Aleks Leonidha Leka lindi ne Dukat ne nje familje me ndjenja atdhetare. Nuk mund te vazhdonte me tej shkollen vec fillores ne fshat. Kishte qejf te behej blektor e sidomos te vinte me dhi.
E priti me zemerim pushtimin fashist te 7 Prillit 1939. Kishte shume urrejtje per pushtuesit.
Aktivizohet ne ceten territorialete fshatit qysh me krijimin e saj me 1943. Duhej te largohej nga fshati sepse ndiqej ngaqe kishte rrahur e carmatosur tre italiane ne Qafen e Gerxhines sepse dhite e tij kishin pluhurosur zoterinjte pushtues.
U lidh me nje partizan nga Elbasani dhe kaloi ne Cermenikë e u rreshtua partizan ne brigaden e VI-te. Ne nje prleshje me nazistet gjermane ne Ohër te Maqedonisë vritet ne Qershor 1944.
Njoftimin e vrasjes me nje leter e dergon ne Dukat komandanti i Brigades se VI, Fehti Smokthina. Prinderit e Aleksit, xha Leonidha dhe nënë Mara edhe pse pleq qëndruan të fortë si gjithë prindërit e dëshmorëve të tjerë por u helmuan shumë për vrasjen e Aleksit.
Kur Aleksi doli partizan, e shoqja sapo kishte lindur një fëmijë dhe ia kishin vënë emrin Lefter. Me kujdesin e veçantë të gjyshërve dhe të xhaxhallarevë Lefteri u rrit, mbaroi edhe shkollën e mesme industriale pa shkëputje nga puna në degën mekanike.U martua, dhe bëri dy fëmije por aksidentalisht më 1981 u vra me eskavator dhe vdiq.
Aleks Leka u shpall dëshmor me vendimin nr 97 datë 22.09.1972.
Një histori e dhimbshme deri në palcë, dy motra që kërkojnë të vërtetën për vëllain e vrarë në shkurt të 1990, dhe fotografi makabre të vrasjes së tyre në kufi që botohen për herë të parë.
Eshtë historia e Ilirian Zarit, zemra e të cilit ka pushuar si sot 28 vite më parë, “I vrarë barbarisht nga ushtarët vigjilentë të sistemit komunist”, kujton motra e tij, Jeni Zari.
Jeni Zari pas 28 vjetësh ka zbuluar fotot në mal, me vëllain e shtrirë së bashku me dy persona të tjerë, ndërkohë që nga kqyrja e vendit të ngjarjes, janë hetuesit e komunizmit të asaj kohe, “me duar në xhepa” thotë Jeni, “gjatë përpilimit të dokumentacionit” që duhej dërguar Ministrisë së Mbrojtjes në Tiranë.
“Trupi i vëllait tim është lënë gjithë natën deri të nesërmen në vendin e ngjarjes derisa të vinin eksperët të shtjellonin këtë ndodhi në majë të malit. Pra vrasja është bërë në 12.00 të natës të datës 2 duke hyrë 3 shkurti I vitit 1990”, thotë Jeni Zari.
Motra, e cila sot pas 28 vitesh kërkon drejtësi, thotë se historia e Ilirian Zarit nuk është gjykuar dhe familjes nuk iu dha trupi I tij, “por u hodh në një gropë provizore mali”. “Pra, familjes nuk iu tha që e kemi vrarë” kujton e motra.
Jeni Zari kujton se në fillim të viteve ’90 familja e saj provoi shkopin e gomës. “Deri më sot, askush nuk e dinte këtë histori. Por u mbyll me dosjen e famshme TOP SEKRET ngaqë e kishin zhdukur tim vëlla pa lënë gjurmë. Im vëlla, ishte ndër të parët që mori guximin të çante kufirin, pra shkëndija e parë e demokracisë, që mësa duket e paska ndjerë që këtij sistemi duhet ti vinte fundi. Por fatkeqësisht, askund në media nuk njihet emri i tij si djalë guximtar e fisnik, një nga Martirët e parë të kryeqytetit”, thotë Jeni Zari.
