Artisti i futbollit është z hdukur, shpirti i Argjentinës së tij dhe Napolit që ai gjithmonë ka adhuruar. Pavarësisht nga të gjitha kontradiktat e tij, ai ishte një hero për shumë, veçanërisht për të fundit. Ai u r ingjall disa herë në jetën e tij të pamatur. Këtë herë ai nuk ia doli dhe bota po qan më e madhja nga të gjitha me një top në këmbët e tij, por edhe me ndonjë objekt sferik.
Michel Platini, dikush që e ka sfiduar atë shumë herë dhe sigurisht që ka një respekt të lartë për të, tha: “Ajo që bëj unë me një top, Maradona e bën me një portokall”. Populist, Peronist, mbështetës i Kastros, ndjekës i Che Guevara, shpirti i Buenos Aires dhe zemra e Napolit. Diego ishte shumë më tepër, dhe është e pamundur në disa rreshta për të kornizuar një nga disa mitet e vërtetë, të treguar në libra, filma, seri televizive dhe revista. Miti në jetë, ndërsa nga Che Guevara te James Dean, të tjerët vdiqën të rinj, duke u bërë më vonë personazhe letrar.
Ishte Diego- Ai e ka mbajtur peshën e gjithë kësaj – sepse nuk është e lehtë të jesh Diego Armando Maradona – pa u frikësuar kurrë nga turma, nga njerëzit e tij, të cilët disa herë e mbingarkonin atë. Ai ishte unik në gjithçka. Sepse në kohën e Pele nuk kishte mjaft imazhe që të rinjtë e sotëm të kishin një kujtesë të plotë të tyre.
Ndërsa kampionët e sotëm, nga Messi te Ronaldo, kanë një drejtim marketingu për secilin klip të postuar, të studiuar në tryezë. Maradona nuk i kishte këto mundësi. Mund ta gjesh duke luajtur në një fushë të shkretë në Acerra, duke rre zikuar këmbët për të ndihmuar një fëmijë të sëmurë, ose duke u ngrohur në Stuttgart, para finales së Kupës Uefa, duke dribluar nga gëzimi i një fëmije. Dhe të magjepseni duke parë ato magji dhe atë gëzim, të përkryer të shënuar nga “Të jetosh është jeta”.
Ai e jetoi jetën e tij në një mënyrë të thellë, duke rënë dhe duke u ngritur pa pasur kurrë turp të tregonte veten. Duke zbritur në nëntokën e varësisë, gjithmonë duke u ngritur me dinjitet, duke mos u fshehur kurrë. Në këtë periudhë të fundit, të komplikuar të jetës së tij, ai pati sukses në një tjetër kryevepër të tij. Ai idealisht i bashkoi të gjithë fëmijët e tij, duke i bërë ata të bëhen vëllezër. Dalma dhe Gianina, me Diego Fernando, Jana dhe Napolit Diego jr. Nëna të ndryshme, personazhe të ndryshëm, një dashuri për një baba të falur dhe të dashur. Sepse ai ishte në gjendje t’u kërkonte falje atyre për jetën e pamatur. Do të jetë për shkak të kësaj papërsosmërie të dukshme, në kontrast të mprehtë me përsosmërinë hyjnore në fushë, që njerëzit e adhurojnë dhe e adhurojnë atë, madje ka nga ata që i luten atij si një hyjninë.
ARGENTINA SUBLIME – Fitoi një Kupë Botërore përrallore në 1986, duke gjeneruar literaturë si asnjë tjetër tokësor me pelota. Simbolika e një lufte ndaj Anglisë, për Malvinas, fitoi me “Dorën e Zotit” dhe golin e shekullit. Atje njeriu bëhet një hero për përjetësinë, duke sublimuar një Argjentinë që po përjetoi një nga momentet më të larta në historinë e saj. Dhe Kupat e Botës të fituara mund të jenë tre, me finalen e diskutueshme të humbur në ’90 kundër Gjermanisë, në Romë dhe më pas atë rrëzim në ’94 nga FIFA: përdoret si afishe dhe më pas shkarkohet kur ekziston frika se Argjentina e tij mund të fitojë.
NGJASHMRIA ME NAPOLIN – Asnjë qytet nuk ka identifikuar kurrë aq shumë Napolin me Diegon, që i ngjan vetvetes në të gjitha kontradiktat. Familja dhe të dashuruarit. Bukuri dhe mbeturina. Dashuria dhe dr oga. Në sfond, shpërblimi për të fundit, lufta kundër b osëve, e futbollit dhe më gjerë. Jo për Juve. Diego jetoi qytetin deri në fund, duke zbritur në botën e nëndheshme, në zonat më të errëta. Por duke i dhënë periudhën më me diell. Ndonjëherë ai ndalonte makinën e tij në një kthesë panoramike të Posillipo, shijonte pamjen mbi Gjirin dhe falënderonte Zotin për atë fat. Ai tha: “Kam kaluar shtatë vjet në Napoli, por në zemrën time ata trefishohen për lidhjen që kam me ata njerëz të mrekullueshëm”. Aty fitoi dy kampionate, një Kupë Uefa, një Super Kupë, një Kupë të Italisë dhe mbi të gjitha lumturinë e shkuarjes në Fuorigrotta të Dielën duke ditur që ai po dëshmon diçka të jashtëzakonshme çdo herë. Ai gjithashtu fitoi në Boca dhe në Barcelona diçka, por asgjë që mund të krahasohet me intensitetin e asaj që ndodhi në Napoli. Sot ekziston një brez i Diego Armando, tani mbi tridhjetë, i cili do të jetë në gjendje të kalojë në ato vepra, të cilat jetojnë në çdo cep të qytetit.
Nga një pikturë murale në një altar. Sepse në Napoli dhe më gjerë ishte gjithashtu një njësi matëse për një brez. Nëse keni bërë diçka të jashtëzakonshme në jetën tuaj, keni qenë “në nivelin e Maradonës”. Nëse beson se je i madh, ata menjëherë të përgjigjën: “Dhe kush mendon se je? Maradona? “. Tani që ai ka arritur prindërit e tij të dashur Doña Dalma dhe Don Diego, mbase nuk do të dëgjojmë më njerëzit me mendim të duhur që e kanë gjykuar dhe dënuar atë për një jetë të tërë. Tani përralla e Diegos do të mbetet e heroit që ndezi një komb dhe i bëri Napolitanët të lumtur. Por e gjitha është e vërtetë./gazettait
