeministrit?!”, ma ktheu ai me një shqipe të pastër të dialektit kosovar. Mbeta ngushtë dhe nuk dija çfarë të bëja.

Në rrëmujë e sipër u largova pa rënë në sy. Tërë natën nuk e vura syrin në gjumë. Çfarë ishte ky kosovari që interesohej për shëndetin e Mehmetit. Të nesërmen pyeta një shok të Ambasadës se kush ishte ai kosovari që u takua me mua. Ai më tregoi se është një mik i mirë nga Kosova që kishte ardhur bashkë me vëllain nga Gjermania. Kjo ngjarje e papëlqyeshme më bëri që të kërkoja kthimin në Tiranë, mirëpo zyrtarët tanë atje më detyruan të vijoja kurimin. Ashtu bëra. Në Tiranë u ktheva më 15 dhjetor 1981. Gjatë gjithë udhëtimit jam ndjekur nga afër nga njerëzit e policisë sekrete…

Historia e pabesueshme e burrit nga Elbasani ka habitur jo vetëm qytetin, por edhe mjekësinë në tërësi.

Infoelbasani bën me dije se vajza e Veli Dikës u diagnostikua me leuçemi dhe mjekët nga dy shtete të ndryshme thanë se nuk kishte shpëtim, duke ia kthyer të dëshpëruar në shtëpi. Megjithatë ai tregon se pavarësisht goditjes së rëndë nuk u dorëzua. Veli Dika rrëfen se kur mjekët i hoqën shpresat ai filloi “betejën sipas mënyrës së tij”.

Dika tregon se kombinoi ilaçet që i dhanë mjekët me kurën popullore të produkteve të bletës dhe me besimin në Zot. Duket e pabesueshme por bëhet me dije se vajza u përmirësua , dhe brenda disa muajve sëmundja u largua nga ajo.

Që nga ajo ditë vajza nuk është dërguar tek asnjë mjek, madje as për analiza pasi ajo u bë shumë mirë. Sot është e martuar me fëmijë dhe vazhdon jetën me bashkëshortin e saj në Itali. Dika vazhdon të kujdeset për kosheret e mbetura, ndoshta në shenjë mirënjohjeje ndaj “mizës së bekuar” për të cilën thotë se është fiksimi i jetës së tij.

Dalin detaje të reja në lidhje me jetën e Ali Pashë Tepelenës.

Këto të dhëna janë publikuar në librin “Luani i Epirit”, i autorit grek Spiro Mela.

Detajet janë drithëruese dhe nxjerrin në pah anën e egër të Pashait. Brenda librit gjendet dhe një profil për Ali Pashën.

“Me kokë të madhe, ballë të lartë, vetulla të dendura, shikim depërtues dhe dinak, gojë të gjerë, që kur buzëqeshte ngrinin në vend të gjithë sa ishin rrotull tij, sepse me këtë buzëqeshje vuloste dënimin me vdekje të ndonjë armiku ose miku të tij të rrezikshëm”.

Dhe kishte çuar në vdekje kaq e kaq vetë, duke filluar që nga njerëzit e tyre të afërt, kokat e tyre mund të formonin një resht piramidash Keopsi. Fama mbresëlënëse e pasurisë së tij, fuqisë dhe lavdisë ishte e shtruar me kufoma të panumërta. Vriste për të hequr qafe një pengesë që i kishte dalë përpara që të fitonte një tribunë për t’u mbrojtur, për të trashëguar për të garantuar diçka që e kishte fituar.

Disa herë madje vetëm për t’u dëfryer. I patrembur si një luan. Dinak si një dhelpër, tinëzar si gjarpër, i shkathët si hienë, i etur për gjak si ujk, hakmarrës si deve, i durueshëm si gomar, i shpejtë dhe largpamës si shqiponjë, epshor si majmunët. Në haremin e vet kishte 300 femra.

Përparimtar si fisnikët e rinj dhe sfidues dhe paragjykues si një plakë, por edhe naiv që shpesh besonte lehtë, intrigantë pa miq dhe me dy fytyra. Ishte si një forcë natyrore e shqetësuar dhe vullkanike që tronditi nga themelet nga zotërimet europiane të qeverisë turke. Zbuloi pafuqinë e saj, pa dashje përgatiti revolucionin e grekëve dhe vetëm me aktivitetin e tij ndryshoi rrjedhën e historisë së tij në këtë rajon të botës.”

