PETRIT RUKA: AH KU ME HODHI ZOTI!
Ah ku me ho dhi zoti sy rgjysonur e k atosur
Po va jtonj pa fund, pa shpresë, Mes Brukselit, mes Bë- Es,
Ku e lam’ e ku na mbeti, ketu vd es për bukë mileti,
Anës Zenes, i pal arë, Edhe ujin me orar.
Pranë sofrës, vde s urie, Plot me lista veresie,
Pranë dijes, të panxënë, Me fëmijë që shkollën lënë,
Futur në kulla ngu jimi, Rroftë arsimi, poshtë arsimi,
L akuriq dhe i dr egosur, Mes Brukselit, saka tosur.
Ah ku me h odhi zoti
Se ç’e sh embën me rcenarët, Pro kurorët dhe gjy qtarët,
Se ç’e sht ypi, korr upsioni, Qeveritë që s’bien nga f roni,
Se ç’e pr en’ e se ç’e vr anë, Ç’e shkr etuan anembanë,
Me reforma, me ha shash Me drejtësi deledash,
Nënë thundrën e Mj erimit Mes Belgjikës, Perëndimit…
Çi rrem, d igjem i vr erosur, I pe nduar, ça rmatosur,
As i gjall as i va rrosur, Pres një shenj’ e pres një dritë,
Që të kthehem pas një ditë, Në të ëmblën Shqipëri,
Ku kupton, qe je njeri, Ah ku me ho dhi zoti.
Në të ëmblën Shqipëri, Ku kupton, qe je njeri
Aty ku të hapet dera, Ku mbijnë lulet dhe në pl ehra,
Pranë vatrës, ku zi en puna, Ku ndrit lana, fryrë si Buna,
Ku paqe ka dhe nder Ndaj do kthehem menjehere
Ëndëroj pa fund, pa shpresë, Në Dragot të shkoj, të v des
Dhe një zë vengon nga lumi, Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po feston, Parlamenti e bekon,
Se pëlcet, bollëku, puna, Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini, Zbutet me tendera zengjini,
Se pas vu ajtjes ndriti jeta, Barazia, e vërteta,
Ngrehuni ashtu si bota, Dhe i mbuloni me vota
Katundar’ e punëtorë, Që nga Shkodra gjer në Vlorë!
Ky ilaç e ky kushtrim, më bën djal’ e më bën trim,
Që të vij plot me shpresë, Pranë Filatit, pranë Dumresë,
Se pas dimrit vjen një verë, kthehuni dhe menjëherë,
pranë vatrës, pranë punës, Anës Vjosës, anës Bunës.
Prane Lumbardhit larg prej dh unës
Ah ku me hodhi zoti.
Arr atisur, syrg jynosur, emi grant e bukësosur,
brohoras me bes’ e shpresë, Ne dragot do shkoj te v des…
La kuriq dhe i dr egosur, syr gjynosur, sak atosur
Mes Brukselit ziliqar
O sa mire me ken shqiptar.
AH KU MW HODHI ZOTI!
Ah ku me hodhi zoti syrgjy sonur e katosur
Po va jtonj pa fund, pa shpresë, Mes Brukselit, mes Bë- Es,
Ku e lam’ e ku na mbeti, ketu vd es për bukë mileti,
Anës Zenes, i palarë, Edhe ujin me orar.
Pranë sofrës, vd es urie, Plot me lista veresie,
Pranë dijes, të panxënë, Me fëmijë që shkollën lënë,
Futur në kulla ng ujimi, Rroftë arsimi, poshtë arsimi,
La kuriq dhe i dre gosur, Mes Brukselit, saka tosur.
Ah ku me hodhi zoti
Se ç’e she mbën me rcenarët, Pr okurorët dhe gjy qtarët,
Se ç’e sh typi, korr upsioni, Qeveritë që s’bien nga froni,
Se ç’e pren’ e se ç’e vr anë, Ç’e shkr etuan anembanë,
Me reforma, me hashash Me drejtësi deledash,
Nënë thundrën e Mj erimit Mes Belgjikës, Perëndimit…
Çi rrem, di gjem i vr erosur, I penduar, ça rmatosur,
As i gjall as i va rrosur, Pres një shenj’ e pres një dritë,
Që të kthehem pas një ditë, Në të ëmblën Shqipëri,
Ku kupton, qe je njeri, Ah ku me ho dhi zoti.
Në të ëmblën Shqipëri, Ku kupton, qe je njeri
Aty ku të hapet dera, Ku mbijnë lulet dhe në pl ehra,
Pranë vatrës, ku zien puna, Ku ndrit lana, fryrë si Buna,
Ku paqe ka dhe nder Ndaj do kthehem menjehere
Ëndëroj pa fund, pa shpresë, Në Dragot të shkoj, të v des
Dhe një zë vengon nga lumi, Më bu çet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po feston, Parlamenti e bekon,
Se pëlcet, bollëku, puna, Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini, Zbutet me tendera zengjini,
Se pas vu ajtjes ndriti jeta, Barazia, e vërteta,
Ngrehuni ashtu si bota, Dhe i mbuloni me vota
Katundar’ e punëtorë, Që nga Shkodra gjer në Vlorë!
Ky ilaç e ky kushtrim, më bën djal’ e më bën trim,
Që të vij plot me shpresë, Pranë Filatit, pranë Dumresë,
Se pas dimrit vjen një verë, kthehuni dhe menjëherë,
pranë vatrës, pranë punës, Anës Vjosës, anës Bunës.
Prane Lumbardhit larg prej dhu nës
Ah ku me hodhi zoti.
Arr atisur, syrgj ynosur, emi grant e bukësosur,
brohoras me bes’ e shpresë, Ne dragot do shkoj te vd es…
La kuriq dhe i dr egosur, sy rgjynosur, sa katosur
Mes Brukselit ziliqar
O sa mire me ken shqiptar.
Bazuar mbi poezinë “Anës së lumenjve” të Fan Nolit. Kjo poezi shërbeu si teksti i këngës me të njejtin emër të kompozuar nga Adrian Hila dhe kënduar nga Robert Aliaj Dragot në këngën magjike të vitit 2018.
