Histori

Edhe pse është viti 2018 në vendin tonë ka ende familje që dëshirojnë që fëmijët e tyre me patjetër të marrin partnerë të të njëjtit besim fetar. Edhe pse feja apelon për bashkim, shpesh keqinterpretimi i saj sjell probleme edhe në familje. Kjo është historia e trishtë e rrëfyer për “ShkodraNews”.

“Në jetën time kam besuar gjithmonë në Zot, kam munduar të sillem mirë, të dëgjoj dhe respektoj parimet e familjes.

Ama kjo gjë nuk është sërish e mjaftueshme për nënën e burrit tim.

Jam një 28-vjeçare nga Kopliku e martuar në Shkodër. Burri e kam njohur me dashuri që në shkollë.

Por ne të dy kemi fe të ndryshme. Familja e tij, më saktë vjehrra, nuk pranonte që ne të fejoheshim, sepse e donte nusen myslimane.

Por dashuria ime dhe e burrit e kaloi këtë pengesë, e pas shumë peripecish, ne ja dolëm të fejoheshim dhe të martoheshim.

Ama vjehrra nuk ma fal kurrë që unë nuk pranova të ndërroja fe kur u martova.

Jam vajzë e formuar dhe nuk kuptoj pse duhet të ndërroj fe në këtë moshë, kur ne të gjithë kemi një zot mbi kokë.

Pak se hoqa dorë nga ëndrra që kam patur të martohem në kishë. Por për vjehrrën time kjo është normale.

Që kur jam martuar nuk e shoh një ditë të qeshur. Më sheh tërë inat, si ha, si pastroj, çfarë bëj.

Për të unë nuk marr vesh si mbahet familja as shtëpia. Se ne katolikët për të jemi më modern.

Burri më thotë të mos ja vë shumë veshin, por më krijon shumë ankth dhe stres, aq sa as fëmijë s’po bëjmë dot edhe pse analizat na dalin mirë.

Burri nuk ka shumë qejf të ikim nga shtëpia, në fakt as unë. Se vjehrra ka çfarë ka, është nëna e djalit që dua.

Por nuk po di si ta bind që unë si edhe ajo besoj shumë, rëndësi ka të jemi në harmoni dhe ta duam njeri-tjetrin si një familje e vërtetë.

Çfarë më këshilloni? Nuk duam ta braktisim, por edhe kështu u bënë dy vite që s’më pranon dot dhe vetëm nerv ka në shtëpinë tonë…Faleminderit!”, shkruan ajo.

Në ambientet e Dhomës së Senatit Italian në Romë, Ambasada shqiptare në Vatikan ka publikuar për herë të parë lëtërkëmbimin e heroit tonë kombëtar Gjergj Kastrioti Skëndërbe me Papa Callisto i III.

Ky letërkëmbim i përbërë nga gjashtë letra është marrë nga arkivat e Selisë së Shenjtë në Vatikan dhe u prezantua për të promovuar Vitin Kombëtar të Gjergj Kastriotit në konferencën shkencore  “Rrënjët europiane të Shqipërisë së Gjergj Kastriota Skëndërbe”.

Gjatë jetës së tij, Gjergj Kastrioti Skëndërbeu vendosi marrëdhënie me tre Papa; Papa Nicola i V, Papa Callisto i III e Papa Pio i II.

Mjaft intensiv qe ky raport me Papa Callisto i III, i cili dhe pse me një papat të shkurtër vetëm 3 vjeçar për shkak të moshës së tij të thyer, organizoi një kryqëzatë kundër turqve që më 1453 kishin pushtuar Konstadinopojën.

Në gjashtë letrat e shkëmbyera mes Skëndërbeut e Papa Callisto i III, evidentohet roli i rëndësishëm e përpjekjet e heroit tonë kombëtar për të ndaluar avancimin e ushrisë turke në Europë.

Për këtë qëllim Papa Callisto i III e vlerësoi Gjergj Kastriotin Skëndërbe me titullin “Atleti i Krishtit”.

Kreu i misionit diplomatik shqiptar në Vatikna, znj, Majlinda Dodaj informoj se shumë shpejt ky letërkëmbim i rrallë do të shfaqet për publikun në një ekspozitë të veçantë që do të hapet në Romë.