E kur u pyet përkthyesi i librit se çfarë e ka befasuar më shumë, thotë se:

“Ka shumë, një e re që ndesha gjatë përkthimit është se ai ka mbytur vajzën e tij dy vjeçe, që e kishte me Eminenë. E mbyti, sepse nuk donte vajzë. Një tjetër, që pati dashnore gruan e Aliut, por ka edhe të tjera si ajo që kur dogji Hormovën, e poqi në hell Çaush Priftin, të dashurin e nënës së tij, Hankos.

Masakrën e gjejmë në një fragment të librit. “U çoi fjalë hormovitëve që të shkonin tek ai dhe t’i përuleshin, por ata, të krishterë krenarë, me prijës Çaush Priftin, të dashurin e nënës së Aliut, iu përgjigjën:

– As babait tuaj nuk iu përulëm, as ty tani!

Aliu u shtir sikur i admironte për trimërinë e tyre, por ai, më mirë se kushdo tjetër, e dinte se hakmarrja është gjellë që hahet e ftohtë. La të kalonte njëfarë kohe dhe pastaj do t’i ftonte të dy palët që të shkonin në një manastir, në Tërbuq, të paarmatosur, për të zgjidhur në mënyrë paqësore divergjencat e tyre dhe për t’u bërë miq.

Porositi që të mos mungonte Çaush Prifti, miku i vjetër i shtëpisë. Pesëqind hormovitë ranë në grackë. U mblodhën në Oborrin e madh të manastirit…. Dhe filloi të përdorej pushka e jatagani. Aliu kërkonte Çaush Priftin, por ai nuk gjendej, kishte humbur. Më në fund e gjetën të fshehur në njërin prej qilarëve të manastirit.

– Ta shkoni në hell! – urdhëroi me të egër i biri i Hankos.

Dhe ndihmoi që ta shkonin në hell dhe ta piqnin në zjarr të ngadaltë. Pas kësaj, bashkë me asqerin e vet, niset dhe i drejtohet Hormovës, shkon në thikë gra dhe fëmijë….”

Një sasi prej rreth 60 mijë paund është sekuestruar në portin e Barit në Itali, raportojnë sot mediat lokale, pasi poseduesit e tyre nuk i kishin deklaruar në doganë.

Dy shqiptarët vinin nga Britani e Madhe dhe kishin si destinacion Shqipërinë me plotë 60.518 paund me vete.

Ata që zbuluan paratë e padeklaruara ishin zyrtarët e doganës së Barit në bashkëpunim me Guardia di Finanza-n. Sipas legjislacionit italian, dy shqiptarët, identiteti i të cilëve nuk bëhet i ditur, kanë pranuar të paguajnë një gjobë prej 6 mijë eurosh dhe kanë vijuar intenerarin.

Për Alban Prelvukajn kanë shkruar “Nju Jork Times”, “Forbes”, e shumë media të rëndësishme ndërkombëtare. Restorantet e tij janë në top listën e Nju Jorkut.

Në vijim, ndiqni historinë e djalit nga Plava dhe Gucia, i cili shkoi në Amerikë në moshën 17 vjeçare, 17 vite më parë dhe sot është bërë një sipërmarrës mjaft i zoti, një nga shqiptarët më të suksesshëm, që ka krijuar brendin e tij.

“Benjamin Stake House” rrjeti i restoranteve te vleresuar si me te miret ne New York disa here. Endrra amerikane e bere realitet nga Alban Prelvukaj.

Ai ka rrëfyer për “Pasdite në Top Channel” historinë e jashtëzakonshme:

“Sot kam 4 restorante në Nju Jork dhe në Tokio hapa të pestin në korrik të këtij viti. Jam shqiptari i parë me restorant në Japoni.
Është shumë i suksesshëm deri tani.

Nuk e kam pasur ëndërr Amerikën, por kur nisi lufta në Kosovë dhe gjendja ekonomike u vështirësua, vendosëm që të largoheshim”,

300 punërtorë i kam shqiptarë nga 550 në total.

Unë jam shumë i lidhur me komunitetin shqiptar, pasi dua që t’ia hap derën të rinjve, në mënyrë që të vazhdojnë jetën në Nju Jork.”

“Babain e kam humbur që ditën që kam lindur, në aksident, dëshira e tij ka qenë të bënte një festë që kisha lindur unë, duke u kthyer në Pejë autobusi ka rrëshqitur në borë se ka qenë koha shumë e keqe dhe fatkeqësisht nuk ka mundur të shpëtojë. Emrin Alban e kam trashëgim nga babai”, tha ai.