Kjo është një histori për një djalë të vogël me një zemër të madhe. Dhe kjo është një histori që të gjithë ne duhet ta lexojmë.
Historia ka të bëjë me Ivanin, por në fund të fundit, nuk është vetëm për të. Është më tepër për miliona fëmijë të tjerë si Ivani, që jetojnë të njëjtin makth në të gjithë botën sot.
Mjekët, pasi prindërit e kishin vrarë Ivanin, gjetën një letër prekëse në dorën e Ivanit, e cila shkruante:
“Emri im është Ivan dhe unë jam 7 vjeç. Unë e dua nënën dhe babanë, por unë gjithashtu jam shumë i frikësuar prej tyre. Shpesh më rrahin dhe nuk e kuptoj arsyen.
Këtë mëngjes u zgjova të shkoja në shkollë. Unë jam një nxënës i mirë dhe mësuesi im më pëlqen.
Më pëlqejnë të gjithë shokët e klasës, por nuk kam miq. Kjo është arsyeja pse unë zakonisht qëndroj në ambiente të mbyllura gjatë pushimeve. Askush nuk dëshiron të luajë me mua. U përpoqa të bëhem miq me fëmijët e tjerë, por ata më refuzuan dhe thashë se isha i neveritshëm.
Ata qeshin me mua, sepse veshi të njëjtat xhinse të shqyera, ashtu si dhe maicën dhe këpucët.
Një ditë pas shkollës shkova në dhomën e veshjes dhe vodha një xhaketë që ishte varur atje për një kohë të gjatë, askush nuk e vërejti këtë gjë. Pastaj shkova në shtëpi përmes stuhisë së dëborës. Isha ngrirë nga të ftohtit dhe ishte e vështirë të dilja kundër erës së fortë. Papritmas dikush më shtyu përpara, rashë poshtë në dëborë dhe dikush më shtyu fytyrën në të. Pastaj më thanë:
“Askush nuk të do, idiot!”
Ata më goditën në shpinë dhe në bark, pastaj ikën dhe më lanë në borën e ftohtë.
Unë qava. Jo sepse kisha ftohtë apo isha i plagosur, por qava sepse nuk kisha një mik të vetëm, edhe pse i doja të gjithë tjerët.
Sapo u ktheva në shtëpi, nëna ime vrapoi dhe më kapi nga flokët.
“Ku ke qenë, përse je kaq i lagësht dhe i pistë?”, Fëmija i shprishur! Nuk ka darkë për ty, shko në dhomën tënde dhe qëndro atje “.
Bëra siç më tha nëna ime, shkova në dhomën time dhe nuk dola deri ditën tjetër, edhe pse isha shumë i uritur dhe ngrija nga të ftohtit.
Notat e mija u përkeqësuan dita ditës, dhe çdo herë që babai u informua rreth kësaj, më goditi me aq sa kishte fuqi. Pasi më goditi kaq shumë saqë nuk mund ta lëvizja gishtin tim tregues, kurrë nuk isha në gjendje të lëvizë atë sërish, të gjithë qeshnin me mua!
Koha kaloi dhe një ditë një dhimbje e madhe përshkoi gjoksin tim.
Mami dhe babai nuk u kujdesën për dhimbjet e mia. Në mbrëmje rrija në shtratin tim dhe dëshiroja vetëm një gjë. Uroaj që nuk do të lëndohesha më shumë, sepse nuk desha të mërzisja mamanë dhe babanë. Unë i dua aq shumë, me të vërtetë po.
Ditën tjetër në shkollë u detyruam të pikturojmë ëndrrën tonë më të madhe. Fëmijët e tjerë pikturonin makina, raketa dhe kukulla të bukura. Un jo.
Jo sepse nuk i pëlqeja këto gjëra, por sepse ajo që dëshiroja më së shumti ishte një nënë dhe baba i dashur. Kështu që pikturova një familje. Një nënë, një baba dhe djali i tyre. Në pikturë, ata ishin duke luajtur me lojëra dhe të gjithë ishin të lumtur. Teksa pikturoja, qava në heshtje. Do të doja të kisha një nënë dhe baba që më donte si në pikturë.
Kur ishte radha ime për të shfaqur pikturën time për klasën, të gjithë u qeshën me mua.
Unë qëndrova para klasës dhe shpjegova:
“Ëndrra ime më e madhe është një familje”.
Qeshja u bë më e fortë. Fillova të qaja dhe thashë:
“Ju lutem mos qeshni me mua, kjo është ëndrra ime më e madhe! Mund të më goditni, ju mund të më urreni, por ju lutem, mos qeshni me mua.”
Unë dua që ti kam prindërit si ju, që të përqafojnë dhe qeshin me mua, që vijnë pas shkollës të më marrin. Unë e di që unë jam i shëmtuar dhe i dobët, e di që kam një gisht të shtrembër, por ju lutem mos qeshni me mua “.
Mësuesi u përpoq të fshijë lotët e mi, mendoj se disa fëmijë më kuptonin, por shumë të tjerë vazhduan të qeshin.
Një ditë kur u ktheva nga një test, menjëherë pashë se kisha një rezultat të keq. E dija se nëna ime do të ishte shumë e mërzitur.
Kam frikë të shkoj në shtëpi, por nuk e dija se ku do të shkoj. Unë ngadalë ecja në shtëpi, por nuk doja të arrij. Nëna ime u zemërua sapo hyra.
Ajo më kapi dhe më hodhi në dysheme, e godita këmbën me një karrige.
Pastaj më goditi dy herë në kokë. Unë vetëm qëndrova aty, nuk isha në gjendje të ngriehm. Me të vërtetë isha lënduar. Por nëna nuk më ndihmoi, më la të shtrirë aty në dysheme.
Kur ajo u kthye, ajo më tha të pastroja rrëmujën, ndryshe kur babi të kthehej në shtëpi, me të vërtetë do të më rrihte.
I lutesha mamit të mos i thotë ndonjë gjë atij, por kur e shikoja, pashë se ai ishte tashmë kishte hyrë në shtëpi.
Kur mami i dha atij për testin, ai më nxori nga dyshemeja, më tronditi dhe goditi fytyrën time.
Dy ditë më vonë, Ivan vdiq nga plagët e tij.
“Të dashur nënë dhe baba, jam i tmerruar sepse jam i shëmtuar, i neveritshëm dhe budalla. Më vjen keq, se nuk mund të më doni për këto arsye.
Unë kurrë nuk desha t’iu fyeja. Gjithçka që dëshiroja ishte të merrja një përqafim nga mami, dhe të dëgjoja se më ke dashur një herë. Babi desha vetëm që të luante me mua, të mbante dorën time për një shëtitje ose të këndonte për mua.”
Atëherë zemra e vogël e Ivanit u ndal