Ajo tregon se vetë së bashku me motrën u larguan nga vendi. Por prindërit e tyre, nëna dhe babai, kanë “gjetur ngushëllim në ditaret e tyre, duke shkruar cdo ditë si e kanë përjetuar dhe sesi kanë rrjedhur ngjarjet”.
“Derisa kanë gjetur të birin dhe e ka zhvarrosur me duart e saja duke mos lënë pas edhe ndihmën dhe mbështetjen e ngushtë të familjes së saj dhe të babait”, kujton Jeni Zari.
“Nëna jonë me lot e me oiii, të qarat e saj nëpër mallet me dëborë ditë e netë, duke kërkuar të birin dhe rënkimet me ditë, muaj, e vite, e bënë gjys njeriu. Sigurimin e kemi pasur gjithë kohën në shtëpi, duke plackitur e kontrolluar garderobën e tim vëllai e tonën si vajza, deri tek djegia e të gjithë pikturave të tij, penelave e bojrave e korinizat, e deri tek librat që përfunduan para pallatit në zjarr të madh. Komshijtë pas perdeve shihnin me lot në sy, pa e ditur ende se cpo ndodhte me komshinjtë për të cilët kishin një respect të vecantë”, kujton e motra.
“Im atë, burrë zotëri që kish respekt një Tiranë e tërë, u thinj Brenda natës e nuk e njihnim të nesërmen nëse ishte ai apo dikush tjetër. Nuk e ngriti më kokën e të buzëqeshte derisa u nda nga kjo jetë. Nuk i hynte asgjë në sy, vec kujtonte djalin e mirë që kishte vetëm një ëndërr: të shikonte muzeumet e botës, e të takonte Da Vincin, Rembrantin, Gojen, Cezanne, Vermmer, Monet, Renoir…e lista vazhdon pa fund” thotë e motra, duke treguar se Ilirian Zari, ka qenë një nxënës i shkëlqyer.
“Ëndrra e një artisti, e një poligloti, e një nxënësi I cili që në shkollën fillore e deri më tej nuk njihte nota të tjera vetëm 10-ta me yll e fletë lavdërimi, djali që vetëm buzëqeshte e ndihmonte cdo të moshuar që shihte rrugës, cdo fëmijë të vogël të rreckosur që shikonte nëpër rrugët e Tiranës atje ku punonte në Kinostudion “Shqipëria e re”, që priste radhën ti hapej vendi I punës si piktor…kjo ëndërr nuk u realizua…Një ditë papritur e pa kujtuar, I riu inteligjent humbi durimin dhe mori mallet, atje ku ëndrra e tij u bashkua me qiellin e parajsën e përjetshme” shkruan Jera Zari.
Në dokumentet që ka gjetur e zbuluar, ka publikuar dhe një listë me shumë djem të tjerë të vrarë në kufi në vitin 1990.
“I bëj thirrje të gjithë familjeve e nënave të shumtë të viktimave, (lista e të vrarëve me dokument), ti kërkojmë qeverisë në fuqi, për të cilën kanë votuar, tu kthehet nderi dhe respekti që meritojnë Martirët e vrarë në kufi, si dhe të mbështetin këto familje që e vuajtën në kurriz këtë akt cjerrëzor që ju la ish-sistemi komunist. Ata nuk vranë vetëm një individ, por thyen zemra NENE e mijëra zemra të shoqërisë. Shpresoj të na dëgjohet thirrja, për të pasur muzeumin për këto viktima, shprehet motra e Ilirian Zarit, të vrarë në tentativën për të kaluar kufirin në vitin 1990.
Jera Zari thotë se ditarët e të ëmës do t’I botojë shumë shpejt, në mënyrë që këto ngjarje tragjike, të mos fshihen nga memorja e këtij kombi.
Pas shpalljes mbret të Ahmet Zogut në 1928, vendi filloi të merrte një tjetër zhvillim, për shkak edhe të fondeve dhe huave italiane si dhe lidhjes së ngushtë me këtë shtet.