Në konferencën shkencore të organizuar në Senatin italian morën pjesë Kardinali shqiptar Ernest Troshani, Peshkopi i kishës arbëreshe Imzot Donato Oliverio, i dërguari  i Ministrtit të Jashtëm të Vatikanit Pietro Karolin, pasardhësi i familjes së Kastrioëve në Itali. gazetari Loris Kastriota Skëndëbe. studiues shqiptarë e italianë si dhe përfaqësues nga 30 trupa diplomatike të akredituar pranë Selisë së Shenjtë.

Emri

Forma origjinale latine e mbiemrit, Castrioti (gjithashti si Castriothi in 1408),^[6] në historiografinë e sotme shqiptare paraqitet si Kastrioti, ndërsa emri i tij si Gjergj.^[1] Charles du Fresne (1610–1688), duke shkruar në latinisht, përdori Georgius Castriotus Scanderbegus në veprën e tij.^[7] C. C. Moorenë veprën biografike për Skënderbeun (1850) përdori Castriot.^[8] Mbiemeri rrjedh nga latinishtja castrum nëpërmjet fjalës greke κάστρο (shqip: kështjellë).^[9][10] Sipas Fan Nolit, mbiemri është një toponim, që rrjedh nga fshati Kastriot në Shqipërinë e sotme verilindore.^[11][12]

Osmanët i dhanë atij emrin اسکندر بگ, İskender bey ose İskender beğ, që do të thotë “zoti Skënder” ose “zoti Aleksandër”, që në gjuhën shqipe paraqitet si Skënderbej ose Skënderbeu.^[13] Në letrën e vitit 1450 dërguar Republikës së Reaguzës nga Skënderbeu, ai u nënshkrua si Скедерь бегь (“Skeder beg”), dhe në vitin 1459 si Скендьрь бегь(“Skender beg”).^[14] I latinizuar nga Barleti si Scanderbegi, ky emër është supozuar të ketë qenë një krahasim i aftësive ushtarake të Skënderbeut me ata të Aleksandrit të Madh.^[15]Në vitin 1463, emri i tij u shkrua në latinisht si Zorzi Castrioti.^[16][17]

Biografia

Skënderbeu

Gjergj Kastrioti ishte djali më i vogël i Gjon Kastriotit dhe i princeshës Vojsava, fëmija i fundit midis 4 djemve dhe 5 vajzave. Mendohet se lindi më 6 maj 1405 në Dibër. U mor peng si nizam pas thyerjes së të atit nga Sulltan Murati më 1421 dhe u dërgua në oborrin e Sulltanit në Adrianopojë. Atje, zgjuarsia dhe shkathtësia e quan Gjergjin në shkollën e sulltanit (içogllanëve) që përgatiste komandantë e nëpunës.

Natyra i kishte dhënë dhunti mendore e fizike. Atje mori emrin Iskënder (Aleksandër). Pas mbarimit të shkollës, Gjergj Kastrioti “(Skënderi)” kreu detyra ushtarake në Ballkan e në Azinë e Vogël, duke u dalluar për trimëri dhe për këtë arsye iu dha titulli bej që do të thotë princ ose fisnik pra Skënderbeg do të thotë Aleksandri princ ose fisnik. Ai nuk e harroi vendin e tij të dashur dhe priste me padurim rastin të kthehej në tokën që e lindi. Me vdekjen e të atit, ai shpresonte t’i zinte vendin, por në fakt sulltani e emëroi sanxhakbej jashtë tokave shqiptare.

Skënderbeu nuk hoqi dorë nga ideja për t’u kthyer në Shqipëri në fronin e të atit, deri në vitin 1443 kur ai u nis kundër Janosh Huniadit nën komandën e bejlerbeut të Rumelisë.

