Dukati

Nga Genc Demiraj
.
Nuk duam tja dimë…!
Oh sa mirë me qenë shqiptar…!
Nuk ka fjali më të gjindur për këdo që është në këto troje dhe nga këto troje. Oh sa mirë dhe lum si ne…!
Na gëlon shpirti dhe na gufon zemra, qofshim ne dhe mos qoftë kush tjetër si ne…!
Më të mirët , më të dlirët , më të urtët , më punëtorët , më të mençurit, më therorët…!
Eh, është mirë të jesh shqiptar !
Nuk mund të imagjinohet sa shumë të duan dhe të respektojnë në botë si të tillë. Sa e marrin vesh që je nga ky sua, qofsh dhe më i kënduar ndër shokë , të veçojnë dhe të trajtojnë siç të ka hije, denjësisht dhe respektivisht !
Oh sa mirë të jesh shqiptar…!
Harron lodhjen, mundin, streset për këtë emër…!
Ke bërë a ske bërë rrugët e botës dhe prapë rikthehesh vetëm për pak Shqipëri.
Nuk duam tja dimë për varfërinë që na ka kapluar, nuk duam tja dimë për ditët e zbrazëta dhe gri…!
Nuk duam tja dimë as për baltën, pluhurin dhe smogun, kur je i pushtuar nga sindromi Shqipëri…!
As që pyesim ne, se si dhe qysh na kanë përdorur, që nga politika e madhe jemi vënë në rresht.
Si dhe as që duam tja dimë, se cili nga këta te “parë”, këtë vend po e bënë përshesh…!
Nuk duam tja dimë, që bollëku dhe mizerja janë veç një hap larg , krimineli dhe viktima janë pranë e pranë , i mençuri dhe budallai ecin krah për krah…!
Nuk duam tja dimë, që virtyti dhe morali yne po ndryshojnë lemerishëm, ku i ndershmi është idiot dhe maskarai i njerëzishëm…!
Ku servilët , dallkaukët , ziliqarët , batakçinjtë , kodoshët dhe zuzarët janë bërë njerëz të zotë , potent dhe të kohës…!
Ne nuk duam tja dimë…!
Nuk duam tja dimë që ekonomia po rrënohet , dhe shkaktarët përditë na gënjejnë dhe ne në delir as bëzajmë as dëgjojmë…!
Dhe nuk është faj ynë për shurdhërinë e heshtur dhe as për ndjesinë , që nuk duam tja dimë…!
Është gatimi ynë , si brezat e parë, të krenohemi nga krenaria :
Oh sa mirë me qenë shqiptar…!

Nga Mentor Kikia

Ky që shikoni në foto është është një plazh, në një qytezë kroate, Podgora quhet. Eshtë një ndër fotot që përhapin agjensitë pomovuese kroate. Tregon një plazh të bukur, në të cilin njerëzit shtrihen nëpër shtrojet e tyre.

Nuk ka shezllone, nuk ka lokale, ahengje… thjeshtë natyre, natyre siç e ka bërë natyra… Në Shqipëri nuk gjen asnjë vend të frekuentueshëm kështu.

Sepse kudo kanë mbirë lokale e mejhane. Sepse, ne që deri në 1990, iknim në plazh me trena ngjeshur bark më bark e kurriz më kurriz, me skoda e zisa ngarkuar, befas na hipi një lloj tangërllëku i pashoq.

U krijua shpjet e shpejt klasa e tangërllëksave, që kur shkonik në plazh jo vetëm që nuk e vinin pra panicën në shtroje, por filluan të prenotojnë edhe zhezllone VIP, rrethuar me pëlhura intime, nga ato që kishte thurur dikur vetë Penelopa. Dhe tang ërllëku është sëmundje e keqe, është ngjitëse.

Sepse nëse e bën njëri këtë, tjetri nuk do të duket më poshtë atij dhe fap, e bën edhe ai. Të shkosh në Dhërmi e të ulesh në shtrojen tënde? Bah, po ta marrin vesh në Tiranë, si do të dalësh në facebook pastaj, ke më surrat?

Dhe këtij tangërllëku, biznesmënt iu përgjigjën fap e fap, me çmime, (edhe si ai i Dhërmiut, një kokërr vezë 8000 lekë) e me lokale në cdo cep. Aq sa sot lufta më e madh që bëhet në plazhe është të gjesh një gur ku të ulesh, pa të kërkuar para “pronari”. I pafshim hairin tangërllëkut!