Me fillimin e viteve ’30 filloi të zhvillohej ekonomia, dhe një ndër qytetet që po merrte hov në këtë fushë ishte Durrësi. Qyteti bregdetar përveçse u pajis me hotele, restorante, kinema me filma të huaj etj., do të kishte edhe shtëpi publike legale dhe ilegale.
Profesor Xhevdet Beja ose Xhoda sot 85 vjec, durrsak i hershëm, ka rrëfyer me hollësi Durrësin e atyre e viteve.
Sipas tij, në ato vite edhe mentaliteti i durrsakëve u europianizua dhe kjo falë shkëmbimeve ekonomike dhe kulturore me vendet e huaja kryesisht me Italinë.
Të rinjtë që studionin në Itali por edhe filmat e huaj ndikonin në mënyrën e sjelljes së rinisë të asaj kohe.
Xhevdet Beja ka treguar për Shqiptarja.com:
Unë në atë kohë kam qenë fare i ri, djalë 15 apo 16 vjeç, por i ruaj të freskëta kujtimet e kohës së Italisë që solli një zhvillim të madh ekonomik ,social dhe kulturor. Shkoja pothuajse çdo pas dite në kinema dhe shikoja me shokët e mij jo vetëm yjet e kinematografisë italiane, por edhe ato të Hollivudit. Të rinjtë e Durrësit nisën të visheshin e të kriheshin sipas modës së asaj kohe. Me kostume dopio pet me shami ne xhep dhe me borsalino në kokë.Të tjerë nisën të mbanin mustaqe spic dhe të lyenin flokët me brilantinë që sot rinia e quan xhel.
Shtëpitë publike të hapura në këto vite ishin padyshim një civilizim të madh për kohën. Imagjinoni ndryshimin, nga gratë me perce te shtëpitë publike që kishin një frekuentim të madh. Ligji i Zogut i lejonte.. U ngritën tri bordello apo shtëpi publike me dokumenta të rregullta, pronarët e të cilave paguanin detyrimet tatimore dhe respektonin të gjitha rregullat higjeno-sanitare ku padyshim më i rëndësishëm ishte vizita mjekësore e vajzave që shërbenin në këtë sektor. Ndërkohë në Durrës funksiononin edhe katër shtëpi të tjera ilegale. Pronarët e tyre kishin marrë licencat për hotele dhe restorante dhe fshehtazi kishin punësuar edhe vajza. Në fillim kishte paragjykime. .
Prindërit mundoheshin që të pengonin djemtë e tyre që të mos i frekuentonin shtëpitë publike se ky ishte turp. Ndërsa gratë që kishin burra sarhoshë apo qeflinj, që pinin raki,luanin bixhoz dhe ju pëlqente një jetë e tillë, përpiqeshin që ti bindnin ata që të mos hynin në gjynah e të shkonin me ato zuskat.
Por kjo zgjati për pak kohë pasi shtëpitë publike funksionuan jo vetëm në vitet ’30 por edhe gjatë luftës. Frekuentimi ishte i padiskutueshëm. Vetëm pas përfundimit të luftës dhe pushtetin e morën komunistët,shtëpitë publike pushuan së ekzistuari pasi nuk përputheshin gjoja me moralin e tyre.
Njëra prej shtëpive publike u krijua nga Flora Samuel. Ajo ishte një zonjë hijerëndë që erdhi në Durrës nga jashtë vendit. Në vitin 1934, Flora hapi një pension- tavernë e që pas pak vitesh mori edhe licencë për shtëpi publike.
Flora Samuel kishte në dispozicion të shtëpisë publike pesë vajza me kombësi italiane dhe greke. Kishte edhe një shqiptare që ishte më e bukura .Atë e quanin Lefteri. Ajo kur ecte rrugës ishte e veshur shumë bukur dhe përdridhej dhe bënte naze. Djemtë e rinj çmendeshin pas saj. I patën bërë edhe një këngë që edhe sot interpretohet nëpër dasma,kryesisht në Shqipërinë e Mesme.
Lefteria kishte edhe cmimin më të lartë ndër të gjitha vajzat. Për të vinin nga Tirana dhe Kavaja pasi bukuria e saj kishte marrë nam. Gjithashtu në Durrës funksiononte shtëpia publike “Flora”.