Më 3 nëntor 1443 në afërsi të Nishit, u ndeshën dy ushtritë. Ushtria osmane u shpartallua dhe u tërhoq në panik. Skënderbeu filloi të zbatonte planin e kryengritjes, së bashku me 300 kalorës shqiptarë e me të nipin Hamza Kastrioti, u kthye në Dibër, ku populli e priti si çlirimtar. Mori masa për përforcimin e rrugëve nga mund të vinin osmanët, dhe prej andej iu drejtua Krujës. Me një ferman të rremë shtiu në dorë qytetin e garnizonin dhe kështu më 28 nëntor 1443 u shpall rimëkëmbja e principatës së Kastriotëve. Mbi kështjellën e Krujës u ngrit flamuri me shkabën e zezë dykrenare i Kastriotëve.

Kryengritja u përhap shpejt në viset e tjera dhe feudalët e tjerë u ngritën gjithashtu. Gjatë dhjetorit, Shqipëria e Mesme dhe e Veriut u spastruan nga forcat osmane, u çliruan njëra pas tjetrës kështjellat e kësaj zone. Skënderbeu ishte organizatori i Kuvendit të Arbërit, në të cilin u zgjodh si prijës i Lidhjes Shqiptare të Lezhës. Ai u martua me të bijën e Gjergj Arianitit me Donika Arianitin për të forcuar lidhjet e tij me principatat e tjera.

Në janar të vitit 1468 Skënderbeu u sëmur gjatë zhvillimit të një Kuvendi të thirrur nga ai, në të cilin ishin të ftuar të gjithë princat shqiptarë. Vdiq me 17 janar 1468 në Lezhë. I mbuluar me lavdi, ai u varros në Lezhë. Shqiptarët humbën prijësin e lavdishëm që i udhëhoqi për 25 vjet rresht. E shoqja me të birin emigruan, sikurse edhe një pjesë e parisë shqiptare, për në Itali. Rreth përkrenares ekziston ideja se e ka mbajtur për nder të Pirros së Epirit, pasi edhe ai ka mbajtur po të njëjtën përkrenare.

Periudha më e hershme e zhvillimit të shoqërisë primitive njihet arkeologjikisht me emrin e paleolitit (nga greqishtja palaios – i vjetër, lithos – gur) dhe përfshin periudhën afërsisht nga 1 500 000 deri në 10 000 vjet më parë. Kjo epokë ndahet nga ana e saj në paleolit të ulët, të mesëm dhe të lartë.

Në vendin tonë nuk janë zbuluar mbeturina kulturore nga paleoliti i ulët, që zë një pjesë të madhe të epokës së pleistocenit e vjen deri në kohën e vërshimit të akullnajave Riss.

Gjurmët më të hershme të qenies së njeriut në territorin e Shqipërisë shfaqen në periudhën musteriane, që i përket paleolitit të mesëm. Gjurme te Prena Sweet, Flore & moter Flore. (100 000-30 000 vjet më parë). Këto përfaqësohen nga vegla prej stralli të punuara mirë, me forma tipike musteriane, të cilat i kanë shërbyer njeriut primitiv për procese të ndryshme pune që lidheshin drejtpërdrejt me sigurimin e ushqimit të tij të përditshëm. Të tilla vegla, si prefëse, kruese, gërryese, etj., janë gjetur, deri më sot, në stacionin prehistorik të Xarës në rrethin e Sarandës, në stacionin e Kryegjatës, në afërsi të Apolonisë (Fier) dhe në stacionin e Gajtanit në rrethin e Shkodrës. Nga format dhe përmasat e tyre të vogla këto vegla ngjasojnë mjaft me veglat e strallit të zbuluara në depozitimet musteriane të krahinave fqinje të Greqisë Veriore, të Thesalisë, të Malit të Zi etj.

Tipi fizik i njeriut në këtë kohë ishte ai i neandertalit . Në procesin e antropogjenezës ky tip paraqet një hallkë më të zhvilluar në krahasim me pitekantropin e paleolitit të ulët.

Dyndja nga veriu në jug e akullimit të periudhës gjeologjike Riss bëri që edhe në vendin tonë klima të pësojë ndryshime të mëdha. Në malet e larta të Shqipërisë u formuan akuj të përhershëm, që zbritën deri në lartësinë 1 000 m mbi nivelin e detit. Si pasojë e këtyre ndryshimeve klimatike ndryshoi dhe fauna e flora e vendit. Nga kafshët e vjetra qëndruan vetëm ato që mundën ta përballonin të ftohtit. Krahas tyre u shfaqën dhe kafshët karakteristike vetëm për kushtet e klimës së ftohtë. Të tilla ishin mamuthi, rinoceronti leshtor, bizoni, dreri i veriut, ariu i shpellës, hiena e shpellës, dhia e egër etj.