Ajo ishte një ndërtesë 2 katëshe që ndodhej në krahun e djathtë të rrugës që të shpie në Spitallë. Kjo shtëpi publike ishte në pronësi të Dik Cërloit, qytetar durrsak. Shtëpinë e mbaj mend si një vend të qetë, pa zhurmë dhe pa muzikë. Ajo frekuentohej kryesisht pas dite.
Tjetër shtëpi publike ishte ajo në që ndodhej në Rrugën “ Monun”. Ajo ishte në pronësi të italianit Augusto Canova. Menaxhere e kësaj shtëpie ishte malazezja Zoica. Ajo kishte një trup të madh dhe ishte tepër e rreptë. Vajzat që ushtronin profesionin në këto shtëpi kontrolloheshin në mënyrë sistematike nga mjekët.
Ndërkohë biznesmenë të tjerë,ndërtuan hotele dhe restorante në zonën e plazhit dhe morën masa dhe futën në punë edhe vajzat. Plazhi nisi të frekuentohej shumë në ato vite.
Shtëpitë publike njohën frekuentim të madh në atë kohë. Ishin kryesisht djem të rinj, jo vetëm nga Durrësi, por edhe nga Tirana,Kavaja etj.qytete si dhe shtetas të huaj me punë në vendin tonë,ata që frekuentonin shtëpitë publike.
Një grua beson se puna e saj si prostitutë e ka bërë atë një nënë më të mirë.
Elle Stanger, 31 vjeçe, shpesh i referohet vetes si një “terapiste e brendshëm e palicencuar”.
Punëtorja e seksit dhe shkrimtarja rreth seksit nga Oregoni, SHBA, injoron çdo prindër gjykues në portat e shkollës dhe është jashtëzakonisht krenare për karrierën e saj.
Në fakt, ajo është e bindur se puna e saj e ka bërë atë një prind më të mirë për vajzën e saj pesëvjeçare.
“Ndjehem sikur fakti që jam punëtore seksi më bën një nënë më të mire…Sepse kam zhvilluar një ndjenjë më të madhe të ndjeshmërisë. Kjo do të thotë se jam përgjegjëse për të bërë një qenie njerëzore që është më e mirë për botën.
Ajo do të jetë shumë më e sigurtë për botën rreth saj. Unë i thoja vajzës time që kur ajo ishte 3 vjeçe, që mami kërcen, bisedon me njerëzit dhe tregon shaka për para.
Mendoj se njerëzit nuk kanë besim se unë mund të rris një fëmijë në një mjedis edukues, të sigurt dhe të strukturuar, sepse ata po projektojnë frikën e tyre për mua.
Kur jam nënë, jam nënë, kur jam në botën e të rriturve që punoj, këto dy gjëra nuk mbivendosen”, tha ajo.
Elle aktualisht punon në Lucky Devil Lounge, në Portland.
Ajo thotë se me punën që bën i njeh aq mirë meshkujt dhe këta të fundit gjejnë qetësi dhe shërim shpirtëror tek ajo, teksa i bësojne edhe sekretet më të fshehta të shpirtit.
Më herët, Elle donte të bëhej një oficere policie dhe të përfundonte një diplomë në kriminologji, por ajo “ndërpreu besimin në sistemin e drejtësisë penale kur mësoi më shumë për botën”.
Ajo u fut në industrinë e seksit sepse “ajo ndjeu se kjo ishte një metodë më e dhembshur për të bashkëvepruar me botën rreth saj”.
Elle është një shkrimtare dhe ka faqen e saj të internetit, Stripper Writer.
Në Gjykatën e Krimeve të Rënda në Bruksel ka nisur të mërkurën prezantimi i akuzave në lidhje me vrasjen e studentit shqiptar 22 vjeçar, Xhuliano Brahimllari, ngjarje e ndodhur verën e vitit 2015.
Nën akuzë janë dy persona, miq të shqiptarit, përkatësisht Vincent Debruycker dhe Denis Nikolovska, të cilët akuzohen për vrasje me paramendim dhe të qëllimshme.
“Vincent De Bruycker shkoi vetëm më 4 qershor 2015 tek Brico Basilix. Ai ka blerë pajisje në vlerën e rreth 80 eurove, duke përfshirë një sharrë hekuri, kasetë, një maskë pluhuri, syze mbrojtëse dhe sende të tjera“, thuhet në dosjen hetimore.
“Ne gjithashtu kemi gjetur në portofolin e tij gjatë arrestimit më 25 qershor, 2015, një listë të shkruar me dorë të emrave të”zbardhur”,” dritare “,” kanavacë “,” kasetë “,” thes “dhe”fitil “. Gjithashtu u vu re se kur Vincent De Bruycker ndodhej në Brico, telefoni i tij celular ishte në kontakt të përhershëm me Denis Nikolovska. Kishte rreth 20 shkëmbime SMS mes tyre“, thanë hetuesit.
Debruycker dhe Nikolovska duhet të përgjigjen për vrasjen e Brahimllarit,, i cili ishte student i drejtësisë në universitet dhe ka jetuar në Forest.
Në fillim të qershorit të vitit 2015, zhdukja e Xhulianos ishte raportuar nga të afërmit dhe më pas, policia federale shpërndau njoftimin për gjetjen e tij.
Më 9 qershor 2015, trungu i zbërthyer i një trupi njerëzor u zbulua nga punëtorët komunalë në kufirin midis Jette dhe Wemmel. Shpejt, policia kuptoi se ishte Xhuliano, bazuar në një tatuazh. Pjesë të tjera të trupit të viktimës u gjetën më vonë në vende të tjera.
Hetimi u përshkallëzua tek Vincent De Bruycker dhe Denis Nikolovska, miq të viktimës, bazuar në përgjimet telefonike. Ata u arrestuan në qershor dhe korrik 2015. Sipas hetimeve, të dy burrat kishin planifikuar disa ditë më parë për të vrarë Xhuliano Brahimllari dhe më pas për ta prerë atë, për shkak se kishin blerë pajisje të ndryshme, si hanxhar, etj, të cilat u gjetën në banesën ku ndodhi krimi.
Sipas të pandehurit, Xhuliano Brahimllari u vra me hanxharë, ndërsa ishte ulur në shtrat në apartamentin me qira nga Vincent de Bruycker, në Koekelberg. Të dy të akuzuarit dhe viktima kishin një plantacion kanabisi atje.
Ata kishin shitur substancën e kultivuar në mënyrë të paligjshme duke marrë përfitime të mëdha, të cilat u ndanë më pas midis tyre.
Por, Vincent Debruycker dhe Denis Nikolovska akuzojnë njëra-tjetrën si autor që i shkaktuan vdekjen 22 vjeçarit natën midis 06-07 qershorit 2015.
Megjithatë, ata kanë pranuar se kanë copëtuar trupin dhe e kanë shpërndarë më pas në vende të ndryshme si në Bruksel dhe Flemisht Brabant.
Një adoleshent, i cili përdhunoi një vajzë të re nën kërcënimin e armës në shtëpinë e saj, është burgosur për 15 vjet.
Aquib Ahmed, 19 vjeç, trokiti në dritaren e shtëpisë së viktimës së tij në orët e para të 1 prillit të vitit të kaluar, u tha në gjykatë.
Kur ajo hapi dritaren pa Ahmed-in, atëherë 18 vjeç, i cili u fut në banesë, i vuri armën në kokë babait të viktimës së tij, duke i thënë atij të shkonte dhe të shtrihej në shtratin e tij.
Gjykata Sheffield Crown Court në South Yorks, dëgjoi se i riu pasi neutralizoi babait e vajzës duke e çuar atë në dhomën e tij të gjumit, Ahmed-i pastaj vendosi armën në ballin e saj dhe e përdhunoi.
Pasi Ahmed-i përdhunoi 25-vjeçaren, ai u largua për tek bashkëpunëtori i tij, i cili po priste pas një xhamie.
Ahmed u largua dhe miku i tij – atëherë vetëm 15 vjeç – e përdhunoi të renë pas xhamisë.