Të ftohtët ndikoi edhe në mënyrën e jetesës. Në luftën për të përballuar vështirësitë klimatike dhe për të mbijetuar, njeriu i kësaj kohe bëri hapa të rëndësishëm drejt përparimit; u strehua në shpella pasi triumfoi në luftën për jetë a vdekje me kafshët e egra që i kishin zënë që më përpara këto vend-strehime natyrore. U vesh duke shfrytëzuar lëkurët e kafshëve, mësoi të ndezë vetë zjarrin, të cilin e përdori me sukses kundër të ftohtit dhe bishave të egra, por sidomos për të përmirësuar strukturën e ushqimit, duke përdorur gjerësisht mishin e pjekur, i cili luajti një rol të madh në përmirësimin e mëtejshëm biologjik të tij. Zjarri qe një arritje shumë e rëndësishme për kohën, sepse i dha njeriut për të parën herë zotërimin mbi një fuqi të caktuar të natyrës, që e ndau atë përfundimisht nga bota e kafshëve.

Banorët e paleolitit të mesëm jetonin me prodhimet, që i gjenin të gatshme në natyrë dhe sidomos me gjueti, e cila përbënte edhe drejtimin kryesor të veprimtarisë së neandertalasve. Me mbledhjen e frutave dhe të zhardhokëve, me ruajtjen e zjarrit, me rritjen e fëmijëve, me përgatitjen e lëkurës për veshje, etj., merrej gruaja, ndërsa burri dilte për gjah ose merrej me përgatitjen e veglave të punës dhe të armëve. Gjuetia e kafshëve të mëdha, në kushtet e nivelit të atëhershëm, primitiv të veglave të punës, mund të bëhej vetëm në mënyrë kolektive. Në këto rrethana ajo ndihmoi shumë në forcimin e lidhjeve të brendshme midis anëtarëve të grupeve dhe së bashku me krijimin e lidhjeve të gjakut shpuri në organizimin e bashkësisë primitive.

I ftuar sot në rubrikën “Ka një mesazh për ty” ishte Leonardi, një djalë i ri i cili kishte marrë rrugën e keqe dhe kishte përfunduar në burg në moshë të re, vetëm 16 vjeç.

“Fëmijëria ime ka qenë e vështirë. Prindërit e mi u ndanë kur isha 5 vjeç dhe u bashkuan kur isha 11 vjeç. Kishim shumë probleme në familje. Në moshën 13-vjeçare fillova duhanin dhe pas 1 viti fillova të merrja drogë. Mami më fliste, qante kur vonohesha, shokët e klasës më përbuznin sepse vija nga një familje e varfër. Kishte raste ushtronin dhunë. Iu futa rrugës së keqe që ata të më kishin frikë.

Drogën e siguroja nga shoqëria e keqe që kisha gjetur. Prindërit nuk me jepnin para dhe u detyrova t’i futesha vjedhjes. Kishim bërë plan me një shok të vidhnim një celular në një dyqan. U futëm e morëm celularin dhe zotëria e dyqanit më ndoqi me vrap. Ai kishte lajmëruar policinë. Policët më kapën. Më çuan në burgun e Kavajës.Qëndrova aty 3 javë. Veten nuk e doja më. Në ate moshe duhet te isha prane familjes dhe ne bankat e shkolles, jo ne qelite e burgut.

Ishte si ferr. Në dhomën time ishte njëri që u mbante si më i forti. Ishte kapo. Unë refuzoja ta ndiqja nga pas. Ai më tha brenda javës do vdesësh. M’u prenë këmbët dhe duart, por nuk e dhashë veten. Ai mbante thikë dhe unë flija me frikë. Ditën e 4 dolëm në ajrim. Sektori kishin bërë plan të më rrihnin keq. Më rrahën barbarisht. Në atë moment i thashë vetes s’dua të shoh as armikun këtu. I thashë drejtorit të burgut të më largonin në sektor tjetër.