Gjykata tha se i riu, emri i të cilit nuk është publikuar, e çoi më pas vajzën në një rrugicë ku e përdhunoi për herë të dytë.
Prokurori tha: “Kur ai mbaroi me të, i tha asaj të shkonte në shtëpi”.
Vajza e re u përdhunua edhe njëherë nga Ahmed-i, i cili para se të largohej i tha: “Mos i thoni policisë, sepse nëse bëni, do të kthehem për të të hedhur trutë në erë”.
Vajza tha tha se krimi kishte shkatërruar marrëdhënien e saj me të atin e nuk mund t’i besonte më meshkujve.
Ahmed-i dhe djali tjetër u deklaruan fajtorë për akuzat e përdhunimit dhe posedimit të një arme zjarri.
I pandehuri i dytë, tani 16 vjeç, u burgos për gjashtë vjet.
Gjiri i Anglezit Një nga perlat e plazheve të jugut është edhe Gjiri i Anglezit në Karaburun. Pak kush e di që emri i gjirit u vendos nga banorët për shkak se vendi u përdor nga një Major Britanik për të sjellë armë dhe ndihma për luftëtarët shqiptarë. Ky major britanik ishte një aktor, që pas lufte do të kthehej në një nga ikonat e Hollivudit.
Sir Anthony Quayle njihet pak nga shqiptarët. Ose më saktë ndihet prej ekranit. Në filmin e mirënjohur Lorenci i Arabisë, ai luan rolin e kolegut të protagonistit. Quayle u kthye në një nga aktorët më të njohur në SHBA dhe Europë, si në film ashtu edhe në teatër. Por në rininë e tij, ai vendosi të ishte vullnetar në luftë. Iu bashkua misioneve sekrete të SOE dhe do të urdhërohej të shërbente në Shqipëri. Në vitin 1943, Quayle do të ngrinte shtabin e tij ushtarak në fshatin e Dukatit ku do të kalonte afërsisht 1 vit të jetës së tij, mes jetës në kushte të vështira në kasollet e barinjve dhe i kërcënuar për jetën nga gjermanët.
Puna në Shqipëri i dha mundësinë për karrierë ushtarake në Shqipëri dhe mori gradën Major. Ai kishte me vete edhe disa ndihmësa dhe oficerë të tjerë britanik. Më pas iu bashkua edhe një mision amerikan si dhe mjaft dezertorë italianë, mes tyre edhe një gjeneral, Infante. Majori Britanik ka lënë disa raporte mjaft interesante për jetën e tij në Dukat si dhe shkroi dy libra për eksperiencën e tij shqiptare, “8 orë larg Anglisë” dhe “Koha për të folur”. I pari u botua që në vitin 45 dhe tjetri në 48. Quayle nuk mbajti një qëndrim pozitiv për shqiptarët, madje nga këto libra të botuara, krejt naiv dhe duke dikur që Shqipëria u kthye në dikaturë, ai përmendi emrat e të gjithë shqiptarëve që e ndihmuan si familja Çela apo Meto të Dukatit. Këto familje u persekutuan nga komunistët shqiptarë.
Por përvoja e aktorit britanik në luftën shqiptare në 43 dhe 44 është unike. Ai krijoi një nga misionet më të mëdha ushtarake, dhe vepronte nga Dukati, në Llogara dhe Karaburun. Ai kërkoi që ndihmat nga deti të vinin në një gji të vogël, që u pagëzua më pas Gjiri i Anglezit si dhe në Gjirin e Gramës, vende të cilat ai i ka fotografuar me aparatin personal. Disa herë iu rrezikua jeta nga ndjekja gjermane por shpëtoi edhe falë ndihmës së banorëve të Dukatit.
Dukati ishte një zonë e cila mbështeste në masë të madhe Ballin Kombëtar dhe pavarësisht se Quayle mbështeste me armatime partizanët, ata asnjëherë nuk e penguan, përkundrazi e strehuan dhe e fshehën. Quayle tregon që një ditë pyeti 40 barinj në Dukat, dhe 39 prej tyre i thanë që mbështesin Ballin Kombëtar. Njëherë, në mes të dimrit, parësia e Dukatit i sjell një letër. Majori britanik u habit kur letra i kërkonte që ai të paguante taksën e fshatit, siç e paguanin të gjithë banorët.
Në fakt, pas lufte, përveç dy librave që shkroi në formë romani, aktori britanik nuk preferonte të fliste për eksperiencën në Shqipëri. Gjithsesi, ai ka një kontribut për luftën si dhe ka lënë gjurmë interesante në Shqipëri
Ne të gjithë kemi diçka që nuk na pëlqen apo që na bën të turpërohemi dhe thjesht nuk ua tregojmë të tjerëve. Por kjo nuk ishte aq e lehtë për Libby Huffer.
Në moshën 5-vjeçare ajo u diagnostikua neurofibromatozën ose sëmundjen e Von Recklinghausen. Kjo është një sëmundje gjenetike që prek qelizat nervore dhe karakterizohet nga prania e tumoreve të mirë në lëkurë.
Këto tumore të vogla mbulonin plotësisht trupin e Libby-t nga koka deri te këmbët. Për më tepër, ajo vazhdimisht jetonte në dhimbje.
Ajo u tall dhe u tall për pamjen e saj dhe gjatë viteve të adoleshencën e fyenin me fjalë të tmerrshme si “përbindësh”.
Kur Libby mbeti shtatzënë me vajzën e saj, gjendja e saj u përkeqësua shumë për shkak të hormoneve. Në fund, ajo kishte rreth 6.000 tumore që mbulonin tërë trupin e saj dhe dhimbja ishte pothuajse e padurueshme.
Për të lehtësuar simptomat, asaj i duhej të përdorte trembëdhjetë lloje të ndryshme të ilaçeve. Vetëm përqafimi i vajzës së saj i shkaktonte dhimbje të pabesueshme.
Libby, për shkak të gjendjes së saj, nuk mund të qëndronte pa u vënë re. Ajo as që mund të shkonte në një dyqan pa e parë të tjerët me habi ose pa e pyetur se çfarë kishte ndodhur me fytyrën e saj.
Vetëbesimi i saj ishte aq i ulët sa ajo mori vendimin drastik që të mos dilte më kurrë nga shtëpia.
Në vitet në vijim, Libby-t iu desh t’i nënshtrohej 10 ndërhyrjeve për të hequr tumoret. Por kjo nuk solli ndonjë përmisërim, sepse ata u kthyen sërish shumë shpejt.
Libby, vitin e kaluar, vendosi të ndalonte fshehjen dhe më në fund të tregonte trupin e saj me shpresën e marrjes së ndihmës financiare. Dhe kështu ndodhi, gruaja arriti të mblidhte paratë e nevojshme për t’iu nënshtruar një terapie shumë të shtrenjtë, por me të cilën ajo arriti të përmirësonte qartë gjendjen e saj.
“Nuk mendoj se njerëzit më shohin ashtu si më parë. Po, fëmijët ndonjëherë e bëjnë atë përsëri. Por unë duhet të them se kam vënë re një ndryshim të madh “, thotë Libby në “The Sun” dhe vazhdon të thotë:
“Tani nuk kam kaq shumë tumore në fytyrën time dhe falë kësaj, vetëvlerësimi im është përmirësuar shumë pas operacionit”.
Në video mund të shihni transformimin e jashtëzakonshëm:
A nuk mendoni se Libby ishte me të vërtetë e guximshme që u paraqit në publik për ndihmë? Na lini një koment dhe mos harroni të ndani këtë transformim të pabesueshëm me miqtë tuaj
Gjiri i Anglezit Një nga perlat e plazheve të jugut është edhe Gjiri i Anglezit në Karaburun. Pak kush e di që emri i gjirit u vendos nga banorët për shkak se vendi u përdor nga një Major Britanik për të sjellë armë dhe ndihma për luftëtarët shqiptarë. Ky major britanik ishte një aktor, që pas lufte do të kthehej në një nga ikonat e Hollivudit.