Aty plaste sherri ‘Pse më pse, pse të pash’. Roja bënte një sy qorr e një vesh shurdh. Dola nga burgu, paguajta 10-fishin e vlerës së telefonit që vodha dhe gjykata e Apelit me dha punë me shërbim publik, pastroja Amfiteatrin e Durrësit. Kur isha në burg mami më vinte me takonte. Më thoshte te ndryshoja dhe te behesha burre.

Mua me ndryshoi fakti qe familja ime nuk ka faj qe te mos i ze gjumi naten nga frika se une mos kisha vdekur. E kam thirrur mamin sot per t’i thënë që jam penduar dhe kam ndryshuar”, tregoi Leonardi, shkruan Xing.al

Mami i Leonardit pranon ftesën dhe vjen tek “E diela shqiptare”. Sapo sheh Leonardin në ekran, ajo e quan “Mistres”.

“Të kam thirrur që të të them se nuk do jem më mistres, por do jem ai që do e nderoj familjen. Faleminderit që më ke qëndruar pranë. E di që je sëmurë me hernie diskale kështu që ti nuk ke për të punuar më. Ka ardhur koha të kujdesem unë për familjen”, tha Leonardi ndërsa e ëma tha se shpreson që Leonardi ta mbajë fjalën pasi ka vuajtur shumë prej tij./Xing.al

48-vjeçarja He Ksioping ka dalë para autoriteteve kineze dhe ka pranuar se kishte rrëmbyer djalin e punëdhënësve të saj 26 vite më parë kur ajo punonte si dado e familjes.

Ajo e kishte rritur të voglin si djalin e saj dhe e kishte kryer krimin pas një shoku psikologjik.

He kishte humbur menjëherë pas lindjes dy djemtë e saj dhe si bashkëfshatarët e saj e kishin këshilluar që duhej të rriste një fëmijë të huaj për të zëvendësuar humbjen e bijve të saj.

Gruaja kishte nisur punë si dado dhe kishte rrëmbyer djaloshin e vogël 1-vjeçar e më pas i kishte dhënë atij emrin e një prej djemve të saj të vdekur.

Tashmë 27 vjeç, djali i rrëmbyer e ka të vështirë të besojë historinë dhe e mendon të gjithën si gënjeshtër.

Ajo ka deklaruar:

Kam bërë gjëra të tmerrshme. Por e kam rritur sikur të ishte djali im biologjik dhe gjithmonë e kam trajtuar si të tillë, ashtu siç edhe ai më trajtonte mua si nëna e tij biologjike.”
Policia është duke bërë të pamundurën për të gjetur prindërit e tij biologjikë, megjithëse pas rrëmbimit askush nuk ishte interesuar ta kërkonte atë.

Kjo histori dashurie është me të vërtetë mahnitëse. Dashuria e Kelcie dhe Larry për njëri-tjetrin filloi në shkollë të mesme.
Larry ishte një lojtar i njohur futbolli dhe Kelcie ishte tifozja e saj më e flaktë. Ajo ishte aty për të në të gjitha ndeshjet dhe e përkrahu atë edhe kur ishte larg saj, transmeton Gazeta Express.

Në mars të vitit 2010, Larry ia tregoi motrës së Kelcie unazën me të cilën ai do t’i propozonte Kelcie javën që do vinte, përderisa ishte në pushime me familje.

Për fat të keq, Larry nuk e pati kurrë atë mundësi pasi u godit nga një shofer i dehur po atë natë, gjë që e la në komë për disa muaj.

Ishte një rrugë e gjatë e shërimit për Larry-n, pasi jeta e tij nuk do të ishte kurrë e njëjtë. Por një gjë kurrë nuk ndryshoi – personi që ishte pranë tij, Kelcie!

Videoja më poshtë tregon momentin e pabesueshëm kur Larry, pas tri vitesh shërim, më në fund i propozon Kelcie… me të njëjtën unazë që e kishte më parë.

Kjo është me të vërtetë prekëse! Shikojeni videon më poshtë:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=a5a4gLUTBxE]